เสพสวาททาสผี

“ถึงเวลาก็เอ็งแล้วนังจันทน์หอม” หมอบุญมีพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ในขณะที่ดวงตาที่ล้อมรอบด้วยรอยย่นจ้องใบหน้าหญิงสาววัยยี่สิบต้นๆ มือหยาบลูบหนวดสีขาวจนสุดความยาว มีดยาวกำกับด้วยคาถาถูกดึงออกจากปลอก ความเงาสะท้อนกับแสงเทียนเข้าตาหญิงสาวจนต้องหลับตาหนี “ข้าแก่แล้วต่อไปก็เป็นหน้าที่เอ็งที่จะปกป้องหมู่บ้านของเรา” “จ้ะปู่” จันทน์หอมตอบรับยกสองมือรับพานมีดอาคมจากมือของปู่ตน เสียงบริกรรมคาถาบทใหญ่ดังขึ้นไม่ช้า คาถาที่ถูกกำกับลอยขึ้นจากใบมีด สลับลอยกันท่ามกลางอากาศ เสียงหวีดร้องโหยหวนของเหล่าภูติผีที่ถูกกักขัง และเหล่าสมุนของบุญมีพากันวิ่งรอบเรือนหลังใหญ่ฟังดูน่าขนลุก แต่กับหญิงสาวเรื่องนี้เป็นเรื่องธรรมดาไปแล้วในเมื่อเธอได้ยินมันบ่อยจนชิน กรี๊ดดดดดดด พรายสาวหวีดร้องลั่นเมื่อเลือดของจันทน์หอมถูกหยดลงบนมีดอาคม เจ้านายของมันกำลังจะเปลี่ยนคน ปลายมีดเจาะลงนิ้วมือเล็กจนเลือดแดงฉานไหลลงใบมีดก่อนจะค่อยๆซึมหายไป สะกดวิญญาณเหล่าภูติผีจนสิ้นเสียงร้อง ลมแรงพัดหวืดหมุนวนรอบเรือนเพียงสามรอบก่อนจะหายไป “ต่อไปนี้มันเป็นของเอ็ง” “ฉันจะไม่ทำให้ปู่ผิดหวังจ้ะ” สายตาหลงใหลรับมีดอาคมกระชับไว้ในมือ เมื่อวันนี้ที่เธอเฝ้าคออยก็มาถึง วันที่เธอได้พวกมันทั้งหมดมาครอบครอง ไม่ใช่เพียงผู้ช่วยคอยหยิบจับให้ปู่เธออีกต่อไป “พ่อหมอ พ่อหมอออ พ่อหมอบุญมีจ๊ะช่วยฉันด้วยจ้ะ” “พ่อหมอออออยู่ไหม” “พ่อหมอช่วยพวกเราด้วย” เสียงเอ็ดตะโรดังขึ้นที่หน้าบ้าน หมอผีบุญมีพ่นกากหมากสีแดงออกจากปาก หลับตาฟังเสียงกระซิบจากลักยมไม่นานก็ลืมตาขึ้น แววตากังวลมองหลานสาวตัวเอง “เอ็งคงต้องรับศึกหนักแล้วนังจันทร์” “หนูทำได้จ้ะปู่ ต่อให้มันแกร่งแค่ไหนหนูจะจับมันถ่วงน้ำไม่ได้ผุดได้เกิด” จันทน์หอมแสยะยิ้มเมื่อรับรู้เรื่องราวที่ลักยมมาบอก ปากสีดำสนิทยิ้มรับ สบตากับบุญมีที่พยักหน้าให้หลานสาวคนสวยออกไปรับกับชาวบ้านที่ยกพวกกันมาหลายสิบคน หญิงสาวลุกขึ้นผลักประตูออกไปพบกับกลุ่มคนที่จุดคบเพลิงส่องมาทางประตู พอเห็นจันทน์หอมก็ร้องหาหมอผีประจำหมู่บ้านทันที “นังจันทน์หอมพ่อหมอบุญมีอยู่ไหม” “พวกลุงกับป้ากลับไปเถอะจ้ะ ไอ้ผีชั่วตัวนั้นฉันจะจัดการมันให้” “เอ็งรึจะไปจัดการมันไปตามพ่อหมอมา มันเอาสาวพรหมจรรย์ไปจะหมดหมู่บ้านแล้ว อีแพรกับอีบุษหลานข้าก็โดนมันขโมยตัวไปแล้ว” ผีร้ายตนนี้จับสาวในหมู่บ้านหายไปทีละคนสองคน สามวันนี้หญิงสาวพรหมจรรย์หายไปเกือบห้าคนแล้ว และในวันนี้ก็หายไปพร้อมๆกันถึงสองคน จึงเป็นเหตุให้คนในหมู่บ้านร้อนอกร้อนใจแทบนั่งไม่ติด เสียงโวยวายดังเอ็ดตะโรอย่างไม่ยอมแพ้ที่จะเจอกับหมอบุญมีให้ได้ “ไปตามพ่อหมอมา ข้าไม่เชื่อเอ็งหรอกนังจันทร์” “แกใจเย็นก่อนนังพร จันทน์หอมพ่อหมอบุญมีไม่อยู่รึ” “ข้าอยู่นี่ พวกเอ็งไม่เชื่อเหลือหลานข้ากันรึไง ถุย” พ่อหมอเดินออกมาสมทบหลานสาวพ่นหมากออก ส่งย่ามให้กับจันทน์หอม “คืนนี้ลุงไปรวบรวมเด็กสาวพรหมจรรย์มาไว้ที่นี่ ให้พวกมันอยู่กับปู่ฉัน ฉันจะไปช่วยคนอื่นๆกลับมาเอง” เธอออกคำสั่งคำสุดท้ายก้าวเท้าลงจากเรือนไม้สู่พื้นดิน ก่อนจะหยุดหน้าหญิงชราที่ร้องไห้ปานจะขาดใจ “มีของของคนที่หายไปไหมจ๊ะป้าพร” “มี นี่เสื้อของมันช่วยป้าทีนะนังจันทร์ ข้าเชื่อเอ็งแล้วช่วยข้าด้วย” ริมฝีปากดำสนิทท่องคาถาเพียงเสี้ยววิผีพรายผมยาวลากพื้นก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า ดมกลิ่นไอจากเสื้อที่จันทน์หอมยื่นให้ “ไปตามหามัน” ดวงจันทร์แดงฉานรับคำ พลันผีพรายหายตัวออกไปตามหาตามคำสั่งนายมัน ร่างอวบอัดในชุดรัดรูปลัดเลาะเข้ากลางป่า เสียงกระซิบจากพรายบอกทางเธอไปเรื่อยๆ ในนิมิตเธอเห็นหญิงสาวที่หายไปนอนหลับใหลไม่รู้ตัวอยู่ในห้องปิดสนิท โดยมีชายหนุ่มที่ไม่มีใบหน้านั่งอยู่บนเก้าอี้หรู รอคอยการเดินทางไปของเธอ พรายสาวลอยวนรอบต้นไม้สองต้นที่ถูกเถาวัลย์พันกันจนคล้ายกับประตู “มันอยู่ในนี้เจ้าค่ะ” เสียงเลื่อนลอยบอกเธอช้าๆก่อนจะนั่งกอดเข่าแทบพื้นเมื่อมันไม่สามารถเข้าได้ มันเอียงหน้ามองเจ้านายจัดการสิ่งที่ขวางกั้น “กลับไปช่วยปู่ อย่าให้พวกมันเอาตัวใครไปได้อีก” “เจ้าค่ะ” จันทน์หอมไม่รอช้าร่ายคาถาเปิดทาง เถาวัลย์ถดถอยจนกลายเป็นโพรงให้เธอเข้าไปได้ไม่ยาก ป่าลึกกลายเป็นปราสาทขนาดใหญ่ คบเพลิงถูกจุดติดต้อนรับการมาของเธอ เสียงรองเท้าไม้สะท้อนตามทางเดินก้องกังวาน หญิงสาวไม่มีท่าทีวาดกลัวสักนิด เธอเดินไปอย่างไม่รีบร้อนเพียงแค่ก้าวไปตามทางเดิน “เมืองผี” เธอเคยแต่ได้ยิน แต่วันนี้เพิ่งมาเห็นกับตา ผลักประตูสูงเข้าไปไม่นานก็พบกับห้องนอน ที่มีหญิงสาวร่างกายเปือยเปล่านอนกองกันอยู่บนเตียงเหมือนในนิมิต พวกเธอหลับตาสนิทผิวซีดนอนหายใจรวยระรินแทบสิ้นลมหายใจ หวืดดดด พรึ่บ คบเพลิงในห้องดับทันทีที่มือเธอสัมผัสกับร่างเหล่านั้น “กรี๊ดดดด” ร่างของจันทน์หอมถูกกระชากออกห่างจากร่างเหล่านั้น ฉากเบื้องหน้าถูกพลิกจากห้องเก่าสู่ห้องใหม่ ม่านขึงรอบเตียงสี่เสาสีดำสนิทเป็นสิ่งแรกที่เธอลืมตามอง “ข้ารอเจ้ามานานแล้วจันทน์หอม” “แกเป็นใคร” เธอลุกขึ้นมองไปรอบตัว ก่อนที่ควันหนาสีดำสนิทบนเก้าอี้ตัวใหญ่จะค่อยๆเลื่อนหายไปแล้ววนรอบตัวเธอ หญิงสาวไม่ปล่อยให้สติหลุดอ้าปากบริกรรมคาถาค่อยกำมือทีละนิดเท่านั้นเสียงโหยหวนก็ดังขึ้น เงาดำปรากฏขึ้นในมือเธอก่อนจะแตกสลาย แล้วปรากฏร่างตัวใหม่ออกมา “ฮ่าๆๆๆๆๆ” เท่านั้นเสียงหัวเราะก็พลันดังขึ้นทั่วทั้งห้อง ไม่ว่าเธอจะฆ่าเหล่าพวกสมุนตายไปกี่ครั้งเสียงหัวเราะนั้นก็ยังคงอยู่ “แกต้องการอะไรกันแน่” “เจ้า” จบคำลมหนาก็พัดกระหน่ำจนเธอไม่อาจลืมตา จันทน์หอมลอยกระแทกกำแพงก่อนจะล่วงลงบนพื้น ย่ามสีดำที่พกติดตัวลอยกระเด็นไปอีกฝั่ง เสียงเท้าหนักๆ เดินมาตรงหน้าเธอ ก่อนจะปรากฏให้เห็นผีร้ายที่แกร่งกล้าจนจันทน์หอมรู้สึกได้ เธอถอยหลังหนีอย่างหมดหนทาง เงยหน้ามองผีหนุ่มที่แต่งกายคล้ายคนโบราณ นุ่งเพียงผ้าเตี่ยวสีดำสนิท ลำตัวเป็นไปด้วยอักขระโบราณเต็มหน้าอกและต้นแขน