ณัชชาต้องการให้เมธัสได้พักผ่อนพักฟื้นร่างกายให้หายเป็นปกติเร็วๆ แต่วันนี้ทั้งวันเขาก็คลอเคลียออดอ้อนนอนหนุนตักเธอไม่ยอมออกห่างจากเธอเลย จนเธอรู้สึกเหนื่อยทั้งกายทั้งใจ ไม่กล้าจะขัดใจเพราะคิดว่าที่เมธัสต้องเจ็บตัวเป็นเพราะเธอ เขาก็ช่างใช้โอกาสนี้ออดอ้อนให้เธอต้องทำตามใจเขาสารพัด
ตกดึก..ณัชชานั่งอ่านบทละครอยู่ริมระเบียงไม่ยอมเข้านอน เมธัสก็มาป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆไม่ห่าง
"ดึกแล้ว! ไปนอนกันเถอะ" เมธัสดึงบทละครออกจากมือณัชชา แล้วขยับเข้ามาใกล้ จนเธอขยับหนี และลุกขึ้นจะเดินกลับไปยังห้อง เธอเดินมาถึงหน้าห้องพอจะเปิดประตู เมธัสก็มายืนประชิดแนบแผ่นหลังของเธอ เธอชะงักมือที่จับลูกบิด เอียงหน้าไปมองเขา
"นายตามมาทำไมอีก ห้องนายอยู่โน่น"
"ห้องโน้นไม่มีบางสิ่งบางอย่างที่ผมต้องการ"
"ห้องนายยังขาดอะไรอีก"
"ก็ขาดคนให้นอนกอด ขาดคุณไง" เมธัสเอื้อมมือไปเปิดประตูแล้วรวบเอวบางดึงเธอเข้าห้องก่อนจะปิ
