เมืองหลวงตำหนักเฉิงอ๋อง
สตรีผู้หนึ่งสวมอาภรณ์งดงามราคาแพงนั่งอยู่บนม้านั่งบนศาลากลางน้ำ ฉู่หรานซินกำลังฟังรายงานของคนที่นางส่งออกไป ตอนนี้ใบหน้างามกลับเคลือบไว้ด้วยอารมณ์โกรธ กราดเกรี้ยว แปดปีมาแล้วนะยังหามันไม่เจอเลย
"แปดปีแล้ว ทำงานกันอย่างไรยังหาไอ้เด็กนั่นไม่เจออีก ก็แค่ซื่อจื่ออ่อนแอคนนึงมันจะมีปัญญาหนีไปได้อย่างไรกันห๊ะ"
"พระชายา พวกเราก็หามานานแล้ว ได้ยินว่าเจอครั้งสุดท้ายมีเพียงเซียวหลงคนสนิทของเขาเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ เราเจอเขาอยู่ที่อี้โจแต่พวกเราไม่เจออ้ายจ้านเลยนะพ่ะย่ะค่ะ"
"หาให้เจอ ลูกฉางของข้าจะได้เป็นผู้สืบททอดตำหนักอ๋องอยู่แล้วเชียว ไทเฮาก็กลับวังไม่ดูเวลา ฮ่องเต้ตามหาเด็กนั่นเสียเอิกเกริก ตอนนี้ขุนนางหลายฝ่ายรับรู้แล้วว่าซื่อจื่อหายตัวไป จะลงมือกับมันก็ไม่ง่ายแล้ว อาศัยตอนที่มันยังไม่รู้ว่าฝ่าบาทกำลังตามหามันอยู่ หาให้เจอแล้วกำจัดมันซะ ข้าต้องการให้คนของฮ่องเต้เห็นเพีย
