ตอนที่1 ควีน

992 Words

ควีน “ขอโทษนะครับ” ระหว่างที่ฉันเดินอยู่ ก็มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งเรียกขึ้น “.....” ฉันไม่ได้สนใจหันไปมองเพราะฉันคิดว่าคงไม่รู้จัก และไม่อยากพูดกับใครตอนนี้ กึก ฉันจำต้องหยุดเท้าลงเมื่อผู้ชายคนหนึ่งวิ่งมาดักหน้าฉัน ฉันมองหน้าเขาอย่างพิจารณา และก็ชัดเจน ว่าฉันไม่รู้จักเขา “พี่ขอถามทางหน่อยได้ไหม” แล้วผู้ชายตรงหน้าก็พูดขึ้น “ค่ะ” ฉันตอบกลับสั้นๆ ถ้ามาถามทางฉันก็จะบอกให้ แต่ที่ฉันไม่อยากสนใจในตอนแรก ก็เพราะว่าฉันคิดว่าเขาจะเข้ามาจีบฉัน ฉันไม่ได้หลงตัวเอง แต่ในแต่ละวันของฉัน เจอเหตุการณ์แบบนี้บ่อยมาก บ่อยจนฉันเบื่อ ไม่ใช่ว่าฉันคิดว่าตัวเองสวยเลือกได้ แต่เพราะว่าฉันรำคาญ ฉันมีประสบการณ์ไม่ดีกับผู้ชายมาก่อน ทำให้ฉันรู้สึกไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับใคร ฉันไม่ได้ปิดกั้นตัวเอง แต่หลายๆคนก็เข้ามาคล้ายกัน ดูก็รู้ว่าหน้าหม้อ ซึ่งฉันขอบาย “พอดีพี่พึ่งเคยมาแถวนี้ แล้วก็กำลังหา Animal Cafeไม่ทราบว่าน้องรู้จักทางไปหรือเปล่าครับ” ผู้ชายตรงหน้าพูดขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มเจื่อนๆ “ตรงไปสามแยกที่สอง เลี้ยวขวา ตรงไปอีกสองร้อยเมตร เลี้ยวซ้าย ร้านอยู่ซ้ายมือ” ฉันตอบกลับไปอย่างที่รู้ เพราะคาเฟ่นี่มันเป็นคาเฟ่สำหรับคนมีสัตว์เลี้ยง และยังมีบริการรับเลี้ยงสัตว์คล้ายๆเนอสเซอรี่รับเลี้ยงเด็กอย่างนั้นแหละ “ตรงไปสามแยกที่สอง แล้วเลี้ยวขวา ตรงไปอีกสองร้อยเมตรเลี้ยวซ้าย ร้านอยู่ซ้ายมือ ใช่ไหมครับ” เขาทวนขึ้น “ค่ะ” “ขอบคุณมากนะครับ งั้นพี่ขอตัวก่อน” เขาพูดขึ้นก่อนจะรีบวิ่งออกไปทันที เหมือนกับรีบอย่างนั้นแหละ เพียงแต่ “มุกหรือเปล่าเนี๊ยะ” ฉันพูดขึ้นอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ เพราะพอฉันก้าวขาได้เพียงก้าวเดียว ก็ดันไปเตะบางอย่างเข้า และพอก้มไปมองก็เห็นเป็นกระเป๋าเงินของเขาที่ไม่รู้ทำตกไว้ตอนไหน สุดท้ายฉันก็ต้องเดินไปขึ้นรถตัวเองก่อนจะขับไปยังคาเฟ่นั่นเพื่อเอากระเป๋าเงินไปคืนเขา จะให้ทำยังไง เงินในกระเป๋าก็ไม่ใช่น้อยๆ จะให้เอาไปให้ตำรวจ สถานีตำรวจก็ไกลกว่าคาเฟ่นั่น ถึงแม้ว่าฉันไม่ได้อยากไป แต่อย่างน้อยก็แค่เอาไปให้แล้วกลับก็จบ จะได้ไม่ต้องทำอะไรซ้ำซ้อน ยังไงเขาก็ต้องไปที่นั่นอยู่แล้ว คงไม่เสียเวลาเท่าไหร่ ไม่นานฉันก็ขับรถมาจอดอยู่ที่คาเฟ่สัตว์ก่อนจะเข้าไปในร้านแล้วกวาดสายตามองหาผู้ชายคนนั้น จนไปสะดุดเข้ากับเขาที่นั่งอยู่มุมหนึ่งในร้านคนเดียว “ของคุณ” ฉันยื่นกระเป๋าให้เขาหลังจากเดินมาถึงโต๊ะ “อ้าว!” เขาร้องอุทานออกมาหลังจากเห็นฉัน ก่อนจะสำรวจกระเป๋ากางเกงตัวเองแล้วพบว่ามันไม่มีกระเป๋ามั้ง ถึงได้ยื่นมือมารับไปเปิดดู ฉันเห็นเขามองบัตรแต่ไม่ได้สำรวจเงิน ก็ยังดีที่ทำอะไรดูไม่เป็นการเสียมารยาทต่อฉัน “นับเงินดูก่อนก็ได้” ฉันพูดขึ้น เพราะการตรวจก็ดี จะได้บริสุทธิ์ใจทั้งสองฝ่าย “พี่เชื่อใจน้องครับ ถ้าน้องคิดจะเอา น้องคงไม่มาคืนพี่ ยังไงก็ขอบคุณมากนะครับ” เขาพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร “ไม่เป็นไร” ฉันพูดจบก็หมุนตัวเพื่อจะเดินออกไปจากร้าน แต่เขาก็เรียกฉันขึ้น “เดี๋ยวครับ!” “อะไรคะ” ฉันหันกลับไปถามนิ่งๆ “คือ น้องช่วยพี่สองครั้งแล้ว พี่อยากขอบคุณน้อง อย่างน้อยก็ให้พี่เลี้ยงน้ำน้องสักแก้วนะครับ” เขาพูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงเกรงใจ “ไม่เป็นไรค่ะ” ฉันตอบกลับสั้นๆ เพราะเรื่องแค่นี้ไม่นับว่าเป็นบุญคุณ “นะครับ ถ้าน้องไม่รับไว้ พี่คงรู้สึกไม่ดี แล้วพี่ก็เชื่อว่าถ้าเกิดมีคนช่วยน้องไว้แบบนี้ น้องคงจะอยากตอบแทนเขา” ผู้ชายตรงหน้าพูดขึ้นด้วยสายตาอ้อนวอน “แค่คำขอบคุณก็พอแล้ว” ฉันว่าจบ ก็เดินหันตัวเดินออกมาทันที ก็บอกแล้วว่าเรื่องแค่นี้ไม่นับเป็นบุญคุณ ตึก ตึก ตึก แต่ก็มีเสียงเดินตามมาข้างหลัง ก่อนจะเห็นว่าเป็นเขานั่นแหละที่ตามมา “งั้นพี่ขอเดินไปส่งที่รถนะครับ น้องคงไม่ว่า” เขาพูดขึ้นพร้อมกับเดินมาข้างๆฉัน แต่ก็ยังดีที่รู้จักเว้นระยะไว้ ฉันไม่ได้ตอบอะไร เพราะรถฉันก็อยู่แค่หน้าร้าน อยากเดินก็เดินมา แป๊บเดียวก็แยกกันแล้ว ฉันไม่อยากปฏิเสธให้วุ่นวาย “ยังไงก็ขอบคุณอีกครั้งนะครับสำหรับวันนี้” เขาพูดขึ้นหลังจากฉันเปิดประตูรถกำลังจะขึ้น “ค่ะ” ฉันตอบกลับแค่นั้น ก่อนจะขึ้นรถตัวเอง แล้วขับออกมาทันที ควีน อายุ 22 ปี สาวสวยที่มีนิสัยเป็นคนตรงๆ แรงๆ เวลาไม่พอใจก็วีนออกมาตรงๆ แต่เวลาปกติมักจะนิ่ง พูดน้อย ชอบพูดห้วนๆ ไม่ชอบเข้าหาคนแปลกหน้า จนหลายคนมักจะบอกว่าเธอ หยิ่ง อยู่คนเดียว เพราะพ่อแม่แยกทางกันนานแล้ว พ่อไปมีครอบครัวใหม่ ส่วนแม่ก็ได้สามีใหม่อยู่ต่างประเทศ อยู่ในการดูแลของแม่ แต่เธอเลือกจะอยู่ไทย เพราะไม่อยากไปอยู่กับครอบครัวใหม่ของแม่ แต่แม่ก็รับผิดชอบค่าใช้จ่ายทุกอย่างของเธอ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more