ลินิน | เปิดห้อง?

1898 Words

ในที่สุด หมอเท็นก็ปล่อยแก้มฉัน “เปิดห้องสิ....” เปิดห้อง! ฉันหันไปมองหน้านิ่งๆของเขาทันที “เอ่อ....” เขาไม่ได้หมายถึงแบบนั้นใช่ไหม ฉันคิดลึกไปหรือเปล่า เอ๊ะ หรือตื้นไป โอ้ย! ทำไมหน้าฉันร้อนแบบนี้! “ฉันง่วง..” โอเค ง่วง แล้วไป “ค่ะๆๆ” ฉันรีบดันตัวจากเก้าอี้ พอลุกขึ้นยืน หน้าฉันก็อยู่ห่างจากอกเขาไม่ถึงเซ็น ถ้าหากฉันเงยหน้าขึ้นไป ... หล่อจัง โอ้ย! แล้วฉันจะเงยหน้าขึ้นไปทำไมเนี่ย! ตอนนี้หน้าเราห่างกันไม่ถึงคืบ ลมหายใจอุ่นๆ หน้าขาวๆ ริมฝีปากชมพูนิดๆ อึก... ฉันกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ พร้อมกับ.. ตึก ตึก ตึก เสียงหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ เหมือนฉันจะไม่ไหว ขาสองข้าง มันกำลังจะหมดแรง ฉันเหมือน...จะล้ม ฉัน..เหมือนถูกสาป หรือฉันถูกสาปแล้ว! ฉันตัดสินใจถอยหลังหนึ่งก้าว แต่ส้นเท้าดันสะดุดฐานโซฟาข้างหลัง..! เห้ย~~~!! “ว้าย~!” หมอเท็นรีบโอบหลังฉันไว้ ก่อนที่เขาและฉัน จะล้มทับกันลงไปนอนที่โซฟา ตอนนี้หน้าขาวๆของเขาซุกลงที่ร่องอกฉัน คุณหมอสกินคะ...อย่าหายใจรดมันแบบนี้สิ ได้โปรด ฮือออ ฉันหันซ้ายหันขวา สลับกับมองคนตรงหน้า อยู่ๆฉัน ก็หายใจหอบขึ้นมาดื้อๆ เหมือนฉันจะเป็นลมเลย ให้ตาย~ อย่าเพิ่งเป็นอะไรลินิน โม้เม้นนี้กับหมอเท็น มันคือกำไรชีวิตเลยนะ! แต่ฉันไม่ไหวแล้ว! “เอ่อ..เดี๋ยวลินินไปหาหมอก่อนค่ะ เหมือนจะเป็นลม “ ฉันพยายามดันตัวเขา จนเขาได้สติรีบลุกขึ้น แล้วหันไปทางอื่น “บอกอาการมา...” ซักประวัติคนไข้ได้เย็นเฉียบมาก “เอ่อ เวียนหัวค่ะ ไปก่อนนะ” ฉันไม่สบตาเขา พยายามหันหน้าหนี “กินอะไรหวานๆสะ..” เขาพูดเบาๆ แล้วดึงกุญแจจากมือฉัน ก่อนจะเดินไปหน้าห้องหมอนาย “อะไรหวานๆคะ ยกตัวอย่างหน่อยจะได้กินถูก” เขาหยุดเดินแล้วหันหลังกลับมา นั่น!...ส่งสายตาเย็นชามาให้ฉันอีกแล้ว! “น้ำตาล” !!!! “ค่ะ คงไม่ใช่น้ำปลา ลินินไม่ได้โง่ขนาดนั้น หมายถึงอาหารค่ะ ของหวาน ยกตัวอย่าง มีอะไรบ้าง สักอย่างค่ะ จะได้กินถูก” “ไม่เหนื่อยหรอ..” “ทำไมคะ เป็นห่วงล่ะสิ แหมๆ” เขาถอนหายใจเบาๆ แล้วก้มลงไขกุญแจ “เห็นพูดไม่หยุด...” อีกแล้ว ฉันโดนอีกแล้ว! บ้าจริง ฉันทำหน้าบึ้งใส่เขา ก่อนจะเดินกระทืบเท้าไปกดลิฟต์ เขากำลังไขกุญแจเข้าห้องอยู่ แต่ทำไมเสียงกุญแจเงียบไปแล้ว “เฮลลูบอย..” ฉันหันไปมอง แต่เขาไม่มองมา เขาเปิดประตูเข้าห้องไปแล้ว ฉันกลับมาทำงานตามปกติ ลูกค้าวุ่นวายมาก พนักงานเสิร์ฟ เสิร์ฟกันไม่ทันเลย .. ทาร์ตไข่ของน้ำหวานขายดีมาก จะหมดแล้ว ไม่แปลกใจที่หมอเท็นชอบ ตอนนี้ฉันพักเที่ยง นั่งกินข้าวไป มองลิฟต์ไป ยังไม่เห็นหมอเท็นลงมาสักทีเขายังมีชีวิตอยู่ไหมเนี่ย... “ลินิน กินข้าวเสร็จยัง วันนี้ไปช่วยดูกาแฟหน่อย” อยู่ๆน้ำหวานก็เดินมาบีบไหล่ฉัน มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย..ฉันนั่งกินข้าวไปเหม่อไป เจ้านายจะทันเห็นไหมนะ ! “ได้ๆ น้ำหวาน หมอเท็นนอนข้างบนนะ” น้ำหวานพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเดินไปปั่นน้ำผลไม้กินเอง “อ่อ ฉันเห็นแล้ว หมอนายลืมน้อง ตลกดี ขับรถมาทำงานพร้อมกัน แต่ดันกลับคนเดียว ไปนึกได้ตอนอาบน้ำนอนนู้น! แต่คุณแม่ฝากเสื้อผ้าหมอเท็นมาแล้วนะ เธอไม่ต้องห่วงที่รักเธอหรอก^^” ฉันยิ้มกว้าง ที่รักก็ที่รัก ที่รักของลินินเองล่ะ ^_^ ฉันกินข้าวกินปลาเสร็จ ก็นั่งรถเบนซ์น้ำหวานออกมาข้างนอก ในรถมีของเด็กเต็มไปหมด น้ำหวานดูวุ่นวาย จับนั่นโยน จับนี่โยนไม่หยุด. “รกหน่อยนะ ฉันมันแม่บ้าน แม่แฝดสาม..เฮ้อ” น้ำหวานขับรถไปบ่นไป “เอาเถอะ สามีน่ารักก็พอ เมล็ดกาแฟล็อตเก่าไม่ดีเหรอ ทำไมต้องไปดูใหม่? “ น้ำหวานส่ายหน้า “ป่าวหรอก ฉันอยากให้เธอไปลองกาแฟขี้ชะมด พอดีเขามาจัดบู๊ท ไปลองหน่อยนะ บางทีอาจจะได้อะไรใหม่ๆเข้าร้าน^^” แล้วทำไมน้ำหวานไม่ชิมเองล่ะเนี่ย “ เธอลองชิมยัง..เป็นยังไงบ้าง” น้ำหวานส่ายหน้ารัว “ไม่กล้านี่หล่ะ เลยชวนเธอไปชิม -_- “ อ้าว~! ชิมก็ชิม ลืมไปๆก็ได้ ว่ามันออกมาจากตูดชะมด มาถึงห้าง ฉันเป็นหนูทดลองจริงๆ ฉันเริ่มชิมกาแฟขี้ชะมด ทีละบู๊ท ทีละบู๊ท เฮ้อ..ฉันสงสารลูกกะตาตัวเอง คืนนี้ฉันจะนอนหลับได้ไงเนี่ย ตาค้างแน่ๆ บางบู๊ทก็ทำร้ายฉันเหลือเกิน โชว์แม้กระทั่งเมล็ดกาแฟที่ฝังอยู่ในขี้ชะมด. โอ้ยย ~ฉันจะอ้วก “น้ำหวานหน่อยไหมๆ” ฉันยกแก้วให้เธอชิม น้ำหวานรีบโบกมือปฏิเสธ แล้วหันหน้าหนีทันที “ฉันเห็นขี้ชะมดแล้วทำใจไม่ได้..อร่อยมั้ยได้กลิ่นขี้ชะมดมั้ย” อ้ายย~! แล้วจะถามให้ฉันไปนึกถึงขี้ชะมดทำไมเนี่ย ฉันอุตส่าห์แกล้งลืมมันแล้วนะ! “เธออย่าพูด..ฉันจะอ้วก!” ฉันหลับตาปี๋ พยายามลืมแล้ว พยายามไม่หันไปมองมัน. “อุ้ย เอามาสักแก้วสิ” แต่อยู่ๆ น้ำหวานก็หันกลับไปหยิบมาหนึ่งแก้ว ก่อนที่จะเดินจูงมือฉันออกมา “ณีเวีย กาแฟอิมพอร์ต รสชาติดีมาก ชิมๆ” ณีเวียงั้นหรอ ฉันรีบเอาแก้วออกห่างหน้าตัวเอง เพื่อจะได้มองผู้หญิงคนนี้ชัดๆ โอ้!! สวยมากกกก ทำไมสวยขนาดนี้ สวยเหมือนดาราเลย กระเป๋าเสื้อผ้าดูแพงสุดๆ เธอรับแก้วจากน้ำหวาน งงๆ ก่อนจะยกขึ้นชิม “อื้ม อร่อยนะ รสชาติก็ดี อิมพอร์ตจากไหนแก...” เธอถามแล้วยกขึ้นชิมอีก “ขี้ชะมด” พรวด~~! กาแฟพุ่งเต็มหน้าน้ำหวาน รวมถึงฉันด้วย! “ตายแล้ว! เธอเราขอโทษๆ ขอโทษจริงๆ” เธอส่งมือเล็กๆมาเช็ดให้ฉัน ไม่สนใจน้ำหวานเลยสักนิด “ ไม่เป็นไรๆ” ฉันรีบโบกมือให้ เพราะฉันไม่ได้เลอะอะไรมาก น้ำหวานนู้น! พยายามเช็ดกาแฟที่หน้าตัวเองอยู่ “ณีเวีย แกจัดชุดใหม่ให้ฉันเลย โอโห ทั้งกาแฟ ทั้งน้ำลายแก ซาบซึ้งสุดๆ” ณีเวียหัวเราะลั่น ก่อนจะดึงมือน้ำหวานเข้าช้อปเสื้อผ้า “เลือกเลย เธอด้วย ใส่ก่อน เดี๋ยวชุดเราส่งซักให้ เราขอโทษนะ แหะๆ” เลือกเลย ฉันเบิกตากว้าง หันไปมองชุดรอบๆ ก่อนจะตัดสินใจหยิบป้ายราคามาพลิกดู คุณพระคุณเจ้า ! ชุดละ แปดพัน เก้าพัน หมื่น สองหมื่น ใส่แล้วหายตัวได้เหรอวะเนี่ย!! ฉันเดินไปหาน้ำหวานทันที ฉันไม่กล้าเลือกหรอก แค่เห็นป้ายราคาฉันก็จะเป็นลมแล้ว สองหมื่นเงินเดือนฉันทั้งเดือนเลยนะ “อ้าว ทำไม ไม่เลือก?” น้ำหวานหยิบชุดเดรสมาทาบตัวฉัน ฉันได้แต่ดึงมันออกไปเก็บ “โคตรแพง ไม่เอาดีกว่า-_-” “แพงตรงไหน..” น้ำหวานขมวดคิ้วสงสัย แล้วหันไปเลือกชุดต่อ “แพงงง ไม่เอาๆ เกรงใจ ฉันไม่ได้เลอะมาก “ น้ำหวานถอนหายใจใส่ฉัน ก่อนจะเอามือเท้าสะเอวมองมา “เกรงใจทำไม มันรวย ห้างของหลัวมัน...”หลัว คือ ผัว ห้างคุณเซ็น...ณีเวียคือ เมีย เอ้ย! ภรรยาคุณเซ็นเหรอเนี่ย ภรรยาคุณเซ็นที่เป็นไฮโซหล่อๆ หล่อวัวตายควายล้มอ่ะนะ.... อ้ายยย!!>//< “ทำไมทำหน้าแบบนั้น...” น้ำหวานขมวดคิ้วสงสัย “อยากเห็นคุณเซ็นตัวจริง” น้ำหวานมองไปด้านหลังฉันทันที น้ำหวาน!อย่าบอกนะ ว่าเธอจะบอกเมียเขาน่ะ! ~~ อย่าา! “ณีเวีย หลัวไปไหน” นั่นไง! ณีเวียเดินมาทันที “ไปส่งลูกที่บ้านคุณแม่ แกมีอะไร” น้ำหวานหันมายิ้มกริ่มใส่ฉันทันที “ลินินอยากเห็น ดาเมจคุณเซ็น..” น้ำหวาน! เมียเขาจะตบฉันไหมล่ะเนี่ย ! ไม่ อ้าว! ณีเวียกลับยิ้มกว้างสะงั้น? “ฮ่าๆ นั่นไง คุณๆ ทางนี้ค่ะ “ ณีเวียหัวเราะ ก่อนจะกวักมือเรียกใครสักคน กรี๊ด!!! เข่าอ่อน แทบล้มลงไปนั่งกับพื้น หล่อกระชากมดลูกมาก! ฉันยืนอึ้งอยู่สักพัก จนคุณเซ็นเดินมากอดคอเมียเท่านั้นล่ะ หลุดออกจากภวังค์ทันที... เขามีเมียแล้วเด้อ... น้ำหวานเริ่มบีบไหล่ฉันเบาๆ “เพื่อนฉัน หลัวงานดีทั้งนั้น..เดี๋ยวค่อยพาไปดู” พาไปดู!? อย่างกับจะพาฉันไปชมนิทรรศการหลัวเพื่อนอย่างงั้นล่ะ อิจฉาน้ำหวานอิจฉาเพื่อนน้ำหวาน มาก!หลังจากที่ฉันได้ชิมรสชาติกาแฟขี้ชะมด และชุดใหม่มาหนึ่งชุด น้ำหวานก็ขับรถมาจอดที่บ้านหมอนาย และหมอเท็น “แปปนะ ไหนๆก็จะไปส่งเธอที่โรงพยาบาล ขอรับหมอนายก่อน^^” ฉันจึงย้ายตัวเองมานั่งข้างหลัง สลับกับน้ำหวานทันที แล้วหมอนายก็เดินมาเปิดประตูส่งลูกชายให้น้ำหวาน ก่อนจะเดินอ้อมไปขับรถแทน “หมอคะ ลินินโวย ว่าหมอลืมแฟนนางไว้ที่โรงพยาบาล” อ้าย! น้ำหวาน~! แฟนหรอ เขิน.. แต่ฉันยังไม่ทันโวยอะไรเลย ช่วยฉัน ให้ได้เป็นน้องสะใภ้หมอนายก่อนได้ไหม ฉันอยากเป็นจะตายอยู่แล้ว~ “ฮ่าๆ ลืมจริงๆ ก็มันไม่พูด “ แอบสมน้ำหน้าหมอเท็นนะเนี่ย “งั้นหมอนายรับลินินเป็นน้องสะใภ้สิคะ เดี๋ยวลินินจะทำให้หมอเท็นพูดไม่หยุดเลย ฮ่าๆ” น้ำหวานส่งลูกชายให้ฉัน แล้วหันไปหัวเราะกับสามี ลูกชาย คนนี้คงชื่อนาวา..ใช่ๆน้องนาวา นาวามองหน้าฉัน งงๆ งงอะไรล่ะลูก เดี๋ยวเราก็ได้อยู่บ้านเดียวกันแล้ว “รับอยู่แล้ว ...ทำให้ได้นะลินิน^^ “ นั่นไงหมอนายรับแล้ว หมอเท็น เตรียมตัว เตรียมใจไว้นะ เรามาถึงโรงพยาบาลแล้ว นาวาหลับบนตักฉัน เข้ามาในร้านกาแฟ ลูกค้าเต็มเหมือนเดิม ฉันจึงรีบส่งนาวาคืนน้ำหวาน แล้วกลับมาทำงานต่อ และ ฉันก็เห็นหมอเท็น เขากำลังเดินผ่านหน้าเคาน์เตอร์ไป สายตาเย็นชาคู่นั้นเหลือบมองฉัน ก่อนที่จะก้าวยาวๆเดินไปเปิดประตู บ้ายบายแฟน ตั้งใจทำงานนะ... กริ๊ง~~ “สวัสดีค่ะ..อะอ้าว!” อยู่ๆหมอเท็นก็มายืนจ้องฉันที่หน้าเคาน์เตอร์ เขากลับมาทำไม? ออกไปแล้วไม่ใช่เหรอ? พนักงานเริ่มหันมองฉัน สลับหมอเท็น มองอะไร แฟนเขาจะคุยกัน.! “รับอะไรคะที่รัก..^^” เขายื่นบัตรโรงพยาบาล พร้อมกับบัตรสสะสมแก้ว บัตรสะสมแก้ว! นี่เขาไม่ได้เอาไปทิ้งเหรอเนี่ย…นึกว่ารำคาญฉัน จนเอาไปทิ้งแล้ว “อเมริกาโน่...ร้อน ไม่น้ำตาล” ร้อน ?! ปกติกินเย็นนี่น่า “ทำไมเป็นร้อนแล้วล่ะคะ” “...” ชิ! ไม่ตอบ ฉันไม่สนใจ แย่งบัตรสะสมแก้วเขาจากแคชเชียร์ มาปั๊มเอง ก่อนจะส่งมันคืนเขา พร้อมกับยิ้มมหาเสน่ห์... “ขอบคุณค่ะ คุณหมอ^^”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more