สามีพรานป่ากับภรรยาสามตำลึง

อยากตายก็ไปตายที่อื่น

ริมแม่น้ำ

แม่น้ำชาวบ้านต่างพากันมาซักผ้า จูลี่เห็นวิถีชีวิตพวกเขาเหล่าสตรีต่างพุดคุยบ้างก็นินทากัน เห็นจูเหมยลี่ถือถังผ้ามาก็ได้แต่ถอนหายใจเด็กคนนี้ขยันขันแข็งพ่อแม่ตายไปก็ยังกตัญญูต่อปู่ย่า ใครจะรู้แม่เฒ่าจูจากไปศพยังไม่ทันเย็น ป้าสะใภ้นางเหวินซื่อก็ขายเด็กคนนี้ให้นายพรานเซียว ชะตาอาภัพนัก

"เหมยลี่เอ๊ย แต่งงานแล้วก็ใช้ชีวิตต่อไปให้ดีเถอะนะ"

ป้าหวงเอ่ยขึ้นนางเวทนาชะตาชีวิตเด็กคนนี้ เดิมทีมีคู่หมั้นแต่พอปู่ย่าจากไปคู่หมั้นก็มาขอถอนหมั้น เพราะเขาหมายตาลูกสาวมือปราบในเมืองแล้ว ใครจะมาชอบลูกสาวชาวนาที่ไม่มีแม้แต่สินเดิมกันเล่า อีกอย่างจางชุนคนนั้นก็สอบบัณฑิตผ่านแล้วด้วยน่าเวทนาชะตานางนัก

"ขอบพระคุณเจ้าค่ะ ข้าไม่เป็นไรหรอก"

เอาขอบคุณชาวบ้านก่อนจะลงมือสักผ้าของสองพ่อลูก แต่จูเหมยลี่กลับเห็นบางอย่าง

"ท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านย่า พวกท่านมารับข้าหรือเจ้าคะ"

จูเหมยลี่มองเห็นเงาสามเงาในน้ำก็เอ่ยขึ้น ป้าหวงรู้สึกแปลกใจที่ได้ยินเสียงพึมพำ แต่พอป้าหวงหันมาอีกทีก็เหลือแค่ปลายผมให้เห็นแล้ว

"ใครก็ได้ช่วยที เหมยลี่นางจมน้ำแล้วช่วยกันหน่อยเร็วเข้า" จูลี่ที่กำลังล่องลอยไปมาบริเวณภูเขา อยู่ๆก็มีแรงดึงดูดนางกลับมาที่แม่น้ำ เห็นเด็กคนนั้นถูกคนนำร่างขึ้นมาก่อนจะแบกนางขึ้นหลัง

"เร็วเอานางไปบ้านนายพรานเซียว เด็กคนนี้เหตุใดคิดสั้นกันนะ"

ป้าหวงให้คนแบกนางไปพอมาถึงหน้าบ้านเรียกหาคนไม่เห็น เซียวจ้านเป่ยพาบุตรสาวไปหาหมอ

รอพักใหญ่ไม่เห็นคนจูเหมยลี่ก็ไม่มีท่าทีจะฟื้นกำลังจะกลับเกวียนของเซียวจ้านเป่ยก็มาถึงพอดี

"พวกท่านมาทำอะไรที่หน้าบ้านข้ากัน แล้วนั่นใครนอนอยู่เป็นอะไร"

"นายพรานเซียว เหม่ยลี่นะสินางโดดน้ำฆ่าตัวตาย พวกข้าพามานางยังไม่ฟื้นเลย เอาอย่างไรกันนางเป็นภรรยาเจ้านี่"

"หืมมม นางฆ่าตัวตายข้าเสียเงินไปสามตำลึงยังใช้งานนางไม่ถึงสิบอีแปะเลยมั้ง พวกท่านกลับไปเถอะข้าจัดการเอง"

ชาวบ้านกลับไปแล้ว อย่างไรก็เป็นเรื่องผัวเมียแม้จะสงสารแต่ยื่นมือไม่ได้เซียวจ้านเป่ยหัวเสียมาก

"น่าตายนักอยากตายก็ตายไปซะไปผิงเอ๋อร์พ่อจะไปเอาเงินคืน ลูกไปเอาเสื่อในบ้านมาพ่อจะห่อศพนางไปโยนทิ้งหน้าบ้านสกุลจู"

จูลี่ที่เพิ่งถูกดูดเข้ามาในร่างนี้สักพักแล้ว นางกำลังรวบรวมความทรงจำของจูเหมยลี่คนเดิมอยู่ ทันทีที่เมมโมรี่อัพโหลดเรียบร้อยก็ลืมตาขึ้นมองหน้าเขา

"ท่านลุงเจ้าคะ ข้าหิวจังท่านมีอะไรให้กินหรือไม่"

"น้ำเข้าสมองเจ้าหรือไงเรียกสามีตัวเองว่าลุง ข้าจะไปเอาเงินคืน ป้าสะใภ้เจ้าจะเอาไปเจ้าขายต่อก็ช่างเถอะ ไม่เต็มใจก็ไม่ต้องอยู่ อยากตายไปตายที่อื่น"

"แหม่โว้ยไอ้แก่บ้านี่ ฉันก็ไม่ได้อยากอยู่กับตาแก่ใจแคบนักหรอก ทำไงได้ดันมาแล้วนี่"

จูเหมยลี่ ถอนหายใจแลล้วลุกเผชิญหน้า อ่อนแอไปทำไม ยิ่งอ่อนแอยิ่งถูกข่มเหงง่ายๆ

"นี่ท่านลุง ข้าแต่งงานกับท่านเมื่อวาน หืมจะเอาข้าไปคืนหรือคนจะเชื่อว่าข้ายังบริสุทธิ์อยู่ไหม หรือจะให้ข้าโพนทะนาว่าท่านเป็นพวกบกพร่องในร่างกายไม่สามารเข้าหอได้"

"เจ้าๆๆ หน้าไม่อายแพศยานัก เพิ่งจะฆ่าตัวตายมาตอนนี้บอกจะอยู่ด้วย น้ำเข้าหัวจนประสาทกลับรึ สตรีน่ารังเกียจร่างกายเปียกปอนผมเผ้ารุงรังเหมือนวิญญานเพิ่งโผล่มาจากหลุมศพ อัปลักษณ์สิ้นดี ข้าแต่งเจ้ามาได้อย่างไรกัน"

"โว้ย ตาแก่ข้าทำเสื้อหล่นน้ำ แล้วจะเก็บขึ้นมาไม่ระวังเลยตกลงไป ท่านป้าหวงนางไม่รู้นึกว่าตรอมใจเรื่องที่ถูกขายให้ตาเฒ่าอย่างท่านสามตำลึงจึงคิดว่าข้าฆ่าตัวตาย เงินแค่นั้นข้าหามาไถ่ตัวได้จะตายทำไมเหอะ"

"เจ้าๆๆๆๆ เรียกใครตาแก่ห๊ะ สารรูปเจ้าใช่คนรึ หลังบ้านมีลำธารใครใช้ให้เจ้าไปซักผ้าริมแม่น้ำกัน ข้ออ้างฟังไม่ขึ้นหรอก ไปข้าจะเอาเจ้าไปคืนป้าเจ้าเดี๋ยวนี้"

จูลี่ที่ตอนนี้คือจูเหม่ยลี่กำลังโมโหไอ้แก่ปัญญาทึบตรงหน้าจะบ้าตายแล้ว จึงเดินเข้าหากระชากหนวดที่ยาวเฟื้อยนั่นแล้วตะโกนใส่หน้า

"ไม่ต้องไปหายายแก่มหาภัยนั่นหรอก เงินแค่นั้นข้าหามาคืนเจ้าได้เอาสัญญาขายตัวกับเขียนใบหย่ามา ตาแก่โง่เง่าสิ้นดี ข้าเพิ่งมาบ้านเจ้าเมื่อวานจะรู้ไหมว่าหลังบ้านเจ้ามีลำธารห๊ะ!!? "

เซียวจ้านเป่ยเจ็บแทบน้ำตาเล็ด นังเด็กบ้านี่กล้ากระชากเขาเชียวหรือไม่สั่งสอนไม่ได้แล้วมั้ง เขาจึงจับจูเหม่ยลี่หันหลังแล้วฟาดที่ก้นนางสามทีแรงๆ จูเหม่ยลี่เจ็บจนน้ำตาไหล

"โอ๊ย ฮือๆๆเจ็บๆๆไอ้บ้าไอ้แก่ตัญหากลับ ไอ้แก่ลามกไอ้แก่โรคจิต ฮือๆๆ" เซียวลี่ผิงยืนมองเห็นท่านแม่ถูกตีก็ร้องไห้จ้า

"ฮือๆๆๆๆแงๆๆๆๆท่านพ่ออย่าตีท่านแม่ ฮือๆๆผิงผิงอยากมีท่านแม่ท่านพ่ออย่าตีแงๆๆๆๆๆ"

จูเหมยลี่ตกใจนี่มันยัยหนูที่มองเห็นนางตอนเป็นร่างวิญญาณนี่นา จึงสู้กับเซียวจ้านเป่ยที่จับนางอยู่ แล้วไปอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาแล้วปลอบใจ ชาติก่อนเธออุปการะเด็กไว้หลายคนเพราะเป็นคนรักเด็กแต่ไม่คิดแต่งงาน

"ไม่ร้องๆ ท่านพ่อไม่ได้ทำโทษท่านแม่ แค่ขู่ไม่ให้แม่ไปเล่นริมน้ำอีก แม่ตกน้ำเกือบตายเลยนะ เด็กดีผิงผิงวันหลังเจ้าก็ต้องไม่ไปเล่นริมน้ำเหมือนกันรู้หรือไม่"

เซียวลี่ผิงพยักหน้า มือเล็กๆลูบใบหน้าท่านแม่ก่อนจะกอดคอ เซียวจ้านเป่ยจะอุ้มนางแต่เด็กน้อยไม่ให้อุ้ม

อีกทั้งไม่ยอมหันหลังให้เขาซบหน้ากับซอกคอจูเหม่ยลี่แขนเล็กกอดกอนางแน่น ปฏิเสธไม่เอาท่านพ่ออย่างชัดเจน

"วันหลังหากอยากบ้าอย่าทำต่อหน้าลูกอีกตาเฒ่า ผิงผิงเด็กดีแม่ตัวเปียกเดี๋ยวจะทำให้ลูกป่วยไปด้วยแม่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ"

"ท่านแม่ไม่มีเสื้อผ้านี่เจ้าคะ ใส่ของท่านพ่อได้หรือไม่"

เด็กน้อยเอ่ยขึ้นจูเหมยลี่ถึงเพิ่งนึกได้ยายป้าสะใภ้มหาภัยนั่นเอานางมาขายด้วยเสื้อผ้าติดตัวชุดเดียวเอง

เซียวจ้านเป่ยจึงต้องเสียสละเสื้อผ้าให้นางหนึ่งชุด

เซียวจ้านเป่ยเดินเข้าไปในบ้านหยิบเสื้อตัวที่เขาใส่ไม่ได้แล้วมาให้จูเหมยลี่สามชุด มันคับเกินไป เขากำลังคิดว่าจะเอาไปให้น้องชายของเยี่ยอวี่ภรรยาของสหายเขา

มีเสียงเรียกจากหน้าบ้าน เซียวจ้านเป่ยเดินออกไปก็เห็นจางลู่เหลียนหิ้วตระกร้าสำรับมาให้

นางคือน้องสาวของจางรั่วสุยเขาไหว้วานให้เยี่ยอวี่ หรือภรรยาของรั่วสุ่ยทำอาหารให้ ตั้งแต่สตรีคนนั้นหนีไปเขาก็ต้องจ้างเมียของรั่วสุ่ยทำอาหารทุกวัน

บางวันพวกเขาก็ทำอาหารเยอะเกินไป เซียวจ้านเป่ยรู้ดีว่าจางลู่เหลียนมีใจให้เขา แต่เขาไม่อาจชมชอบสตรีคนใดได้ สตรีก็เหมือนกันหมด

"พี่จ้านเป่ย ข้าเอามื้อเที่ยงมาให้เจ้าค่ะ เห็นว่าเมื่อเช้าท่านพาผิงผิงไปหาหมอ ข้าเลยไม่ได้ทำมื้อเช้ามาให้ แล้วนี่ไม่ทราบว่าท่านเอ่อ ผู้หญิงคนนั้นคือเอ่อ "

"อ้อ จูเหมยลี่นะหรือ นางอยู่ในบ้านทำความสะอาดบ้านอยู่นะ ขอบใจเจ้ามาลู่เหลียนเอ่อ บอกน้องสะใภ้ด้วยว่าต่อไปไม่รบกวนนางแล้ว ข้ามีแม่บ้านแล้วนางมีลูกเล็กข้าเกรงใจนางเช่นกัน"

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ อาหารเหล่านี้ข้าเป็นคนทำ พี่สะใภ้แค่ช่วยบางอย่าง ไม่ได้ลำบากอันใดนาง พี่ต้องไปทหารเดือนหน้า เหมยลี่คนนั้นวันๆอยู่แต่ในไร่นา ไม่รู้ว่าจะสะอาดไหม หากผิงผิงกินแล้วไม่สบายพี่อยู่ไกลข้าเกรงว่าเอ่อ"

จางลู่เหลียนทำสีหน้าห่วงใยบุตรสาวของบุรุษตรงหน้าอย่างจริงใจ จนจูเหมยลี่ที่เปลี่ยนผ้าเสร็จแล้วกำลังจะเอาชุดตนเองไปซักผ่านมาได้ยินพอดี

" แหม่ตาลุงนี่มีเอฟซีกับเขาด้วยโว๊ย ไม่ธรรมดาเลยเว้ย นางหนูนี่อื้อหือ ชุดขาวดอกไม้ทัดหูสีขาว แม่คนงามช่างบริสุทธิ์ผุดผ่อง ที่บ้านมีคนตายหรือ ไว้ทุกข์ขนาดนั้นน่ะ สักหน่อยสิขอเหอะหมันใส้ว่ะ"

"ท่านพี่ เสื้อผ้าข้าขาดหมดแล้ว ชุดของท่านก็หลวมเกินไปบอกท่านให้ค่อยๆก็ไม่ฟัง รุนแรงจนข้าปวดเมื่อยไปหมดเลย คนบ้านี่ เอ๊ะนั่นไม่ใช่พี่ลู่เหลียนหรือเจ้าคะ รบกวนบ้านพี่มานานต่อไปข้าจะทำอาหารเอง ที่ผ่านมาขอบคุณมากเจ้าค่ะ"