เผลอใจรัก

“ เจ็บตัว..เจ็บใจ! ”

..ภายในห้องโถงบ้านณัชชา..

"พี่บอย! พี่เข้ามาได้ยังไง"

"พี่ก็ปีนรั้วเข้ามา แล้วไขกุญแจเข้ามาในบ้านนี่ไง" จิระชูกุญแจแกว่งไปมาให้เธอดู เธอลืมคิดไปเลยว่าจิระมีกุญแจเข้าออกบ้านของเธอ

"พี่บอยกลับไปเถอะค่ะ" ณัชชาพยายามพูดเสียงเรียบเฉย

"ไม่! พี่ไม่กลับจนกว่าน้องนัชจะยอมคืนดีเป็นแฟนกับพี่เหมือนเดิม" จิระพร่ำพูดออกมาอย่างคนเมา

"มันเป็นไปไม่ได้แล้วค่ะพี่บอย"

"ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ เราเป็นแฟนกันมาตั้ง5ปี พี่อุตส่าห์ทะนุถนอมนัชมาตลอด" จิระสายตาดุดันเดินเข้ามาหาณัชชา เธอก็ถอยจนแผ่นหลังไปชนเข้ากับผนังห้อง จิระยกมือขึ้นบีบไหล่มนทั้งสองข้าง

เมธัสขับรถมาถึงหมู่บ้านก็เจอกับปัญหา รปภ.ไม่อนุญาตให้เขาเข้าไปในหมู่บ้าน จนเขาต้องคิดหาทางออกเฉพาะหน้า

"น้องสาวของผมเป็นโรคหัวใจ เธอโทรให้ผมมาช่วย

ถ้าเธอหัวใจวายหรือเป็นอะไรไปพี่จะรับผิดชอบไหวหรือเปล่า" รปภ.ได้ยินดังนั้นก็นิ่งคิด

"ถ้าพี่ไม่เชื่อก็ไปพร้อมกับผม หาอุปกรณ์พังประตูไปด้วยนะ"

"ผมจะไม่ถูกฟ้องข้อหาทำลายทรัพย์สินของลูกบ้านแน่นะ"

"ผมจะรับผิดชอบเอง" แล้วทั้งคู่ก็ขี่รถไปยังบ้านของณัชชาที่อยู่ท้ายหมู่บ้าน..

"โอ๊ย! นัชเจ็บนะคะพี่บอย"

"นัชทำกับพี่ได้ยังไง พี่ไม่เคยเรียกร้องแตะต้องนัช นัชมีคนใหม่ใช่มั้ย มันเป็นใคร!"

"พี่บอยเมาก็ควรจะกลับไปนอนนะคะ"

"บอกกูมา..แกมีชู้ใช่มั้ย! ชายชู้นั่นมันเป็นใคร" จิระบีบไหล่ณัชชาแรงขึ้น

“นัชไม่เคยนอกใจพี่! พี่นั่นแหล่ะนอกใจนัชไปหาคนอื่น”

“ตอแหล! นังแพศยา มีคนอื่นแล้วมาโทษกู”

"?เพี๊ยะ! หยุดนะพี่บอย!" ณัชชาผลักมือจิระที่บีบไหล่เธอออกแล้วสะบัดผ่ามือไปที่หน้าของจิระ

"?เพี๊ยะ!" จิระก็ใช้หลังมือฟาดลงบนใบหน้างามทันทีเช่นกัน แล้วพลักเธอลงไปบนโซฟา

"ชอบความรุนแรงแบบนี้ก็ไม่บอก..กูก็ชอบ!" จิระขึ้นคร่อมณัชชาแล้วกดไหล่ทั้งสองของเธอไว้กับโซฟา

"อย่านะ! ปล่อยยย! ปล่อยนัชนะ" ณัชชาทั้งห้ามทั้งผลักพยายามใช้เข่าดันตัวของจิระที่โน้มลงมาทาบทับเธอไว้ แต่ไม่สามารถขยับได้เลยเพราะร่างเขาสูงใหญ่ ด้วยความโกรธจิระไม่ฟังเสียงห้ามของณัชชา เขาใช้มือกดไหล่เธอไว้แน่น อีกมือก็พยายามกระชากเสื้อเชิ๊ตของเธอออกจนกระดุมบริเวณหน้าอกขาดออกกระเด็นไป แล้วจิระก็ก้มหน้าลงซุกไซร้ซอกคอเธอ...

เมธัสมาถึงหน้าบ้านตามที่กรุณบอก เขาก็ให้รปภ.พังประตูด้านนอก ส่วนเขาปีนรั้วเข้าไปในบ้าน เดินเข้ามาหยุดอยู่หน้าห้องโถง เขามองผ่านกระจกเห็นหลังจิระที่กำลังโน้มตัวอยู่บนโซฟา..

"นี่กูมาขัดจังหวะเขาง้อขอคืนดีกันหรือเปล่าวะ" เมธัสยืนลังเลและพึมพำออกมา ก่อนจะหันหลังกลับเขาก็ได้ยินเสียงของณัชชา..

"กรี๊ดดดดด..ไม่มม!" ณัชชากรี๊ดออกมาอย่างรังเกียจเมื่อจิระเลื่อนหน้าลงไปที่ร่องอกของเธอ เท้าของเมธัสก็ไวเท่าความคิด เขาพุ่งตัวเข้าไปในบ้าน ตรงเข้าไปกระชากไหล่จิระเหวี่ยงเขาไปมุมห้อง และภาพที่เขาเห็น..ณัชชามีเลือดซึมที่มุมปาก เสื้อก็ขาดหลุดรุ่ยเผยให้เห็นบราที่ปิดหน้าอกโผล่หมิ่นเหม่ออกมา ณัชชายันตัวลุกขึ้นรีบกระชับเสื้อเข้าหากัน ปิดหน้าอกไว้

"แกเป็นใครวะ เข้ามาแส่อะไรเรื่องของผัวเมีย"

"ผัวเมีย!" เมธัสสะอึกกับคำที่ได้ยิน แต่เมื่อเขาหันไปมองหน้าณัชชาก็พบกับแววตารังเกียจหวาดกลัวตัวสั่น

"ไม่! ไม่ใช่!" ณัชชารีบพูดสวนออกมา เธอเจ็บตัวไม่เท่าไหร่ แต่เจ็บใจไม่คิดว่าคนที่เธอเคยรักจะทำกับเธอได้ถึงขนาดนี้..

"ถ้านายไม่อยากเข้าคุกข้อหาบุกรุกและทำร้ายร่างกายก็รีบออกไปซะก่อนที่ตำรวจจะมา"

จิระได้ยินคำว่าตำรวจก็ตาสว่างขึ้นมา เขายันตัวลุกขึ้นเดินเข้ามาหาเมธัสแล้วกระชากคอเสื้อเขา

"แล้วมึงมาแส่อะไรด้วย ไม่ใช่เรื่องของมึง"

"ผมเป็นทนายของคุณณัชชา"

"ทนาย!..”

“ผมโทรเรียกตำรวจแล้ว ตำรวจกำลังมา..”

“เออ! วันนี้กูฝากไว้ก่อนนะมึง ถ้ากูเจอมึงอีก กูไม่ปล่อยมึงไว้แน่!" จิระรู้ตัวว่าสภาพเขาตอนนี้สู้ชายตรงหน้าไม่ได้แน่ เขาออกแรงผลักเมธัส แต่ชายหนุ่มกลับยืนนิ่งกับที่ จิระจึงเป็นฝ่ายที่เซล้มไปที่ประตู เป็นจังหวะเดียวกับที่รปภ.เข้ามาพอดี เมธัสเมื่อเห็นรปภ.เข้ามาก็รีบถอดเสื้อแจ็คเก็ตของตนไปคลุมตัวณัชชาไว้ ณัชชามองเขาอย่างขอบคุณแล้วหันหน้าหลบไปอีกทาง

"เป็นยังไงบ้าง!"

"ขอบคุณพี่มาก เรามาทันเวลาพอดี พี่ช่วยพาผู้ชายคนนี้ออกไปหน่อย"

เมื่อรปภ.พาจิระออกไปจากบ้านแล้วณัชชาก็หันมาทางเมธัส

"เอ่อ..ฉันขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อ.."

"อ๋อ..เชิญครับ"

ณัชชารีบขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าบนห้อง เปลี่ยนไปก็คิดไป ถ้าเขาไม่มาช่วยเธอไว้ จะเกิดอะไรขึ้น เธอเปลี่ยนชุดแล้วลงมาหาเมธัสที่ห้องโถง

"เอ่อ..ขอบคุณนะที่นายมาช่วยฉันไว้"

"ไม่เป็นไร ผมยินดีช่วย คุณเจ็บมากหรือเปล่า" เมธัสมองใบหน้างามที่มีรอยช้ำบนแก้มและมีเลือดซึมที่มุมปาก ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือไปกำลังจะแตะแก้มเธอ

"นัช!เป็นยังไงบ้าง" กรุณที่ฝ่ารถติดมาถึงก็รีบเข้ามา เมธัสก็ต้องชะงักมือลงไปเหมือนเดิม

"พี่ก้อง!" ณัชชาเห็นกรุณเข้ามาก็ดีใจเดินเข้าไปหาทันที กรุณจับแขนณัชชาพาเธอไปนั่งบนโซฟาแล้วนั่งลงใกล้ๆ เธอ

"ไหนเล่าให้พี่ฟังซิว่าเกิดอะไรขึ้น"

"เอ่อ..คือ..เอ่อ.."

กรุณเห็นณัชชาอ้ำอึ้งไม่พูดก็หันไปมองเพื่อนรักเป็นคำถาม แล้วหันมาจ้องหน้าณัชชาอีกครั้ง พร้อมกับยื่นมือไปเชยคางเธอขึ้นดู เมธัสยืนมองการกระทำของเพื่อนก็คิดว่าเพื่อนจะรู้สึกกับดาราสาวคนนี้เกินกว่าน้องสาวหรือเปล่า

"นี่มันถึงกับทำร้ายร่างกายนัชขนาดนี้เลยเหรอ แล้วมันทำอะไรนัชอีกบ้าง.."

"กูมาทันพอดี" เมธัสเป็นฝ่ายตอบออกมา

"พี่ว่านัชควรจะแจ้งความนะ"

"แต่นัช..นัชไม่อยากให้คนอื่นเดือดร้อน ถ้าเป็นข่าวขึ้นมาทั้งงานทั้งละครก็จะเกิดผลกระทบหมด

"แล้วคุณจะทำยังไงต่อไป ท่าทางหมอนั่นจะไม่ยอมรามือง่ายๆแน่นอน" เมธัสเอ่ยถามขึ้น

"พี่ก้องพอจะมีเพื่อนเป็นตำรวจหรือบอดี้การ์ดที่เชื่อใจได้บ้างไหมคะ" ณัชชาหันไปปรึกษากรุณ

"บอดี้การ์ด! น่ะเหรอ"

"จะมีตำรวจหญิงหรือบอดี้การ์ดหญิงรับงานแบบนี้บ้างไหมคะ"

"ผู้หญิงเหรอ พี่คิดว่านัชควรจะหาบอดี้การ์ดผู้ชายนะ บอยตัวโตสูงใหญ่อย่างกับยักษ์ ผู้หญิงสู้แรงมันไม่ไหวแน่"

"แต่ผู้ชาย..นัชจะวางใจได้ยังไงคะ ไม่ใช่หนีเสือปะจระเข้หรือคะ"

"เฮ่อ..พี่ก็พอจะมีรู้จักอยู่คนนึงนะ คนนี้เชื่อใจได้พี่รับประกัน100%" กรุณหันไปมองเมธัสที่ยืนกอดอกอยู่

"รบกวนพี่ก้องติดต่อให้หน่อยนะคะ นัชไม่รู้จะพึ่งใครแล้วจริงๆ ขอบคุณมากนะคะพี่ก้อง"

"ไม่! มึงไม่ต้องแม้แต่จะคิดเลยนะไอ้ก้อง!"

“มึงรู้เหรอว่ากูคิดอะไร?”

"กูรู้ว่ามึงกำลังคิดอะไรอยู่ หยุดความคิดของมึงซะไอ้ก้อง!"

"กูก็คิดว่ามีมึงเพียงคนเดียวนี่แหล่ะที่เหมาะสม และร่างกายก็บึกบึนพอจะรับมือต่อสู้กับไอ้หมอนั่นได้"

"แต่กูไม่ว่าง!" เมธัสพูดออกมาแล้วเห็นสีหน้าณัชชาเหมือนกังวล เขาก็นึกเห็นใจเธอขึ้นมา

"แต่..เอาเป็นว่า กูจะให้ลูกน้องมาทำงานให้ก็แล้วกัน"

"เอ๊ย! ไม่ได้นะ ลูกน้องมึงจะเชื่อใจได้100%มั้ย น้องนัชเป็นนางเอกสาวและก็สวยมากแบบนี้ ไม่รู้ล่ะ มึงรับงานนี้ตั้งแต่ต้นแล้วก็ต้องช่วยให้ตลอดสิวะ"

"แล้วงานของกูล่ะ!"

"กูจะแวะไปช่วยดูให้เอง"

"แล้วทำไมมึงไม่เป็นบอดี้การ์ดให้นางเอกคนสวยของมึงซะเอง" เมธัสนึกหมั่นไส้เพื่อนขึ้นมา

"ถ้ากูทำได้ก็ทำไปแล้ว กูรับราชการนะ ไม่ได้อิสระเหมือนมึง กูขอเคสนี้เคสเดียวจริงๆ ได้มั้ยวะ" กรุณเอ่ยขอร้องเพื่อน

"ขอกูคิดดูก่อนละกัน"

"อย่าคิดนานนะเว๊ย!"

ณัชชานั่งฟังทั้งคู่โต้กันไปเถียงกันมา เธอจึงเอ่ยขึ้น

"ถ้าเขาไม่เต็มใจ เราหาคนอื่นเถอะค่ะ"

"ก็ดี! งั้นกูกลับเลยละกัน" เมธัสหันไปบอกกรุณแล้วเดินออกจากบ้านไปทันที

"เดี๋ยวสิวะไอ้แม็ค ใจเย็นๆ รอกูก่อน" กรุณเรียกเพื่อน ก่อนจะหันไปบอกกับณัชชา

"พี่กลับก่อนนะนัช ปิดประตูล็อคให้แน่นหนานะ มีอะไรก็โทรหาพี่ได้ตลอด 24 ชั่วโมง"

"ขอบคุณค่ะพี่ก้อง" กรุณรีบตามเพื่อนออกไป

"เอ๊ย!ไอ้แม็ค! เดี๋ยวสิวะ คุยกับกูก่อน" กรุณเรียกเพื่อนไว้ ก่อนที่เขาจะขี่รถออกไป

"มีอะไรอีกวะ"

“มึงก็รู้แล้วว่าน้องนัชต้องเจอกับอะไรบ้าง น่าจะเข้าใจและเห็นใจน้องเขานะ"

"แต่กูไม่อยากวุ่นวาย มึงก็รู้ว่ากูอยากทำงานเงียบๆ มึงหาคนอื่นเถอะ" เมธัสพูดจบก็ขี่รถออกไปทันที..

วันถัดมากรุณก็ไลน์ขอความช่วยเหลือจากเพื่อน ๆ

“มึงนัดพวกกูออกมามีอะไรวะไอ้ก้อง รีบๆหน่อยนะ กูต้องรีบกลับไปทำงาน” มาวินเอ่ยขึ้นเมื่อทุกคนมากันพร้อมหน้า

“กูกำลังหาคนไปเป็นบอดี้การ์ดให้น้องนัช” กรุณบอกจุดประสงค์

“ทำไมมึงไม่ไปจ้างบริษัทบอดี้การ์ดรับจ้างโดยตรงล่ะ”

“มันไม่ได้ว่ะ เดี๋ยวกูค่อยเล่ารายละเอียดให้ฟัง มึงสามคน..

ใครจะรับงานนี้..” กรุณเค้นถามเพื่อนๆ

“กูแพ้ท้องอยู่ จะไปดูแลใครได้ กูห่างเมียไม่ได้เลย ให้ไอ้แม็ค ไอ้วิน..” เมฆินทร์ออกตัว

“เออ..ไอ้คนติดเมีย”

“กูก็กำลังมีคำสั่งรอย้าย จะย้ายไปกาญจนบุรี”

“งั้นเหลือแค่มึงคนเดียวแล้วล่ะไอ้แม็ค มึงห้ามปฏิเสธกู!” ทั้งสี่หนุ่มพูดคุยกันได้แค่นั้นก็ต้องแยกย้ายกันไปทำงาน ส่วนเมฆินทร์นั้นมีอาการแพ้ท้องหรือติดเมียก็ไม่แน่ใจ เขารีบกลับไปหาภรรยา

มธุรดาเมื่อณัชชาโทรมาเล่าทุกอย่างให้ฟัง เธอก็รีบขับรถออกมาหาเพื่อนรักในทันที

“นัช..แกเป็นยังไงบ้าง..”

“ฉันเจ็บอ่ะไหม เจ็บที่ใจเหมือนโดนกระชากออกมาเชือดแล้วเอาเกลือทา มันเจ็บจนชาไปหมด”

“ฉันเป็นกำลังใจให้แกนะ เดี๋ยวมันก็จะผ่านไป”

“แฟนแกยังดีที่แค่ปิดบังแกเพราะเขารักแก แต่แฟนฉันทั้งโกหกทั้งหลอกลวงทั้งหักหลังยักยอกเงินแล้วยังนอกใจฉันอีกอ่ะ ฮือๆ ฉันเจ็บ..เจ็บเหมือนตายทั้งเป็น เพราะถูกคนที่เรารักหักหลัง” ไหมกอดปลอบใจเพื่อนรักแน่น

“ร้องออกมาเลยนัช อย่าเก็บมันไว้ ปล่อยมันออกมาให้หมด แล้วตัดใจลืมทุกอย่างให้ได้ แล้วแกจะดีขึ้น”

“ขอบใจมากไหม ฉันจะพยายามลืมและคิดว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น”

“มีอะไรให้ฉันช่วยก็บอกนะนัช ระยะนี้แกไปอยู่กับฉันก่อนมั้ย..” มธุรดาชวนณัชชาไปอยู่กับเธอด้วยความเป็นห่วงความปลอดภัยของเพื่อน

“จะบ้าเหรอ แกแต่งงานมีครอบครัวแล้ว และแกก็กำลังท้องอยู่ สาแกก็แพ้ท้องอยู่ด้วย”

“ไม่เห็นเป็นไรเลย”

“แกไม่เป็นไร แต่สาแกเป็น! ฉันไม่อยากไปเป็นก้างขวางคอ”

“แกน่ะคิดมาก”

“อย่าให้ฉันลำบากใจมากไปกว่านี้เลยนะ แกก็อย่าเครียดเรื่องฉัน เดี๋ยวหลานของฉันจะพลอยเครียดไปด้วย”

“ฮือ! ถ้าอย่างนั้นก็แล้วแต่ความสบายใจของแกละกัน แต่มีอะไรให้ฉันช่วยต้องรีบบอกกันนะ”

“อือ..มีอะไรฉันจะบอกแก”

มธุรดากลับไปเพราะเมฆินทร์โทรตาม ณัชชานั่งครุ่นคิดวิตกกังวลว่าเธอจะจัดการกับเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ยังไงดี เธอจะบอกแม่หรือให้ท่านมาอยู่ด้วยก็ไม่อยากให้ท่านกังวลและกลัวว่าแม่จะไม่ปลอดภัยไปด้วยอีกคน

"เฮ้อ!? จะทำยังไงดีนะ"