9
1457 Words
“ฉันไม่หวังอะไรในตัวเธอหรอก หุ่นอย่างกับไม้กระดาน ผอมแห้งแรงน้อย ฉันคงต้องทำใจนานกว่าจะกอดไม้กระดานแบบเธอได้”
“ไอ้ๆๆ” หญิงสาวชี้นิ้วสั่นระริก
“อย่าอยู่เลย”
อันดามันสุดจะทนกับคำสบประมาท วิ่งเข้าใส่ร่างสูงโมโหจัด วันนี้ต้องจับเขาทุ่มกับพื้นสนามให้จงได้ แต่เพราะความโมโหและวู่วามทำให้ฝ่ายตรงข้ามหลบทัน เธอจึงได้แต่คว้าอากาศ คิดด่าตัวเองว่าฝีมือตกไปมาก เคยเอาชนะผู้ชายอกสามศอกได้มานักต่อนัก แต่ทำไมถึงทำอะไรเขาไม่ได้
“ปล่อย!”
หญิงสาวเสียท่าให้เขาจนได้ ชายหนุ่มรวบร่างบางเอาไว้ บิดแขนไขว้ไปทางด้านหลังเหมือนที่เธอเคยทำกับเขา แม้จะไม่แรงมากนักแต่พอเธอออกแรงดิ้นก็เกิดอาการเจ็บ สุดท้ายจึงต้องยอมจนมุม
“เลิกแผลงฤทธิ์ได้แล้ว เพราะยังไงฤกษ์แต่งงานอาทิตย์หน้า เธอไม่รอดแน่ เตรียมตัวเป็นเจ้าสาวเอาไว้เถอะ ตอนเข้าห้องหอฉันจะฟัดเธอแล้วจับกลืนลงท้อง”
เขาขู่เสียงกระเส่า อันดามันได้แต่เจ็บใจ อยากฆ่าคนจริงๆ
“ยอมแล้วก็ได้ ปล่อยได้แล้ว”
เธอเสียงอ่อนซ่อนแววตาเจ้าเล่ห์เอาไว้ ชายหนุ่มเห็นหญิงสาวเสียงอ่อนคิดว่าเธอจะสิ้นฤทธิ์แต่เขาคิดผิดเพราะเมื่อปล่อย กลับโดนเธอเตะกล่องดวงใจเข้าให้ แม้จะหลบ... แต่ไม่ทัน
“โอ๊ย! ยัยตัวแสบ” เขากุมเป้ากางเกงหน้าเขียว
“สมน้ำหน้า ไปก่อนนะ คุณควรกลับไปได้แล้ว ตอนเข้าหอก่อนที่คุณจะฟัดฉันเหมือนหมาบ้า ฉันจะยิงคุณให้พรุนเลย”
เธอแลบลิ้นใส่วิ่งหนีเข้าบ้าน
“ฝากไว้ก่อน ยัยบ้า ยังไงฉันจะเอาคืนอย่างสาสม”
เขาคาดโทษร่างบางที่วิ่งหนีรวดเร็วจนตามจับตัวไม่ทัน
“จะไปไหน”
เขาถามเมื่อหญิงสาวขอร้องให้เขาขับรถไปอีกทางที่ไม่ใช่ทางไปลองชุดเจ้าบ่าวเจ้าสาว
“ไปโรงพยาบาล” เธอบอกเสียงเรียบ
“ไปทำไม” เขาเลิกคิ้วถาม
“ก่อนแต่งงานต้องตรวจร่างกาย แล้วตรวจเลือดก่อน ฉันไม่ไว้ใจผู้ชายหน้าไหนทั้งนั้น คุณก็เหมือนกัน มั่นใจในตัวฉันแค่ไหนกัน”
ก้องทวีปเงียบไป ขับรถมุ่งไปโรงพยาบาลตามที่เธอขอ เขาอยากพิสูจน์ตัวเองเหมือนกันว่าปราศจากโรคร้าย มันไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร สำหรับคนที่จะแต่งงานกัน แต่มันเป็นเรื่องสำคัญมากเลยทีเดียว
เมื่อผลการตรวจร่างกายและตรวจเลือดออกมาปรากฏว่าทั้งคู่สุขภาพแข็งแรง เลือดไม่มีปัญหา ทั้งสองรู้สึกมั่นใจไปได้ระดับหนึ่งของการที่จะต้องเริ่มต้นการใช้ชีวิตคู่ หลังจากนั้นจึงมุ่งหน้าไปที่ร้านเพื่อลองชุดแต่งงาน
“นี่ ไม่เมื่อยหรือไงแม่คุณ”
ก้องทวีปมองว่าที่เจ้าสาวที่นั่งคอแข็งมาตั้งแต่ขึ้นรถหลังจากออกจากโรงพยาบาล
“เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับคุณ ชิ”
เธอเชิดใส่ เขาส่ายหน้าหันไปสนใจกับถนนต่อ... เพียงไม่นานก็ถึงร้าน
“รีบลงมาสิ จะนั่งเป็นคุณนายหรือไง”
เขายังมีความเป็นสุภาพบุรุษเปิดประตูรถให้ หญิงสาวย่นจมูกใส่ จำใจต้องเดินก้าวตามเข้าไป
“มาแล้วเหรอคะ ทุกคนกำลังรออยู่เลยค่ะ”
ทั้งก้องทวีปและอันดามันสะดุ้งที่เห็นบิดา พี่ชายและพี่สะใภ้ ก็ไหนทุกคนบอกว่าไปทำธุระไง แล้วทำไมมาโผล่ที่นี่ได้
“รีบไปเปลี่ยนชุดเลยไป พ่ออยากดูใจจะขาดแล้ว”
ก้องภพเข้าไปดึงมือลูกชายที่กำลังยืนงงอยู่กับที่
“หวานไปเปลี่ยนชุดได้แล้วจ้ะ”
พลอยไพลินดึงมือน้องสามีไปลองชุดเช่นกัน
... ว่าที่เจ้าบ่าวออกมาก่อนเป็นคนแรกในชุดราชปะแตนหล่อเหลาถูกใจบิดาที่ชอบเป็นพิเศษ ก่อนที่เจ้าสาวแสนสวยจะออกมาในชุดไทยจักรีอ่อนหวานเป็นกุลสตรี ห่มสไบผ้าลูกไม้ทิ้งชายผ้าสีทองประณีตงดงาม เข้ากับรูปร่างอรชร
ทุกคนที่รอคอยต่างตะลึง แม้แต่เจ้าบ่าว เขาไม่คิดว่ายัยปากกรรไกรจะสวยหวานเช่นนี้เมื่ออยู่ในชุดแต่งงาน
ก้องทวีปเดินเข้าไปหาเจ้าสาว โอบกอดพามาหาคนที่รอคอย... ได้ดูกันให้สมใจ อันดามันขืนตัวเอาไว้สุดกำลังแต่สู้แรงเขาไม่ไหว
“สวยจริงๆ”
ทุกคนต่างชื่นชมความเหมาะสมของทั้งคู่ ยิ่งเห็นสายตาจอมหวงของพี่ชายว่าที่เจ้าสาว ชายหนุ่มยิ่งกอดรัดเอวคอดแนบแน่นขึ้น หญิงสาวมองตาเขียวแต่ว่าที่เจ้าบ่าวจอมหาเรื่องยิ้มกว้างให้ทุกคนอย่างไม่สนใจ
“นี่คุณ อย่ากอดแน่นสิฉันหายใจไม่ออก”
เธอกระซิบกลัวคนอื่นจะได้ยิน
“เรื่องของเธอ” เขากระซิบกัดฟันตอบ
หญิงสาวเม้มปาก เอื้อมมือไปด้านหลังกระตุกผมยาวสลวยที่รวบเอาไว้ของเขา
“โอ๊ย!”
“เป็นอะไรลูก” ก้องภพถามลูกชายด้วยความเป็นห่วง
“ที่ผมร้องโอ๊ยนะเหรอครับ เจ็บหัวใจครับ”
ชายหนุ่มเอามือกุมที่อกด้านซ้าย
“ก็วันนี้เจ้าสาวของผมสวยขนาดนี้”
เขาแก้เผ็ดหญิงสาวโดยการหอมแก้มเสียเลย
“นี่คุณ”
อันดามันถูแก้มด้วยความอาย ทุกคนแอบอมยิ้ม ยกเว้นพี่ชายที่หน้าตูมด้วยความหวงน้องสาว
เท้าบางขยี้ส้นรองเท้าบนหลังเท้าชายหนุ่มแม้ไม่แรงมากนัก แต่ก้องทวีปปล่อยเอวบางทันทีด้วยความเจ็บ
“นี่เธอ!!!”
“เชิญว่าที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวลองชุดต่อไปค่ะ”
พนักงานเชิญทั้งสองไปลองชุดต่อ หลังจากลองชุดที่เป็นพิธีการเช้าไปแล้ว ก้องทวีปออกมาด้วยชุดทักซิโด้สีขาวสะอาดตา กับเชิ้ตตัวใน แจ็คเก็ตสีขาว ผูกด้วยโบว์หูกระต่าย ผ้าเช็ดหน้าสีไข่ไก่ และรองเท้าหนังสีขาวที่เข้าชุดกัน
“ลูกพ่อหล่อจริงๆ”
ก้องภพยังชมลูกชายไม่ขาดปาก เอเชียยิ้มรับก่อนหันไปมองบุตรสาวที่ออกมาในชุดแต่งงานสีขาวบริสุทธิ์ เป็นผ้าลูกไม้เกาะอกหลายลายสลับกันอย่างลงตัว ชุดสวยยาวกรอมเท้าคาดด้วยเข็มขัดประดับจี้เพชร ด้านหลังต่อหางยาวด้วยผ้าทูลเพิ่มความความงดงามทุกการเคลื่อนไหว
ก้องทวีปหายใจติดขัดอีกครั้งที่เห็นร่างสมส่วนออกมาในชุดเจ้าสาวแสนสวย อันดามันไม่ค่อยถนัดกับชุดนี้สักเท่าไหร่เพราะมันดูยาวรุ่มร่าม ดังนั้นการเดินจึงระวังมากกว่าเดิม แต่พอหันไปสบกับสายตาแวววับของว่าที่เจ้าบ่าว จึงเผลอเดินเร็วเชิดใส่ด้วยความมั่นใจ แต่กลับสะดุดกระโปรงแทบหกล้ม ดีที่เขาเข้ามารับไว้ได้ทัน
“ยัยซุ่มซ่าม อยากให้ฉันประคองล่ะสิ”
เขากระซิบเย้า เธอถลึงตาใส่กัดฟันกรอดๆ
“อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย ฉันไม่เคยคิดแบบนั้น สาบาน”
เธอว่าเขาเสียงกระซิบ
“สวยจริงๆ ลูกพ่อ”
“ใช่ เหมาะสมกันเหมือนกิ่งทองใบหยก”
องศากำลังจะอ้าปากพูดบ้าง แต่โดนภรรยาสาวบิดแขน เขาจำต้องสงบปากสงบคำเอาไว้ เพราะที่จะเอ่ย ไม่ใช่จะชม
“ปล่อยได้แล้ว อึดอัด กลับไปฉันต้องฟอกสบู่สิบรอบลบกลิ่นคุณออกไป” เธอพูดเสียงกระซิบพอให้ได้ยินกันสองคน
“แต่ฉันกลับไปคงต้องใช้น้ำยาฆ่าเชื้อเลยแหละ”
เขาสวนกลับไม่ยอมแพ้ เสียงเบาไม่แพ้เธอ
“ไอ้บ้า นี่แน่ะ” หญิงสาวบิดสะโพกสอบด้วยความโมโห
“โอ๊ย!!!”
“เป็นอะไรลูก”
เอเชียรีบถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นหน้าบิดเบี้ยวของว่าที่ลูกเขย
“ไม่มีอะไรครับ มดอันธพาลกัดเอาน่ะครับ”
“ตายแล้ว มันเข้าไปได้ยังไง บี้ให้ตายไปเลยลูก บังอาจมากัดว่าที่ลูกเขยพ่อ”
คำพูดของบิดาทำให้หญิงสาวสะดุ้ง ตาเขียวใส่ว่าที่สามี หน็อย... มาหาว่าเธอเป็นมดอันธพาล
“ตกลงว่าชุดต้องแก้นิดหน่อยนะคะ เสร็จทันอาทิตย์หน้าแน่นอนค่ะ” พนักงานร้านบอกลูกค้าอย่างเอาใจ
“ครับ ยังไงให้ทันนะครับ”
ก้องภพสำทับ ก่อนให้ว่าที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวไปเปลี่ยนชุดและเดินทางกลับเพื่อไปรับประทานอาหารสานสัมพันธไมตรีอันดีต่อที่บ้าน
ทุกอย่างดูจะเตรียมการเรียบร้อยจนว่าที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวไม่ต้องจัดการอะไรเลยด้วยซ้ำ แม้แต่ของชำร่วยที่พี่สะใภ้เอามาให้เลือก เธอเลือกๆ ไปแบบไม่ใส่ใจ แต่พลอยไพลินบอกว่าควรจะเอาอันนั้นอันนี้ เพราะสวยและมีความหมายดี เธอตามใจเพราะไม่ได้ตั้งใจเลือกตั้งแต่แรก
สำหรับครอบครัว “ศิรชัช” ยังมารับประทานอาหารที่บ้าน “อ่าวสุดเขต” ไม่เว้นวางเพื่อทำให้ว่าที่คู่บ่าวสาวได้สนิทสนมกันให้มากที่สุด
- Writer
