Chapter 10
1551 Words
เช้าวันต่อมา...
ภานุค่อยๆขยับตัวด้วยความมึนงง เขาปวดหัวไปหมดสงสัยเมื่อคืนจะดื่มหนักไปหน่อยถึงได้สลบไปขนาดจนจำอะไรไม่ได้ เขากอดหมอนข้างแน่นขึ้นก่อนจะชะงักไปเมื่อรู้สึกถึงไออุ่นของมัน
ชายหนุ่มค่อยๆลืมตาขึ้นมองตรงหน้าก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อคนที่นอนอยู่ข้างเขาไม่ใช่หมอนข้าง แต่เป็นลูกปลาที่สวมชุดคลุมนอนอยู่ข้างเขา ภานุรีบดึงมือออกจากตัวเธอก่อนจะรีบลุกขึ้นแล้วต้องตกใจยิ่งกว่าเมื่อสภาพของเขาคือเปลือยเปล่าไม่มีเสื้อผ้าอาภรณ์ใดๆปกปิด
"ฉิบหายแล้วไง"
ลูกปลาที่ได้สติก็ลืมตาขึ้นช้าๆก่อนจะร้องกรีดลั่นบ้านเมื่อตื่นมาเจอชายหนุ่มยืนเปลือยอยู่ตรงหน้า
"กริ๊ดดดดด"
ลูกปลารีบเอามือปิดตาตัวเองแน่น เมื่อคืนอุตส่าห์ไม่มองแล้วนะดั้นตื่นมาเห็นเต็มตาซะได้ เธอต้องฝันร้ายแน่นอนเลย ฮือออออ
"เห้ย! อย่าเสียงดังสิ"
เขาเดินเข้าไปใกล้หญิงสาวก่อนจะเอามือปิดปากลูกปลาไว้แน่น จะร้องทำบ้าอะไรเดี๋ยวคนอื่นก็ตกใจตื่นมากันหมดหรอก
"คุณภานุออกไปเลยนะ"
"เธอก็หยุดแหกปากร้องก่อนสิ"
เขาพยายามใจเย็นแล้วตั้งสติ พยายามนึกว่าเมื่อคืนตัวเองทำอะไรลงไปบ้าง แต่ภาพสุดท้ายคือดื่มไวน์แก้วสุดท้ายจากนั้นภาพก็ตัดไปเลย
"เสียงดังอะไรตาภานุ เป็นอะไรรึเปล่า"
เสียงคุณหญิงเคาะประตูหน้าห้องของลูกชายดังขึ้นเพราะเธอรอจังหวะอยู่สักพักแล้วว่าจะเข้าไปตอนไหนดีไม่ให้ลูกชายสงสัย ดีที่หนูลูกปลาร้องลั่นก็เลยได้โอกาสพอดี
"คุณท่าน!!"
ลูกปลารีบลุกขึ้นจากเตียงไปเปิดประตูทันทีเพราะไม่อยากจะเห็นอะไรต่อมิอะไรของเขาในตอนนี้ ส่วนภานุจับเธอไว้ไม่ทันถ้าเป็นแบบนี้แม่รู้แน่นอนว่าเมื่อคืนลูกปลานอนอยู่ในห้องของเขา
"ยัยเด็กบ้าเอ้ย! มานี่"
แอ๊ดดดดดดด
"คุณท่าน!!"
ลูกปลาสวมกอดคุณหญิงแน่น ภานุถึงกับหน้าถอดสีเพราะตอนนี้ความแตกไปซะแล้ว
"นี่มันอะไรกันทำไมหนูถึงออกมาจากห้องลูกชายฉัน นี่มันเกิดอะไรขึ้นตาภานุ"
เขาเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันตัวไว้ก่อนจะเดินออกมาหน้าประตู มองลูกปลาที่ตอนนี้กอดแม่ของเขาแน่นไม่ยอมปล่อย
"คือว่า... ผมไม่รู้"
"หนูลูกปลาตาภานุเขาทำอะไรหนู"
คุณหญิงก้มลงถามหญิงสาวในอ้อมกอด ลูกปลาเงยหน้าขึ้นมองท่านก่อนจะกระพริบตาปริบๆไม่รู้จะตอบอะไร ก็ไม่ได้ทำอะไรกันนี่นาให้ตอบว่าอะไรล่ะ
"ตาภานุล่วงเกินหนูใช่มั้ย"
คุณหญิงสะกิดให้หญิงสาวตอบวันใช่ ลูกปลามองท่านอย่างใสซื่อก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย
"ค่ะ.. ใช่ค่ะ คุณภานุเขา ฮือออออ"
ลูกปลาแกล้งร้องไห้แทนคำตอบนั้นทำให้ภานุถึงกับมีสีหน้าที่เครียดขึ้นมาอย่างหนัก เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าไปมีอะไรกับลูกปลา แต่ด้วยความเมามากเขาจึงไม่มั่นใจว่าสิ่งที่เธอพูดมามันจริงหรือไม่จริง
"ผมจำอะไรไม่ได้เลยนะแม่"
"แกมันเป็นลูกผู้ชายรึเปล่า ทำผิดก็ต้องยอมรับผิดสิ ไม่ใช่ทำตีมึนจำไม่ได้ ไปแต่งตัวดีๆแล้วลงมาคุยกับแม่ข้างล่าง"
คุณหญิงพาลูกปลากลับเข้าไปในห้องนอนก่อนจะยิ้มออกมาอย่างพอใจที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผน
"เก่งมากหนูลูกปลา ไปแต่งตัวได้แล้วลูกแม่จะจัดการขั้นต่อไป"
"คุณภานุต้องเกลียดลูกปลาแน่ๆ"
หญิงสาวเอ่ยออกมาอย่ากังวล ดูจากสีหน้าแล้วเขาดูจะโกรธเธออยู่ไม่น้อย ยิ่งถ้าจับได้ว่าเธอโกหกไม่โดนหนักกว่านี้เหรอ
"หลังจากนี้ก็ทำให้รักให้หลงสิลูก แม่จะช่วยหนูเองรับรองว่าได้อุ้มหลานไวๆนี้แน่นอน อ่อ แม่ซื้อยาบำรุงให้หนูด้วยนะต้องทานทุกวันจะได้ท้องง่ายๆ"
คุณหญิงยิ้มออกมาอย่างมีความสุข จินตนาการว่าอีกไม่นานลูกชายของเธอต้องใจอ่อนให้หนูลูกปลาแน่นอน หญิงสาวเดินคอตกเข้าไปยังห้องน้ำก่อนจะเปลี่ยนชุดปกติแล้วเดินออกมาชั้นล่างพร้อมกับคุณหญิง
"มาแล้วเหรอพ่อตัวดี"
"ผมจำไม่ได้จริงๆครับพ่อ เมื่อคืนผมเมามากเลยไม่รู้ว่าได้ทำอะไรรึเปล่า"
"พูดแบบนี้ได้ยังไงผู้หญิงเขาเสียหายนะ เอายังไงคะคุณ ลูกชายของคุณทำงามหน้าขนาดนี้คุณจะจัดการยังไง"
คุณหญิงโยนทุกอย่างไปให้สามี ผู้เป็นพ่อหันไปมองหน้าลูกอย่างเห็นใจ เพราะไม่รู้ว่าเขาทำจริงหรือเปล่าก็เลยออกหน้าช่วยได้ไม่เต็มปาก
"ยังไงหนูลูกปลาก็เสียหายไปแล้ว แกต้องรับผิดชอบนะภานุ"
ภานุหันไปมองหน้าผู้เป็นพ่อก่อนจะเอ่ยถามอย่างขออธิบาย คำว่ารับผิดชอบคืออะไร
"รับผิดชอบของพ่อคืออะไร..."
"ก็ต้องรับหนูลูกปลาเป็นเมียนะสิ พิมไปเก็บของหนูลูกปลาทั้งหมดไปไว้ในห้องนอนของตาภานุ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปทั้งสองคนจะอยู่ด้วยกัน"
คุณหญิงเอ่ยขึ้นก่อนจะหันไปสั่งให้แม่บ้านจัดการตามีที่เธอต้องการ มาดูกันว่ากินนอนด้วยกันทุกคืนอดใจไหวให้มันรู้ไปสิ
"อะ..อะไรนะครับ!"
ภานุมองพ่อกับแม่อย่างตกใจ ไม่คิดว่าเรื่องมันจะบานปลายขนาดนี้ ลูกปลาถึงกับสะดุ้งหันไปมองคุณหญิงด้วยสีหน้าอยากจะร้องไห้ นอนกับคุณภานุเลยเหรอ... เธอจะหลับลงมั้ย ฮือออ
"โธ่ไม่ร้องนะลูก แม่กำลังทำเพื่อความถูกต้องอยู่"
"ไม่พูดอะไรหน่อยเหรอยัยตัวต้นเรื่อง"
ภานุเอ่ยเสียงต่ำกดดันหญิงสาวให้พูดอะไรบ้าง ลูกปลาที่ได้ยินเขาพูดข่มขู่แบบนั้นถึงกับน้ำตาคลออย่างกลัวชายหนุ่ม เขาดุเธออย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนนั้นทำให้เธอทั้งรู้สึกผิดทั้งรู้สึกกลัว
"อย่ามาขู่น้องนะตาภานุ ถ้าทำอะไรน้องขึ้นมาแม่เอาเรื่องเราแน่! ไปลูกไปนอนพักผ่อนก่อนนะ"
คุณหญิงพาลูกปลาเดินขึ้นไปชั้นบนแล้วพาไปที่ห้องนอนของลูกชายแทนที่จะเป็นห้องของเธอเอง ต้องทำแบบนี้แหละไม่อย่างนั้นลูกชายของเธอจะไม่มีทางได้ใกล้ชิดหนูลูกปลามากกว่าที่เป็นอยู่ และในหัวตอนนี้คงจะรู้สึกผิดกับผู้หญิงอีกคนมาก ทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกันแท้ๆ ก็แค่คำสัญญาปากเปล่าที่ไม่รู้ว่าจะกลับมาจริงรึเปล่าเท่านั้น ไร้สาระ!
"พ่อช่วยไม่ได้นะ แกทำพลาดเอง"
ผู้เป็นพ่อเอ่ยยิ้มๆก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นทันที ทิ้งให้เขาโดดเดี่ยวไม่เหลือใครอยู่ตรงนั้น นี่ตกลงว่าคำพูดของเขาไม่น่าเชื่อถือเลยใช่มั้ย.. .ถึงได้ตัดสินใจโดยไม่ถามอะไรเขาเลย
เขาเครียดมากไม่รู้จะคุยกับใครก็เลยออกไปขับรถเล่นข้างนอกเพื่อทำใจให้สงบ เวลาล่วงเลยมาเกือบเย็นเขากลับมาที่บ้านก็เดินขึ้นห้องไปในสภาพเหนื่อยล้า เมื่อเปิดประตูเข้ามาก็เจอลูกปลากำลังพับผ้าอยู่ตรงโซฟา เขาเดินเข้าไปหาเธอแต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อหญิงสาวร้องลั่นออกมาอย่างกลัว
"อ๊ะอย่าทำอะไรลูกปลาเลยนะ"
หญิงสาวเอามือป้องหน้าตัวเองไว้เพราะกลัวว่าชายหนุ่มจะโกรธจนอยากจะตีเธอให้หายแค้น เขามองหญิงสาวก่อนจะถอนหายใจออกมาเล็กน้อย
"เห็นฉันเป็นคนยังไง.. ฉันไม่ทำผู้หญิงหรอกนะ"
ลูกปลาขยับถอยก่อนจะมองเขาอย่างระแวง ใครจะไปรู้ล่ะคนเรามันโกรธอะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น
"ใครจะไปรู้ล่ะ"
"เธอกลับไปนอนห้องตัวเองโน่นฉันอนุญาต"
"แต่คุณท่านไม่อนุญาตนี่คะ"
ลูกปลาเอ่ยออกมาอย่างใสซื่อนั่งพับผ้าต่อก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เพราะคิดว่าชายหนุ่มไม่น่าจะทำอะไรเธอแล้ว
"จำไว้นะลูกปลาฉันมีคนที่ฉันรักแล้ว ถ้าพลอยกลับมาเมื่อไหร่เราจะแต่งงานกัน เพราะฉะนั้นถ้าเธออยากอยู่ก็อยู่ไปแต่ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!! เข้าใจมั้ย"
เขาโยนหมอนมาให้เธอตรงโซฟาก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเรียบ
"ถ้าอยากอยู่ในห้องนี้ก็นอนโซฟาโน่น ถ้าอยากนอนสบายก็กลับห้องเธอไป"
เขาเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างหัวเสียทิ้งให้ลูกปลานั่งงงอยู่ตรงโซฟา
"ก็ถ้าคุณท่านไม่สั่งว่าให้อยู่ที่นี่ลูกปลาก็ไปนานแล้วค่ะ เห้อ! ผู้ชายอะไรใจร้ายจัง"
- Writer
