บทที่6 เสียบเพื่อความสมจริงNC
1130 Words
บทที่6
เสียบเพื่อความสมจริงNC
ให้ตายเถอะ! เวรกรรมอะไรของอีถุงแป้งนักหนา ตอนนี้ฉันอึดอัดเป็นบ้าคุณชานนท์ก็ทำได้แค่นั่งทำงานเงียบๆ ส่วนฉันต้องยกเลิกงานคืนนี้เพราะติดคุณแม่สามีจอมปลอม
"ถุงแป้งครับง่วงนอนหรือยัง"
"ยะ เอ่อ... นิดหน่อยค่ะ"
จะบอกว่ายังแต่คุณม๊าขานั่งจับผิดฉันทุกฝีก้าว สู้บอกว่าง่วงนอนแล้วไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า
"ไปนอนก่อนเลยครับ พรุ่งนี้จะได้ตื่นไปทำธุระกัน"
"ได้ค่ะ หนูขออนุญาตไปนอนก่อนนะคะ"
"เชิญ!" กฤษณาอย่างจะเฉ่งเธอสักชุดแต่ก็ติดลูกชายที่นั่งมองอยู่
เข้ามาในห้องเหมือนได้เกิดใหม่เป็นแบบนี้นี่เอง คุณชานนท์เขาแสดงละครเก่งทำตัวเองเป็นปกติทุกอย่างแต่ฉันนี่สิแค่เจอสายตาคุณเสียวซ่านขาก็แทบจะกลั้นใจตายแล้ว ไม่ถึงสิบนาทีคุณชานนท์ก็เดินเข้ามาในห้องเขาดูโนว์สนโนว์แคร์กับเรื่องนี้มาก
"นี่คุณ! แม่คุณจะกลับวันไหนแล้วจะนอนห้องฉันได้ใช่ไหม"
"ปกติแม่ฉันก็นอนห้องนั้น บางทีก็นอนโซฟาคนแก่ชอบดูหนังดึกๆ"
"แล้วเรานอนด้วยกันแบบนี้จะดีเหรอ คุณมีที่นอนปิกนิกไหมฉันนอนพื้นได้"
"ไม่มี ฉันจะไปเอามาจากไหนมานอนบนเตียงด้วยกันนี่แหละ"
"เหอะ! ใครจะกล้าไปนอน"
"5พัน"
พรึ่บ!!
ไม่ได้หน้าเงินนะแต่เงินตั้งห้าพัน พอได้ค่าเสาเอกบ้านเลย ฉันนอนหันหลังให้เขาส่วนคุณชานนท์นอนเล่นโทรศัพท์
"แม่ฉันมาแอบฟังเราสองคน"
"อะไรนะคะ" ฉันหันขวับไปมองคุณชานนท์กำลังเปิดดูภาพจากกล้องวงจรด้านนอก คุณม๊าของเขาเอาหูแนบไปกับประตูห้อง จิกกัดไม่ปล่อยจริงๆ "แล้วทำไงคะหรือปล่อยไว้แบบนั้น"
ชานนท์ทำสีหน้าครุ่นคิดเขานึกแผนการอะไรออกแล้ว
"เธอช่วยทำเสียงได้ไหม"
"เสียงอะไรอย่าบอกนะว่า...."
"5พัน"
"อ๊าา~ อื๊ออ~"
เพียงแค่ส่งเสียงคนด้านนอกก็สะดุ้งโหยง ดูท่าจะเชื่อสนิทใจว่าถุงแป้งกับชานนท์กำลังแซ่บกันอยู่ในห้อง
ชานนท์แอบยิ้มเพราะภาพจากกล้องวงจรแม่ของเขาค่อยๆ ถอยออกไปยืนพิงกำแพงมือยกขึ้นทาบอกปากพึมพำอะไรบางอย่าง
"คุณพอยัง"
"ยัง ปกติฉันอึดมาก"
"เหรอ"
"อืม"
เหมือนมีไฟสปาร์คกันชานนท์มองใบหน้าของถุงแป้งแล้วหลุบตาลง หัวใจเขาสั่นผิดปกติ ถุงแป้งยังคงร้องครางกระเส่าแต่คนฟังอย่างเขาเริ่มอยู่ไม่สุขเสียเอง
"ถ้ามีอะไรกันเธอคิดเงินเท่าไหร่"
"ไอ้บ้า! คุณจะบ้าเหรอนี่ก็มากเกินไปแล้วนะ!!"
"เพื่อความสมจริงฉันจ่ายไม่อั้น ฉันปลอดภัยไม่มีโรค เธอไว้ใจฉันได้เลย"
"ไม่!!"
"ห้าหมื่น?"
"ไม่!!!"
"หนึ่งแสน บ้านหนึ่งหลัง รถหนึ่งคัน"
ถุงแป้งทำตาโตมองหน้าเขาด้วยความตกใจ ชานนท์ทุ่มมาก เธอไม่ทันได้ตอบชานนท์ก็โน้มใบหน้ามาหอมแก้มเธอ จูบริมฝีปากเบาๆ
"ไม่ต้องกลัวถึงของฉันจะใหญ่แต่ฉันจะทำให้เธอเสียวและมีความสุขที่สุดในชีวิตเลย ช่วงที่เราอยู่ด้วยกันฉันจะไม่ไปมีอะไรกับใครโอเคไหม"
"คุณพูดเหมือนกับว่าจะให้ฉันเป็นอีหนูของคุณเลย-_-"
"ใช่ เอาไหมล่ะ"
"เป็นอีหนูเหรอ?"
"หมายถึงเอากับฉันไหม เพื่อความสมจริงหลังจากนี้เธอจะเป็นผู้หญิงของฉันแล้วไม่ต้องกลัวว่าจะลำบาก ฉันรวย"
"อื๊มมม~"
เพียงแค่เขาประกบจูบเธอก็จูบตอบอย่างเงอะงะ คนไม่เคยกำลังถูกสอนให้รู้จักคำว่าเซ็กส์ เธอต้องทำตัวร่านให้สมกับตำแหน่งอีหนูบนเตียงในตอนนี้ ชุดนอนลายหมีพูห์ถูกถอดออก บราตัวจิ๋วสีเข้ากันถูกถอดออกอย่างรวดเร็ว ชานนท์พินิจพิจารณาเรือนร่างของถุงแป้ง เขาชอบทุกส่วนเลย
ด้านล่างไม่มีขนปกคลุมผิวเนียนสวยน่าฟัด เขาจับขาเธออ้าออกจากกันจนเห็นกลีบดอกไม้สีหวานที่เต็มไปด้วยน้ำหวานสีใส ทั้งสด ทั้งหอมแบบนี้ใครไม่กินก็โคตรโง่
ชานนท์ก้มลงมาเชยชมความงามเขาปาดเลียกลีบสาวขยี้ด้วยปลายลิ้น คนไม่เคยผ่านมือชายใดทั้งเกร็งทั้งเสียว
"อื๊ออ~ คุณ~"
"ครับ~ เสียวเหรอ หืมม~"
ไม่เสียวก็บ้าแล้ว ถุงแป้งได้แต่คิดในใจเธอพยายามท่องไว้ทุกอย่างต้องใช้เงิน รู้ตัวอีกทีชานนท์ก็เปลือยกายชักรูดลำยาวจนน้ำส่วนหัวหยดลงมาบนเนินสาว
"สดได้ไหม"
"ไม่ อ๊าา~ ไม่สดนะ กรี๊ดดด~"
ชานนท์ไม่ฟังเสียงนกเสียกาหรือเสียงของเธอ เขากดลำยาวเข้าไปในร่องรักแม้จะเข้าได้แค่ส่วนหัวก็ทำให้เขารู้สึกดีไม่น้อย ถุงแป้งสดจริงๆ
"อย่าเกร็งสิถุงแป้ง~ อ่าาา~ ทำแบบนี้เราจะเจ็บกันทั้งคู่นะ"
ให้ตายเถอะไม่ว่ายังไงเธอก็เจ็บและเกร็ง ชานนท์ดึงลำยาวออกมาแล้วใส่เข้าไปอีก ครั้งนี้เขาแทงพรวดเดียวเลือดสาวบริสุทธิ์ก็อาบชโลมลำยาวของเขาแถมเธอยังมีน้ำตาไหลที่หางตาดูแล้วน่าสงสารที่สุด
"อย่าร้องสิ~"
"เจ็บมาก อ่าา~ เจ็บจริงๆ ฮึก!"
"มองตาฉัน~ ถุงแป้ง ซู่ๆ ไม่เอาไม่ร้อง"
ทั้งสองมองสบตากันส่วนเอวหนาก็ขยับช้าๆ แม้จะขยับได้ยากลำบากเพราะเธอยังเกร็งและต่อต้านเขาแต่สุดท้ายความเสียวซ่านก็ทำให้เธอผ่อนคลายลง ชานนท์ก้มลงจูบปากถุงแป้งก็จูบตอบเธอติดการจูบและแพ้รสชาติของเขาเสียแล้ว
ปึก! ปึก! ปึก!
แรงกระแทกเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เสียงร้องครางของทั้งสองเริ่มประสานเป็นหนึ่งเดียวกัน ถุงแป้งถูกเขาตอกตรึงจนร่างกายสั่นสะเทือนสองเต้าขยับเคลื่อนไหวๆ
"อ๊ะ! อ๊ะ! อ๊ะ~"
"ถุงแป้ง~ อ่าา~"
ชานนท์รวบสองขาพาดบ่าจากนั้นออกแรงตอกอัดใส่เธออย่างรุนแรงอีกครั้ง ถุงแป้งหวีดร้องสุดเสียง เสียงของทั้งสองดังเล็ดลอดออกไปข้างนอก คนแก่ด้านนอกนั่งไม่ติดเบาะหันซ้ายหันขวาไม่รู้จะหยิบจับอะไรรวบรวมสติได้ก็รีบคว้ากระเป๋าแอร์เมสวิ่งออกมาจากคอนโดของลูกชาย
ใครจะอยู่ก็อยู่!
------------------------------
คุณม๊าขากลับมาก่อนนนน!!
- Writer
