สามีพรานป่ากับภรรยาสามตำลึง

เติมเต็มกันและกัน2

เซียวจ้านเป่ยเข้ามาเห็นภาพที่ทั้งคู่กอดกันก็รู้สึกอบอุ่นบอกไม่ถูก นางคงไม่หนีไปใช่ไหม

นางบอกว่ารอเขากลับมาจะหย่า ก็ได้หากถึงเวลานั้นนางอยากหย่าเขาจะไม่รั้งไว้ แต่ตอนที่เขาไม่อยู่ให้นางช่วยดูแลบุตรสาวของเขาก็พอ

"เอ่อ ผิงผิงอย่างอแงเลย พ่อกับท่านแม่แค่คุยกันนานไปหน่อย สายแล้วไปทำอาหารเถอะ ไหนบอกจะพาลูกไปเก็บผักป่าไง ข้าจะไปเป็นเพื่อนพวกเจ้า"

เซียวจ้านเป่ยเอ่ยขัดสองแม่ลูก "ไม่ต้องหรอก วันนี้สหายท่านที่ชื่อตงหยางนำหมูป่ามาให้ ท่านจะขายหรือชำแหละก็ไปจัดการเถอะ ส่วนไก่ข้าจะทำน้ำแกงบำรุงผิงผิง ข้าไม่ใช่คนพูดมากแต่ขอพูดสักคำ วันข้างหน้าข้าไม่รู้อนาคต แต่ค่าอาหารเดือนละหนึ่งตำลึง จางลู่เหลียนใส่แต่ผ้าเนื้อดี แต่บุตรสาวท่านกลับไม่มีเนื้อสักนิด ค่าอาหารท่านแพงไปหรือไม่ ผิงผิงไปทำอาหารกัน แม่จะทำไก่ย่างหอมๆให้กิน"

จากนั่นก็จูงมือกันไปไม่สนใจเซียวจ้านเป่ยสักนิด เขาถูกบุตรสาวกับเมียเมินอีกตามเคย ไหงเขากลายเป็นส่วนเกินไปได้ ผิดพลาดตรงไหนกันเนี่ย

จูเหมยลี่นำไก่มาหมักเกลือน้ำตาล นำกระเทียมกับพริกไทยมาทุบๆโขลกเล็กน้อยทาบนตัวไก่ จากนั้นก็เรียกคนด้านนอก

"ท่านลุง รบกวนท่านไปเด็ดใบบัวให้ข้าสักหลายๆใบ เลือกใบไม่อ่อนไม่แก่นะ"

เซยวจ้านเป่ยหนวดกระตุก ยายเด็กบ้านี่พูดไม่ฟังหรือไงกันนะ ก่อนจะไปเด็ดใบบัวตามคำสั่งนางมาให้

"นี่ที่เจ้าให้ไปเด็ด ต่อไปเรียกท่านลุงหนึ่งคำจูบเจ้าหนึ่งครั้ง ไม่ได้ข่มเหงเจ้าแต่เป็นการลงโทษเข้าใจหรือยังเด็กดื้อ หืม"

เขากระซิบข้างหู ลมหายใจอุ่นๆนั่นทำเอาจูเหมยลี่หวั่นไหว ก่อนจะผลักอกเขาเบาๆ หน้าแดงจนถึงใบหู คนตัวสูงอาศัยจังหวะบุตรสาวเผลอรั้งเอวนางมากอดแล้วจุมพิต จูเหมยลี่ทุบอกเขาเบาๆถลึงตาใส่เตรียมจะตอกกลับ เซียวลี่ผิงหันมาพอดี นางจึงทำได้แค่ลูบผมของเขาที่หลุดลุ่ยแล้วพูดเสียงหวาน

"ท่านพี่ ไปชำแหละหมูได้แล้ว เดี๋ยวจะได้หมักเอาไว้ สายแล้วขึ้นเขาช้าไปผักจะแก่เสียหมดเจ้าค่ะ" เซียวลี่ผิงเห็นท่านแม่กอดท่านพ่อก็ขอกอดด้วย

"ท่านพ่ออุ้มหน่อยกอดผิงผิงด้วยเจ้าค่ะ กอดสามคนเลยข้ารักท่านพ่อท่านแม่"

เซียวจ้านเป่ยอุ้มบุตรสาวขึ้นมาจูเหมยลี่หอมแก้มนาง จากนั้นเซียวจ้านเป่ยก็หอมอีกข้าง

ในที่สุดก็สงบศึกได้อีกหนึ่งยก จางลู่เหลียนที่เอาตะกร้าสำรับมาส่งยืนน้ำตาคลอ เขาจูบนางพี่จ้านเป่ยจูบนางแพศยาจูเหมยลี่นั่น จางลู่เหลียนเกลียดจูเหมยลี่เหลือเกิน

นางหันหลังถือตะกร้ากลับไม่ส่งอาหารทันที เซียวจ้านเป่ยไม่เห็น แต่จูเหมยลี่เห็น นางงูพิษนี่อยากมาเป็นแม่เลี้ยงลูกสาวเขาแต่แอบงุบงิบเงินไว้เอง

อาหารที่เจ้าทำเดือนหนึ่งยังไม่ถึงห้าร้อยอีแปะเลยมั้ง ถึงจูเหมยลี่จะเป็นมาเฟีย มีทั้งบ่อนคาสิโน ปล่อยเงินกู้ แต่นางก็เลี้ยงและอุปการะเด็กด้อยโอกาสมากมาย จึงไม่ชอบคนที่เอาความลำบากคนอื่นมาทำให้ตัวเองร่ำรวย

"จางลู่เหลียน นังหนูมาเจอกับแม่สักตั้งสิ ไอ้พ่อก็โง่เกินพาลูกไปซื้อกินยังจะดีกว่าอีก ทนกินฝีมือกะโหบกกะลาอยู่ได้ ตาแก่ปัญญาทึบเอ๊ย"

จูเหมยลี่ด่าเขาในใจหลายรอบ แต่นางไม่รู้เหตุผลที่เขาไม่อยากพาบุตรสาวออกไปข้างนอก

จูเหมยลี่ผัดเห็ดตี้มู่ใส่ไข่ แบบใส่พริกกับไม่ใส่พริก นำเนื้อหมูที่เซียวจ้านเป่ยซื้อมาสับและปรุงรส จากนั้นก็นำแป้งสาลีที่นวดพักเอาไว้มาปั้น ก่อนจะแผ่ออกห่อเกี้ยวไส้หมูสับ ไส้กุ่ยช่ายป่า ไส้เห็ดผสมหมูสับ

ไก่ขอทานสองตัวนั้นสุกได้ที่แล้วก็นำมาเลาะเอากระดูกออก แบ่งใส่จานให้บุตรสาว ก่อนจะสับไก่ใส่จาน แบ่งเกี้ยวที่ยังไม่ต้มอีกใส้ละสิบชิ้นและผัดเห็ด ใส่ในจานก่อนจะนำใส่ตะกร้า เอาผ้าสะอาดคลุม

"ท่านลุ เอ่อท่านพี่ สหายท่านคนนั้นของท่านอุตส่าห์มีน้ำใจเอาหมูป่ามาให้ ข้าแบ่งอาหารไว้ท่านนำไปให้เขาเถิด กลับมาจะได้กินข้าว ข้าจะป้อนผิงผิงก่อนสายมากแล้ว ละมือจากงานไว้ก่อนเถอะ"

เซียวจ้านเป่ยแปลกใจ นางทำอาหารเยอะมากหรือ พอมาถือตะกร้าหนักเอาเรื่องเปิดดูก็เห็นอาหารน่ากิน แถมกลิ่นยังชวนให้ท้องร้องอีกด้วย

"เขาอยู่กันสี่คนพ่อแม่ลูก เยอะไปหรือเปล่าเหมยลี่"

เซียวจ้ายเป่ยไม่ได้งก แต่หากไม่หมดก็เสียดายของ

"เกี้ยวยังไม่ได้ต้ม ให้พวกเขาต้มเอง อาหารแค่นั้นไม่เยอะหรอก เหลือดีกว่าขาดหมูป่าสองตัวหนักไม่น้อย อุตส่าห์มีน้ำใจขนาดนี้ตอบแทนสักหน่อยเถอะ"

พูดจบก็เดินเข้าบ้านไปยกอาหารวางรอเขากลับมากิน เซียวจ้านเป่ยเดินไปหาเซี่ยตงหยาง บ้านของเขาอยู่ใกล้กับบ้านของจางรั่วสุ่ยจึงทันเห็นจางลู่เหลียนที่ตอนนี้

กำลังพูดคุยกับสาวๆในหมู่บ้าน อืมนางแต่งตัวงดงามจริงๆ ดูท่าเมียเขาพูดถูก แต่เขาไม่ตำหนิจางรั่วสุ่ยหรอก สหายคนนี้รักน้องสาวยิ่งนักไม่ว่าจะรู้หรือไม่รู้สิ่งที่นางทำก็คงไม่พูดอะไรอยู่ดี กำลังจะเลยไปแต่จางรั่งสุ่ยเห็นเขาเสียก่อน

"อ้าวพี่จ้านเป่ย นั่นจะไปไหนกันหรือหิ้วตะกร้ามาคืนหรือ ไหนลู่เหลียนบอกว่าท่านไม่ยอมรับตะกร้าไง นางเลยเอากลับยังวางอยู่ในบ้านเลยไม่ใช่หรือ"

"อ้อ นี่เป็นอาหารที่เมียข้าทำน่ะ พอดีเมื่อเช้าพี่คงหยางแบกหมูป่าที่ข้าดักไว้กับไก่ป่ามาให้ที่บ้าน นางเลยอยากตอบแทนเขา อีกอย่างต่อไปไม่ต้องทำอาหารให้ข้าแล้วนะ เงินสองตำลึงที่ให้ล่วงหน้าเจ้าเอาไว้เถอะข้าไม่เอาคืนหรอก"

พูดจบก็เดินจะไป จางรุ่วสุ่ยยืนอึ้ง เด็กคนนั้นทำอาหารอะไรหอมเพียงนี้ น้องสาวเขาทำอาหารเยอะเพื่อเอาใจเซียวจ้านเป่ย แต่แป้งและข้าวกลับเอาของคุณภาพต่ำมาทำ

เขาเคยเตือนนางแล้วแต่นางไม่สนใจเป็นไงล่ะ เมียเขาสวยยังกับเทพธิดา อีกทั้งทำอาหารเป็น เฮ้อลู่เหลียนนะลู่เหลียน เจ้ามันโง่งม

เซียวจ้านเป่ยนำตะกร้ามาส่ง เซี่ยตงหยางกำลังจะทำมื้อเช้าพอดี วันนี้สายมากนักเมียเขาไม่สบายไปตามหมอมาตรวจแล้ว นางตั้งครรภ์บุตรคนที่สามให้เขา

"ขอบใจนะน้องสะใภ้ทำอาหารน่ากินจริงๆ เป่ย"

"นางอยากขอบคุณท่านจึงให้ข้านำมาให้ ทำต้องรีบกลับแล้ว เห็นนางบอกว่าจะพาผิงผิงไปเก็บผักป่า คืนฝนตก หากสายเกินไปผักจะแก่ ข้าเองก็ไม่เข้าใจเวลาไม่กี่ชั่วยามผักจะแก่จนกินไม่ได้เชียวหรือ"

"เอาน่า รีบกลับเถอะ ข้ออ้างมากมายไปไยเจ้าคิดถึงเมียสาวก็บอกเถอะ อืมขอบใจอีกครั้งฝากขอบคุณน้องสะใภ้ด้วย"

จากนั้นก็เอ่ยลากัน เซียวจ้านเป่ยรีบกลับบ้าน เขาคิดถึงนางหรือไม่ใช่หรอก เฮ้อแค่อยากเห็นหน้านางไวๆไม่ใช่คิดถึงนางสักหน่อย