Chapter 24

1932 Words
หลังจากขับรถมาหลายชั่วโมง ลูกปลาก็แวะข้างทางซื้อผลไม้ป้อนชายหนุ่มระหว่างที่เขาขับรถไปเรื่อยๆ จะได้แก้ง่วงด้วย "อร่อยมั้ยคะ" "อือ อร่อยดี" ภานุอ้าปากงับสัปปะรดก่อนจะเคี้ยวแก้มตุ่ยโดนมีลูกปลาคอยแกะน้ำเย็นให้ดื่มเอาใจเป็นอย่างดี ทั้งสองคนได้แวะไปทำบุญกันก่อนหน้านี้แล้วจึงขับรถชิวๆได้ไม่เร่งรีบ ตอนนี้เช้าสู่ตัวเมืองของจันทบุรีแล้ว ภานุแวะไปที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อของสดของแห้งไปฝากที่บ้านของหญิงสาว "แวะห้างทำไมเหรอคะ" "ซื้อของไปฝากที่บ้านเราไง ว่าแต่งานวันเกิดก็ต้องมีฉลองใช่มะ ทำอะไรกินดีอ่ะ" ภานุกุมมือหญิงสาวไปกินเลือกซื้อตรงโซนของสด ถ้าโดยปกติเวลามีงานวันเกิดก็จะกินหมูกระทะกันภายในบ้าน แต่ว่าแม่เธอกำลังรักษาตัวอยู่คงทานอะไรไม่ได้เยอะหรอก "ปกติถ้ามีงานวันเกิดจะกินหมูกระทะกันค่ะ แต่คุณแม่กินไม่ได้หรอกค่ะท่านรักษาตัวเองอยู่" "ก็ทำให้คนอื่นกินสิ เรามีพี่น้องมั้ย" "มีน้องชายค่ะกำลังจะขึ้นมหาวิทยาลัย" "อ่อ งั้นทำหมูกระทะสิอยากกิน" ภานุเสนอให้หญิงสาวทำเมนูหมูกระทะเพราะเขาไม่ค่อยได้กินเท่าไหร่ มากสุดก็ปิ้งย่างบนห้างแต่เอาตามจริงคือไม่มีเวลามานั่งทานอะไรแบบนี้หรอก มันก็ได้บรรยากาศดีไปอีกแบบเขาอยากจะลองใช้ชีวิตแบบคนทั่วไปดูบ้าง "งั้นซื้อของก่อนค่ะ" ลูกปลาพาชายหนุ่มไปเลือกน้ำจิ้ม หมูชิ้น ไข่ ปลาหมึก กุ้ง ของต่างๆที่เอาไปทำได้ ส่วนภานุเดินไปหยิบของสดอย่างอื่นมากมายเพื่อเอาไปแช่ตู้เย็นให้พ่อกับแม่ของลูกปลาทาน ยิ่งคนป่วยต้องกินแต่ของบำรุง "เอาอะไรเยอะแยะคะ โสม.. แบรนด์ซุปไก่ แบรนด์รังนก นม ซื้อไปทำไมเยอะแยะคะ" ลูกปลามองรถเข็นที่เต็มไปด้วยของกิน มีแต่ของบำรุงทั้งนั้นเลยและที่สำคัญของแพงๆทั้งนั้น "เอาไปฝากแม่เราไง รักษาตัวก็ต้องทานแต่ของมีประโยชน์ เรานะควรดูแลอาหารการกินของครอบครัวบ้าง เดือนหน้าก็ซื้ออีกประมาณนี้คงพอหนึ่งเดือนใช่มั้ย" ภานุถามหญิงสาวพร้อมกับหยิบแบรนด์มาเพิ่มอีก ลูกปลารีบขอร้องให้เขาหยุดพอเท่านี้ เพราะมันเยอะมากแล้ว "พอแล้วค่ะ จะให้กินครึ่งปีเลยเหรอคะ" เขาชะงักไปก่อนจะหยุดหยิบของมาเติมแล้วหันไปหาอย่างอื่นต่อ "อะไรอีกดีน้า" ภานุยังคงมองหาแต่ของที่มีประโยชน์ ทุกวันนี้ลูกปลาอยู่ที่บ้านของเขาทำแต่ของดีและมีประโยชน์ให้ทาน เขาจึงต้องตอบแทนด้วยการดูแลครอบครัวของเธอบ้าง "พอแล้วค่ะ" "พอก็ได้ ถ้าหมดค่อยมาซื้อใหม่" ภานุโอบเอวลูกปลาให้เดินตามมาก่อนจะเข็นรถไปชำระเงิน ห้างนี้เขาไม่ใช่เจ้าของเพราะเป็นห้างขายของสดทั่วไป ส่วนห้างในเครือของเขาจะเป็นห้างสรรพสินค้าทั่วไปที่มีของครบครันมากกว่า "คุณภานุใจดีอีกแล้วนะคะ" "เธอดูแลคุณพ่อคุณแม่ของฉันเป็นอย่างดี ของทุกอย่างทำด้วยตัวเองมีประโยชน์ทั้งนั้น ฉันก็ต้องดูแลครอบครัวเธอบ้างใช่มั้ยล่ะ แลกกันไง" "ขอบคุณนะคะ พ่อกับแม่คงดีใจที่ลูกปลามีเจ้านายที่น่ารักดูแลดีขนาดนี้" ลูกปลาเอ่ยอย่างใสซื่อ เพราะถ้าเป็นครอบครัวของเธอก็จะบอกว่าคุณหญิงหรือคุณภานุเป็นเจ้านายเพราะเธอเป็นคนบอกเอง ส่วนภานุถึงกับนิ่วหน้าด้วยความไม่พอใจ เจ้านายอะไรกันนอนด้วยกันทุกคืน "ใครบอกว่าฉันเป็นเจ้านายเธอลูกปลา" "อ่าว ก็คุณหญิงให้ลูกปลาไปเป็นเชฟที่บ้าน พ่อกับแม่ก็เข้าใจแบบนั้นก็ถูกแล้วนะคะ" "งั้นฉันจะไปบอกคุณพ่อกับคุณแม่ของเธอให้เข้าใจใหม่ ว่าฉันไม่ใช่เจ้านาย... ดีมั้ย" เขาเอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนจะลากรถเข็นลงบันไดเพื่อเอาของไปเก็บในรถ ลูกปลามองตามชายหนุ่มด้วยความงุนงง ทำไมเขาจะต้องไปบอกครอบครัวของเธอว่าไม่ใช่เจ้านายด้วยล่ะ "ลูกปลางงว่าคุณภานุไม่พอใจอะไรคะ" เขาไม่ตอบเธอจนมาถึงลานจอด ชายหนุ่มก็เก็บของขึ้นรถโดยไม่สนใจจะตอบคำถามของหญิงสาว ลูกปลาวิ่งมาช่วยภานุยกของขึ้นรถจนเสร็จทั้งสองคนก็ขับรถออกเดินทางตรงไปยังบ้านของเธอ "น้ำเย็นมั้ยคะ" ลูกปลาพยายามเอาใจชายหนุ่มแต่เหมือนว่าเขาจะงอนเธออยู่ซึ่งก็ไม่รู้ว่างอนเรื่องอะไร "ลูกปลาเอาใจคุณภานุไม่ถูกแล้วนะ" "บ้านเธออยู่ตรงไหน" เขาเอ่ยถามพร้อมกับมองGPSไปด้วย ลูกปลาชี้ไปยังบ้านหลังสีขาวก่อนจะเอ่ยออกมา "นั้นไงคะบ้านของลูกปลา" ชายหนุ่มขับรถไปจอดตรงหน้าบ้านของเธอ บ้านสีขาวหน้าบ้านตกแต่งด้วยสวนดอกไม้ถือว่าสวยเลยนะ ก็ไม่ได้แย่นี่นาบ้านสวยออกถึงแม้ว่ามันจะเล็กมากก็เถอะ แต่อยู่แบบนี้ก็อบอุ่นดีนะ ภานุเปิดประตูลงรถมองไปยังในตัวบ้านว่ามีใครอยู่รึเปล่า ลูกปลาลงรถมาก่อนจะเปิดประตูหน้าบ้านแล้วพาภานุเดินเข้าไปข้างใน คุณพ่อของเธอที่กำลังกลับมาจากสวนก็ยิ้มกว้างออมาอย่างดีใจที่ลูกสาวคนเดียวกลับมาที่บ้าน "ไอ้ลูกปลา!" "พ่อจ๋า" ลูกปลาวิ่งไปกระโดดกอดผู้เป็นพ่อ ภานุมองเธอก่อนจะยิ้มออกมา คุณพ่อของเธอหันมามองชายหนุ่มอย่างสงสัยว่าเขาเป็นใคร ภานุยกมือไหว้ทักทายอย่างนอบน้อม "สวัสดีครับ" คุณพ่อผละออกจากลูกสาวก่อนจะยกมือรับไหว้ชายหนุ่ม การแต่งตัวกับรถที่ขับไม่น่าจะเป็นคนธรรมดา ท่าทางจะรวยไม่ใช่น้อย "นี่คุณภานุจ๊ะพ่อ" "ไหว้พระเถอะพ่อหนุ่ม เอ็งพาใครมาเนี้ยไอ้ลูกปลา ไหนบอกว่าไม่ได้ขายตัวให้พวกเสี่ยๆไง แล้วที่มาด้วยเป็นใคร" ผู้เป็นพ่อเอ่ยถามลูกสาวอย่างสงสัย ทำไมถึงมากับคนรวยๆได้ ลูกปลาหันไปมองหน้าภานุก่อนจะรีบแก้ต่างให้ชายหนุ่ม "พ่อพูดอะไรเนี้ย! เขาเป็นเจ้านายนะ" "อ่าวเหรอ.. พ่อไม่รู้นี่นา เข้ามาก่อนสิพ่อหนุ่ม" "ครับ" ภานุเดินเข้ามานั่งลงตรงศาลาหน้าบ้าน คุณพ่อเดินมานั่งคุยกับภานุโดยที่ลูกปลาเดินเข้าไปหยิบน้ำในตู้เย็นมาให้ทั้งสองคน ท่านมองภานุด้วยสีหน้าที่เดาอารมณ์ไม่ถูก "คุณเป็นเจ้านายของไอ้ลูกปลามันเหรอ" ภานุหันไปมองหน้าคุณพ่อก่อนจะรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที "ไม่ใช่ครับผมไม่ใช่เจ้านายของลูกปลา ผมเป็นแฟนของเธอครับ" เขาแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ เล่นเอาผู้เป็นพ่อถึงกับตกใจ ไม่คิดว่าลูกสาวจะมีแฟนกับเขาแล้ว ตอนแรกนึกว่าจะขึ้นคานแล้วซะอีก "แฟนเหรอ... ไอ้ลูกปลามันมีแฟนตอนไหนกันไม่เห็นบอกใครเลย ตอนแรกพ่อว่ามันจะขึ้นคานซะอีก" เขาหัวเราะร่าอย่างชอบใจ อย่างน้อยลูกสาวของตัวเองก็ขายออกมีคนมาชอบพออยู่บ้าง ภานุส่งนามบัตรของตัวเองให้คุณพ่อก่อนจะยิ้มออกมา "นี่นามบัตรของผมครับ ผมชื่อภานุ ถ้าคุณพ่อมีปัญหาอะไรโทรมาได้ตลอดเลยนะครับ" คุณพ่อรับนามบัตรของภานุมาก่อนจะเปิดดูในนั้น เขาตาโตอย่างตกใจเพราะในนามบัตรนั้นมันมีตำแหน่งของเขาอยู่ด้วย 'ประธานบริษัท' "คุณเป็นประธานบริษัทเลยเหรอ" "ธุรกิจที่บ้านนะครับ" เขาเริ่มมีความเป็นห่วงลูกสาวขึ้นมาอย่างมาก นี่ลูกปลาคบอยู่กับคนรวยอย่างนั้นเหรอ.. ถ้าเป็นแบบนี้อนาคตต้องถูกทิ้งแน่นอน คนจนๆอย่างเราก็เป็นแค่ของเล่นเท่านั้นแหละ "ผมพูดตามตรงเลยนะคุณภานุ ผมไม่สนับสนุนให้ลูกปลาคบหากับคนรวย ฐานะเรามันต่างกันมากวันหนึ่งมันจะเป็นอุปสรรคในการดำเนินชีวิต ไม่มีคนรวยที่ไหนรับได้หรอก" ผู้เป็นพ่อพูดออกมาตามตรง เขาไม่อยากให้ลูกปลาต้องถูกหลอกต้องเสียใจกับความรักที่มันเป็นไปไม่ได้ คนรวยกับคนจนมันเหมือนเส้นขนานที่ไม่สามารถมาบรรจบกันได้ ภานุมองสบตากับคุณพ่อของลูกปลาด้วยความจริงใจ เขาจะพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่าไม่มีอุปสรรคอะไรทั้งนั้นในครอบครัวของเขา "ครอบครัวของผมเอ็นดูลูกปลาทุกคนครับ คุณพ่ออย่าเพิ่งตัดสินอะไรแบบนั้นเลย ผมไม่เคยคิดจะหลอกลูกปลาเลย และที่ผมมาที่นี่ก็เพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจในการคบหากัน" ผู้เป็นพ่อมองเขาอย่างไม่ละสายตา แต่ชายหนุ่มก็ไม่หลบสายตาของเขาเช่นกัน เขาไม่ใช่คนที่เอาฐานะอะไรต่างๆมาติดสินชีวิตคู่ ถ้าเขารักและพอใจจะอยู่ด้วยก็ไม่มีอะไรที่เป็นอุปสรรคอีก "ผมเชื่อใจคุณได้ใช่มั้ย" เขากลัวเหลือเกินว่าลูกปลาจะเสียใจในอนาคต ลูกกตัญญูแบบลูกสาวของเขาควรจะได้เจอคนที่ดีและคู่ควร "ผมสัญญาว่าจะไม่ทำให้ลูกปลาเสียใจ และจากนี้ไปผมจะดูแลเธอเอง คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังมาก ผู้เป็นพ่อมองอย่างชั่งใจก่อนจะพยักหน้าอย่างยอมแพ้ "เอาเป็นว่าพ่อให้โอกาสคุณแล้วกัน อย่าทำลูกปลาเลยนะไอ้นั้นมันเป็นเด็กกตัญญูรู้คุณ ลำบากมาตั้งแต่เด็ก พ่ออยากให้มันมีความสุขสักที" "ผมจะไม่ทำให้ลูกปลาเสียใจครับ เอาเป็นว่าคุณพ่ออนุญาตให้ลูกปลาคบกับผมแล้วใช่มั้ย" "มันก็เรื่องของคนสองคนนั้นแหละ ตัดสินใจกันเองแล้วกัน" ภานุยิ้มกว้างออกมาอย่างโล่งใจ อย่างน้อยด้านครอบครัวของเธอก็ผ่านไปได้ด้วยดี ถึงแม้ว่าพ่อของเธอจะดูระแวงเขาอยู่ก็เถอะ... "น้ำเย็นมาแล้วจ๊ะพ่อ" ทั้งสองคนจบบทสนทนากันเพราะลูกปลาเดินมาพอดี ภานุรับแก้วน้ำมาดื่มให้ชื่นใจก่อนจะยิ้มอย่างเดียวไม่พูดอะไรปล่อยให้สองพ่อลูกบอกคิดถึงกันให้พอใจ "คุยกับพ่อไปก่อนนะเดี๋ยวไปยกของลงให้" "เดี๋ยวลูกปลาช่วยค่ะ พ่อจ๋าเรียกน้องให้หนูหน่อยสิ มาช่วยกันยกของหลังรถลงหน่อย" ลูกปลากระโดดกอดแขนภานุก่อนจะเดินเคียงข้างกันออกไปหน้าบ้าน ผู้เป็นพ่อมองตามอย่างเป็นห่วง แต่ดูจากสายตาและคำพูดของผู้ชายก็ดูจริงใจดี ผู้เป็นพ่อยิ้มออกมาก่อนจะเอ่ยออกมาคนเดียว "บางทีเอ็งอาจจะเป็นผู้หญิงหนึ่งในล้านที่โชคดีที่สุดก็ได้ พ่อขอให้พ่อหนุ่มคนนี้เขารักเอ็งด้วยใจจริงนะลูก"
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD