ตู้เซียงเหมยจึงอุ้มลูกสาวตามสัญญา แต่พอเห็นหน้าสามีที่ดูมีความน้อยใจเธอจึงได้กระซิบกับลูกน้อย และชี้ไปทางสามี หนูน้อยจึงมองตามมือที่แม่ชี้ไป เมื่อเห็นว่าเป็นใครหนูน้อยจึงยิ้มหวานให้ เพราะจำได้ว่าเคยเห็นใบหน้านี้แล้วก่อนที่แม่จะพาไปกินนมนอน ท่าทางของหนูน้อยที่มองพ่อของตัวเองนั้นช่างน่าเอ็นดูนัก
“ลี่ลี่ คนนี้คือพ่อหยวนต้าของหนูยังไงล่ะ หนูให้พ่ออุ้มหน่อยนะ ตอนนี้พ่อกลับมาจากทำงานแล้ว พ่ออยากได้กำลังใจจากหนู เหมือนที่แม่และทุกคนอยากได้จากหนูยังไงล่ะ ลี่ลี่หนูจะให้กำลังใจพ่อหยวนต้ายังไงดีนะ”
ตู้เซียงเหมยมักจะสอนลูกแบบนี้เสมอ แม้ว่าเด็กเจ็ดเดือนทำได้เต็มที่แค่นั่งและคลาน แต่เธอเชื่อว่าหากพูดหรือบอกบ่อย ๆ ลี่ลี่จะต้องเข้าใจเหมือนเช่นครั้งนี้ เด็กน้อยพยายามทำคิ้วชนกันแต่ภาพที่ใครเห็น กลับมองว่าน่ารักน่าเอ็นดู
“แอ๊ ๆ ๆ”
หนูน้อยลี่ลี่ส่งเสียงก่อนจะกางแขนให้ แต่พอเหวินหยวนต้ากำลังจะรับตัวมาแม่หน
