ไม่ใช่แค่ลินินที่อาย ผมก็อาย พี่สะใภ้ผมยังไม่รู้หรอก ผมเพิ่งไปรับมาจากสนามบิน ผมยังไม่ได้เล่าอะไร เพราะพี่สะใภ้เธอหลับตลอดทาง พอมาถึงร้านกาแฟ ลินินก็ไม่อยู่ เราเพิ่งนั่งกัน ไม่ทันได้อ้าปากคุยอะไร ลินินก็กลับมาแล้ว จะได้คุยตอนไหนล่ะ
อย่างที่เห็น เธอกินยาคุมฉุกเฉินสองเม็ด! .แล้วมันจะช่วยอะไรได้ล่ะ เฮ้อ! เพราะผมแท้ๆ ที่ไปปล่อยใส่เธอ
“น้ำหวาน..ฉันอายยยย” ผมได้แต่นั่งถอนหายใจ และนั่งคิดว่าจะทำยังไงดีพี่สะใภ้ผมใกล้จะรู้แล้ว ส่วนพี่ชายผม ก็ได้แต่มองมา มันคงอยากให้ผมทำอะไรสักอย่าง อืม! ผมกำลังจะทำอยู่นี่ไง
“พี่สะใภ้....” พี่สะใภ้หันมามองผมทันทีที่ผมเรียก
“อะไรหมอเท็น ฉันถามหมอนายเรื่องยาอยู่ หมอเท็นรู้ไหมว่ากินพร้อมกันได้รึป่าว หมอนายทำไมไม่พูดอะไรเลยเนี่ย !”
พี่ชายผมบทจะเงียบ แม่งก็เงียบสะดื้อๆ
“ให้ไอ้เท็นมันพูดเถอะ..” ดี มันโยนมาให้ผมแล้วเต็มๆ
“มันฉุกละหุกเลยไม่ได้ใส่....” ผมพูดเรียบๆ แต
