ไม่รู้ว่าผมหลับไปนานแค่ไหน หากทว่าลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็ยินเสียงผู้คนร่ำไห้สะอึกสะอื้น เปลือกตาค่อย ๆ ขยับขึ้น จนมองเห็นเพดานห้องที่ไม่คุ้นตา เอียงหน้าไปมองยังต้นเสียงก็เห็นคุณนายวิมลและป้าสร้อย รวมถึงแม่และน้องชายของผมต่างก็กำลังร้องไห้อยู่
“ทุกคนร้องไห้ทำไมครับ”
“บิวตื่นแล้วเหรอลูก ฮึก...”
“แม่ร้องไห้ทำไมครับ”
“จะไม่ร้องได้ยังไงในเมื่อแกแท้งลูกแล้ว หลานฉันไม่อยู่แล้ว ฮือ...”
ได้ยินอย่างนั้นผมก็เบิกตาด้วยความตกใจ ส่งมือมาวางที่หน้าท้องพร้อมกับจ้องมอง น้ำใส ๆ ในตาไหลเอ่อลงมาอย่างควบคุมไม่ได้ ผมต้องเสียลูกไปจริง ๆ หรือ ผมเป็นแม่ที่ไม่ดี ไม่สามารถช่วยชีวิตลูกเอาไว้ได้ หากไม่ทะเลาะกับยัยซอนย่า ผมก็คงไม่ต้องเสียลูกไป มองผ่านทุกคนไปก็พบว่าคุณนาธานยังคงนอนอยู่บนเตียง ยังไม่ฟื้นขึ้นมาเลยด้วยซ้ำ
หากเขารู้เรื่องนี้จะเป็นอย่างไรนะ จะเสียใจเหมือนทุกคนไหม
“ลูก ฮึก...แม่ขอโทษ แม่ผิดเองที่ใจร
