เมียแก้เบื่อ - 04 - แนะนำลุง
1530 Words
[Part : ฟางข้าว]
สี่วันมานี้ฉันอยู่อย่างหวาดระแวงหลังจากที่คนพวกนั้นมาข่มขู่ฉันที่ป้ายรถเมย์ในวันที่ฝนตกหนักแล้ว ฉันก็ไม่ได้เจอพวกนั้นอีกเลย แถมบรรยากาศในบ้านของฉันก็แปลกขึ้นมาก ๆ ด้วย พี่ฟ้าคนที่เคยกลั่นแกล้ง และสร้างปัญหาให้ฉันไม่เว้นแต่ละวันกลับทำดี พูดดีกับฉันแปลก ๆ
"ฟางแกกินขนมนี่สิ พี่ทำเองเลยนะ"
"พี่ฟ้า ฟางถามจริงนะพี่ไปทำอะไรมารึเปล่า"
ฉันถามพี่ฟ้ากับแม่ทุกวันว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงมีใครก็ไม่รู้มาพูดข่มขู่ฉันแบบนั้น แต่ตลอดสี่วันที่ผ่านมาเชื่อไหมว่าไม่มีใครปริปากพูดสักคำ แถมสี่วันมานี้ฉันก็ไม่เจอพ่อเลยด้วย ส่วนยัยโฟร์ เอ่อ หมายถึงฟาโรห์น้องชายของฉันก็กลับไปที่โรงเรียนประจำแล้ว
"เออ..." สายตาพี่ฟ้าเหลือบมองแม่ ฉันคิดว่าทั้งสองคนก็คงจะปรึกษากันมาแล้ว
"คืองี๊นะ จำเบนซ์ของฉันได้ไหมที่เอาไปขายน่ะ"
"จำได้"
"ที่จริงฉันไม่ได้เอาไปขาย แต่เอาไปจำนำแล้วฉันก็ไม่มีเงินไปเอาคืนมา และเขาก็ไม่รับซื้อบอกว่ารถของฉันมันเส็งเคร็ง" หา! เบนซ์เนี่ยนะเส็งเคร็ง
"แล้วเขาต้องการอะไร"
"เขาต้องการให้ฉันคืนเงิน พร้อมดอกเบี้ย"
"พี่ก็เอารถไปขายที่อื่นสิ"
"ตะ แต่ยอดหนี้มันสามสิบกว่าล้านแล้ว"
"หะ! สะ สะ สามสิบกว่าล้าน!" ฉันร้องเสียงหลงจนแทบจะเรียกว่าจะโกนอยู่แล้ว เบนซ์ของพี่สาวฉันคันนั้นหกล้านกว่าบาทเองนะ ทำไมมันถึงทะลุไปสามสิบกว่าล้านได้
"ยอดเงินต้น กี่บาท"
"สามล้าน" หา นี่มันกี่เท่าเนี่ย ฉันแทบจะเป็นลมพี่สาวคนเดียวสร้างหนี้ถึงสามสิบล้านบาท
"แต่เขาเสนอวิธีจ่ายดอกแบบไม่ต้องเสียเงินมา"
"วิธีไหน" มีด้วยเหรอ จ่ายดอกแบบไม่เสียเงิน
"เขาขอแค่ให้ฉันส่งแกไปทำงานรับใช้เขาสามเดือนแล้วเขาจะลดยอดหนี้ให้" ฉะ ฉันเหรอ ทำไมต้องฉันด้วย
"ทำไมต้องเป็นฟางด้วยล่ะ ฟางไม่ได้เป็นคนสร้างหนี้นะพี่ฟ้า"
"ก็ถ้าไม่เป็นแก แล้วจะเป็นใครละ แกไปเป็นคนใช้ขัดดอกแทนฉันก่อน ระหว่างนี้ฉันจะหาเงินมาจ่ายมันไง"
ฉันได้แต่เม้มปากแน่นไม่อยากไปแทนพี่ฟ้าเพราะฉันบอกตรง ๆ ว่าฉันไม่มั่นใจว่าพี่ฟ้าจะทำอย่างที่พูด เพราะตั้งแต่เด็กมาจนถึงตอนนี้พี่ฟ้ามักจะทอดทิ้งฉันอยู่เสมอ
หลังจากที่คุยกับแม่และพี่ฟ้าเสร็จแล้ว ฉันก็เดินออกมาด้วยอาการเศร้า พร้อมกับข้างแก้มที่แดงเป็นรอยมือนั่งอยู่ที่ป้ายรถเมย์ ที่หน้าฉันแดง และบวมแบบนี้มันเป็นเพราะฉันไม่ยินยอมที่จะไปแทนพี่ฟ้า แม่ที่รักพี่ฟ้ามากที่สุดก็ลงไม้ลงมือกับฉัน ด่าทอฉัน ตบตีฉัน ส่วนพี่ฟ้าไม่แม้แต่จะห้ามปรามแต่ยังพูดจาร้าย ๆ ใส่ฉัน
'สมควรแล้ว แกนี่มันเห็นแก่ตัวจริง ๆ เลยนะ'
'พี่สาวแกกำลังลำบาก แต่แกกลับไม่ช่วยเหลือ'
'ทำไมแกไม่ช่วยพี่ แกมันสารเลวจริงๆ เลยนะ'
'ฉันเลี้ยงแกมาตั้งเท่าไหร่ ตอบแทนบุญคุณฉันช่วยพี่แกหน่อยไม่ได้รึไง'
ฉันปาดน้ำตาออกจากแก้ม แล้วลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นว่ารถเมย์สายที่ฉันต้องนั่งมาถึงแล้ว ฉันโบกรถแล้วก้าวขาขึ้นไป วันนี้คนค่อนข้างเยอะฉันเลยได้ยืน แต่ได้ยืนแค่ไม่นานก็มีเด็กหนุ่มลุกขึ้นยืนให้ฉันนั่ง เขายังใส่ชุดนักเรียน มอ. ปลายอยู่เลย เสื้อนักศึกษาสีขาวตัวโคร่งปักอักษรสีแดง กับกางเกงนักเรียนขาสั้นสีน้ำเงิน บ่งบอกว่าเป็นนักเรียนโรงเรียนเอกชน
"นั่งสิครับพี่"
"ขอบใจนะ" ฉันนั่งลงแทนที่เด็กหนุ่มส่วนเด็กนั่นก็ยืนอยู่ข้าง ๆ ฉัน จากนั้นเขาก็ส่งกระเป๋าจาคอบมาให้ฉันถือ
เด็กอะไรไปเรียนแท้ ๆ ทำไมในกระเป๋าถึงไม่มีหนังสือเลยนะ
ฉันไม่ได้สนใจอะไรเพิ่มจากนั้น แต่ก็ยอมถือกระเป๋าจาคอบให้กับเขา นั่งมาสักพักเขาก็ก้มตัวลงมาแล้วพูดกับฉัน
"ขอบคุณครับพี่สาว ผมต้องลงแล้วครับ"
เขาลงตรงนี้ก่อนถึงมหาวิทยาลัยของฉันแค่ป้ายเดียว ฉันยื่นกระเป๋าคืนให้เขา เขารับไปแล้วลงไปจากรถ ฉันลอบมองไปที่โรงเรียนของเขา ไม่อยากจะเชื่อว่านี้เป็นโรงเรียนมัธยมทำไมมันช่างหรูหราอะไรขนาดนั้น
"ไอ้ปั้น" เพื่อนนักเรียนชายที่เดินมาทักทายเด็กหนุ่มที่เพิ่งเดินลงไป
"ปั้นจั่น~" เพื่อนนักเรียนสาวสวยน่ารักสมวัยก็เดินยิ้มเข้ามาทักทายเด็กหนุ่ม
อู้ว~ ฮอตน่าดูเลยนะเนี่ยเด็กคนนี้
ป้ายนี้คนลงค่อนข้างเยอะ และเมื่อลงกันไปหลายคนแล้วรถก็ออกมาจากจุดของโรงเรียนนั้น ถึงคราวที่ฉันจะต้องลงรถบ้างแล้วล่ะ
ฉันลงรถเมย์มาได้อย่างปลอดภัยเรื่องของทางบ้านก็ปล่อยมันเอาไว้นอกรั้วมหาวิทยาลัยนี่แหละ ฉันต้องทำตัวให้สดใสเข้าไว้เพื่อนของฉันทั้งสองคนตะได้ไม่เป็นห่วง
"หืม รถ?" รถโรลส์รอยซ์หรูจอดอยู่สี่คันฉันเชื่อว่ามินนี่เพื่อนฉันน่าจะมาถึงแล้ว ฉันค่อย ๆ เดินเข้าไปอย่างช้า ๆ สูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอดเมื่อเดินใกล้เข้าไปเรื่อย ๆ ฉันก็ได้เห็นว่ามินนี่กำลังพูดเจื้อยแจ้วกับว่าที่สามีนาง ที่บอกว่าเป็นว่าที่เพราะมินนี่เพื่อนฉันประกาศออกมาแล้วว่าจะเอาลุงโนอาห์ทำสามี ข้างตัวยัยมินนี่ตอนนี้มียัยแตงกวายืนอยู่แล้วหัวเราะต่อกระซิกกันโดยมีลุงโนอาห์สุดหล่อ และใครอีกคนที่ฉันไม่เคยเห็นหน้า
ขณะที่ฉันกำลังเดินเข้าไปหาเพื่อนใกล้เรื่อย ๆ สายตาของฉันก็เผลอประสานเข้ากับสายตาของเขา ผู้ชายคนนี้ร่างกายสูงใหญ่ผิวสีแทนมัดผมครึ่งศีรษะ เขาใส่ต่างหูแบบห่วงถึงสามห่วง หน้าผากสวย คิ้วไม่หนาไม่บาง จมูกขึ้นรูปสันเป็นคม ดวงตาสีน้ำตาลประกายทอง ริมฝีปากบางน่าสัมผัสแถมยังมีลายสักรูปโจ๊กเกอร์ที่แขนใหญ่ รวมถึงลำคอยังมีลายสักรูปมงกุฎพร้อมตัวอักษร 'KING' ที่บ่งบอกให้รู้ว่าเขานั้นมีอำนาจมากล้นแค่ไหน
รองเท้าผ้าใบราคาแพง รับกับกางเกงผ้าขายาวพอดีตัว และเสื้อเชิ้ตสีดำที่ใส่ชายเสื้อเอาไว้ด้านในกางเกงอวดเข็มขัดหนังราคาแพง ฉันเผลอจ้องมองอกกำยำที่ปลดกระดุมอวดความสวยงามของกล้ามเนื้อเพียงแค่สองสามเม็ด พลางกลืนน้ำลายลงคอ ไม่อยากจะเชื่อฉันละสายตาจากเขาคนนี้ไม่ได้เลย
เขาไม่ใช่วัยรุ่น ดูก็รู้ว่าน่าจะเป็นรุ่นใหญ่ แต่ใหญ่แค่ไหนไม่รู้ รู้เพียงแค่ว่าเขาหล่อเข้ม ดูดีตรงตามที่เธอชอบไปเสียทุกอย่างเลย
"ยัยฟาง ทำไมมาช้า"
"อะ เอ่อ" พอได้เจอคนที่ตรงตามอุดมคติก็ทำเอาฉันทำอะไรไม่ค่อยถูกเลย เขายังคงจ้องมองฉันอย่างไม่วางตาเหมือนกัน อยากถามเพื่อนจังว่าเขาเป็นใคร
บอดี้การ์ดงั้นเหรอ
"เอ้า! ถามก็ไม่ยอมตอบอีก"
"อ่อ ฉันมีปัญหาที่บ้านนิดหน่อยอะ" มินนี่กับแตงกวาหันมาสนใจฉันเป็นตาเดียวยิ่งมินนี่แล้วเธอเป็นห่วงเพื่อนมากกว่าใคร เธอใช้สองมือประคองหน้าฉัน
"หน้าแก" ตายแล้ว ฉันมาเจอผู้ชายในอุดมคติในสภาพอย่างนี้น่ะเหรอ
"ใครแม่แก พี่สาวแก หรือพ่อแก"
"..."
"ตอบสิฟาง!" ยัยมิ้นท์ดูหัวเสียมาก
"มะ แม่กับพี่สาวน่ะ"
"ทำไม พวกเขาทำแกทำไมอีก"
"มิ้นท์ฉันว่าอย่าเพิ่งถามฟางเลย" แตงกวาพูดขึ้นแล้วกลอกสายตาไปทางลุงของมินนี่
"เออ ฉันขอโทษนะ มานี่สิฉันจะแนะนำให้รู้จักลุงฉัน" ฉันเดินไปตามแรงดึงของยัยมิ้นท์ เธอจับฉันมายืนตรงหน้าของผู้ชายร่างกำยำ ฉันขอสารภาพเลยว่าฉันอดที่จะละสายตาจากอกแกร่ง และลำคอสวยของเขาไม่ได้เลย
"นี่ลุงโนอาห์ ส่วนนี่ลุงโคลด์ลุงของฉัน"
ฉันยกมือขึ้นไหว้ทั้งสองลุง โดยที่สองลุงก็พยักหน้ารับไหว้ฉัน
"ส่วนนี่ฟางข้าวเพื่อนของมิ้นท์เองค่ะ"
- Writer
