‘แล้วเอ็งล่ะ นึกยังไงไปขโมยของ ไม่สงสารพี่สาวเอ็งเหรอ ทำงานงกๆ ส่งเสียเอ็งเรียนเนี่ย ยังจะไปสร้างเรื่อง รู้แล้วใช่ไหมว่าค่าเสียหายน่ะ 5 ล้าน คิดไหมล่ะว่าความคึกคะนองโง่ๆ จะทำให้คนอื่นเดือดร้อนแค่ไหน’
คำถามจากคำแปงตอนที่หล่อนกำลังเก็บเสื้อผ้าข้าวของในห้องเช่า ทำเอานรากรจากที่แค่ตาแดงๆ มาตลอดทางก็กลายเป็นร้องไห้โฮ เพราะนรากรไม่รู้หรอกว่าคำแปงที่ทำตามคำสั่งพ่อเลี้ยง จะพาหล่อนและเขาไปที่ไหนกัน รู้แต่ว่าให้กลับมาเก็บข้าวของที่บ้าน
‘พี่บัว ผมขอโทษนะพี่ ผมไม่ควรไปยุ่งเกี่ยวกับพวกนั้นเลย ผมควรจะเชื่อพี่ ขอโทษที่ทำให้พี่บัวเดือดร้อน ขอโทษจริงๆ’
‘ไม่เป็นไร แค่นรารู้ตัวว่าผิดแล้วคิดจะทำให้ดีขึ้น พี่ก็โอเคแล้ว’
‘แต่... เงินมากขนาดนั้น น้าจะพาผมกับพี่สาวไปที่ไหน จะพาไปขังไว้ให้เป็นคนใช้ใช่ไหม หรือจะพาไปขาย’
นรากรที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นสวนทางกับรูปร่างสูงใหญ่ของเด็กหนุ่มกำลังโตเบนคำถามไปที่คำแปง แล
