ผมรีบวิ่งลงมาจากชั้นบนด้วยความรู้สึกสงสัย ใครกันนะมาหาถึงบ้าน ปกติแล้วไม่เคยมีเพื่อนมาหาที่บ้านนานแล้ว คนที่เคยมาก็มีแค่คนเดียวนั่นคือฮาร์ท ฮาร์ทคือเพื่อนที่เคยอยู่ในกลุ่มเดียวกัน แต่ฮาร์ทไม่ได้คิดกับผมแค่เพื่อน ก่อนเรียนจบเคยสารภาพรักกับผมแต่โดนปฏิเสธไป หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้พบเจอหรือพูดคุยกันอีกเลย
เดินลงมาก็เป็นอย่างที่คิดจริง ๆ ฮาร์ทนั่งอยู่บนโซฟาหน้าจอทีวี เห็นเพื่อนในรอบหลายเดือนก็ยิ้มด้วยความดีใจ
“ฮาร์ท!”
“บิว!”
“มาได้ยังไงเนี่ย”
“เราคิดถึงเลยมาหาน่ะ” เขาส่งยิ้มมาให้ รอยยิ้มนี้ยังคงจริงใจเสมอไม่เคยเปลี่ยน หากตัดเรื่องความรู้สึกแบบนั้นออกไป ฮาร์ทคือเพื่อนที่น่ารักและจริงใจเสมอมา
“เราก็คิดถึงฮาร์ทเหมือนกัน แล้วได้ทำงานรึยัง” ผมเอ่ยพลางนั่งลงข้างเพื่อน
“ยังเลย เราจะไปเรียนต่อต่างประเทศน่ะ วันนี้เลยมาหา”
“อ้าวเหรอ! ดีจังเลย ไปประเทศไหน”
“อังกฤษ ได้ที่เรียนเรียบร้อยแล้วเหลือแค่
