“ลูกใคร? หลานใคร? เธอมีอะไรปกปิดฉันกันแน่!”
“คือ...ไอ้หมูตอนไง ลูกผมแล้วก็เป็นหลานคุณแม่ด้วย ท่านเอ็นดูหมูตอนมาก”
“คุณแม่ไม่เคยไปที่บ้านเธอ แล้วจะรู้จักหมูตอนได้ยังไง”
“ก็ผมเอารูปถ่ายให้ดูไง ท่านเห็นแล้วเกิดเอ็นดูมันขึ้นมา เลยบอกให้ผมดูแลมันให้ดี”
เขาทำหน้าเหมือนไม่เชื่อสิ่งที่ผมเอ่ย สายตาคมคู่นั้นยังคงจ้องมองมาคล้ายกำลังจับผิด ผมจึงจ้องหน้าเขาทำตาใสแป๋ว สื่อให้รู้ว่าผมพูดความจริงและไม่มีเรื่องใดแอบแฝง เมื่อเขาไม่ได้ว่าอะไรต่อผมก็นึกขึ้นได้ ว่าตอนนี้ควรจะเก็บโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูว่ามันยังใช้งานได้ไหม
“ไม่ต้องเก็บ!”
“ได้ยังไง คุณทำของผมพังขนาดนี้แล้วยังจะมีหน้ามาห้ามอีก คุณมันเป็นผู้ชายเฮงซวยที่สุดในโลก” ผมไม่ยอมฟัง นั่งลงจะเก็บเอาชิ้นส่วนมือถือขึ้นมาหากทว่าเขาคว้าข้อมือให้ผมลุกขึ้น เดินตามมายังเตียงนอน จ้องเขม็งมองด้วยสายตาดุดัน
“เดี๋ยวฉันซื้อให้ใหม่ ใช้เบอร์ใหม่ จะได้ไม่ต้องแอบคุ
