ใสซื่อหรือแกล้งยั่ว nc 35+
833 Words
“หึ! ไม่คิดจะตอบแทนกันหน่อยเหรอสาวน้อย ค่าข้าวแดงแกงร้อนและที่ซุกหัวนอน”
“อะ! โอ๊ย!"
สิ้นเสียงเข้มมือใหญ่ก็กอบกุมเต้างามพร้อมบีบขยำสุดแรง
“ฮือ ๆ ๆ ปล่อยกล้วยเถอะนะคะ” มือเล็กจับมือใหญ่ที่บีบขยำทรวงตนให้หยุด พร้อมกับน้ำตาอาบนองสองแก้ม จากตอนแรกแห้งเหือดไปแล้ว แต่ตอนนี้มันก็ไหลอาบแก้มเปียกชื้นอีกครั้ง
“ไม่ได้ต้องการคำขอร้องหรืออ้อนวอน ฉันต้องการสิ่งตอบแทน เธอมาอยู่บ้านฉันหลายวันแล้วไม่ใช่เหรอ”
ให้ตายเถอะ! ยิ่งได้เห็นหน้าหล่อนเขายิ่งคลั่ง ยิ่งอยากได้ ยิ่งอยากครอบครอง เชื่อเลย ตอนนี้เขาไม่ได้เมา เขามีสติทุกอย่าง แต่เขาห้ามความปรารถนาร้อนของร่างกายที่มีต่อหล่อนไม่ได้เลย
“ตอบแทนยังไงคะพ่อเลี้ยง อ๊ะ! เจ็บ!” ถามใสซื่อพร้อมกับปัดมือใหญ่ออกจากอกแต่ก็ไม่เป็นผล เขายิ่งเพิ่มแรงบีบขยำมากกว่าเดิม ใบหน้าสวยเปื้อนน้ำตาบิดเบี้ยวไปมาด้วยความเจ็บ
“ไม่รู้หรือแกล้งไม่รู้กันแน่กล้วย ฉันว่าฉันชัดเจนในจุดยืนและสิ่งที่ต้องการแล้วนะ”
ครั้งนี้เขาโน้มหน้าหล่อมาชิดแก้มนวล ถูไถจมูกโด่งไปกับแก้มของเธอ แล้วกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากกายสาวก็ถูกสูดดมเข้าปอด
“อ่า! ทำไมตัวเธอหอมแบบนี้กล้วย อืม! ฉันชักจะไม่ไหวกับเธอแล้วนะ”
ปากหนากัดเม้มแน่น เมื่อต้องฝืนกับความทรมานของตัวเองไว้ภายในร่างกาย เขายังอยากดูความใสซื่อไร้เดียงสาของหญิงสาวตรงหน้าอีกสักนิด แต่ดูเหมือนว่ากลางร่างของเขามันไม่รักดี ไม่ยอมเชื่อฟังสมองสั่งการเสียแล้ว มันสนใจและเชื่อฟังแต่ความต้องการของมันเท่านั้น
“บ้าฉิบ!" สบถหยาบออกมาอย่างอัดอั้น
หล่อนห่อตัวสั่นเทา มือเล็กยกขึ้นผลักดันใบหน้าหล่อของบุรุษตรงหน้าออกห่าง แต่ยิ่งผลักดันผลักไสเขายิ่งต่อต้าน มือใหญ่กดไหล่มนให้นิ่ง แต่เหมือนว่ากล้วยตัวน้อยของเขากลับดิ้นรน ยิ่งหล่อนดิ้นเขายิ่งปวดร้าวกลางกาย อยากจะจับกดแล้วกระหน่ำความเป็นชายเข้าหาไม่ยั้งเสียจริง
“หือ! อย่าดื้อ อย่าขัดขืนสิ บุญคุณต้องทดแทนนะคนสวย” พึมพำเสียงพร่า กดร่างเล็กให้แนบอิงไปกับกระจกหน้าต่าง แล้วเคลื่อนกายใหญ่เป็นคร่อมร่างน้อยกักเธอไว้ไม่ให้ไหวตัวหนีตนเองได้
“หือ! อย่าดื้อ อย่าขัดขืนสิ บุญคุณต้องทดแทนนะคนสวย” พึมพำเสียงพร่า กดร่างเล็กให้แนบอิงไปกับกระจกหน้าต่าง แล้วเคลื่อนกายใหญ่เป็นคร่อมร่างน้อยกักเธอไว้ไม่ให้ไหวตัวหนีตนเองได้
“ทดแทน....กล้วยจะทดแทนพ่อเลี้ยง ตะ...แต่...อื้อ!"
ปากน้อยถูกปากหนาทาบทับมาอย่างรวดเร็ว คำพูดที่จะพูดออกมากลืนหายเข้าไปในลำคอหมด มือเล็กดันร่างใหญ่ให้ออกห่าง ปากน้อยเผยออ้ารับเรียวลิ้นร้ายด้วยความไร้เดียงสา
“อืม! อื้อ”
เสียงครางอู้อี้ดังลอดออกมาเป็นระยะ มือใหญ่เริ่มไม่อยู่สุขไล่เลื้อยสัมผัสผิวกายของกล้วย เจ้าหล่อนแอ่นร่างบิดเร่าไปมาด้วยความอึดอัดและอยากปฏิเสธ แต่มันยิ่งหล่อนบิดเร่ายิ่งเป็นการเปิดทางให้คนตัวโตทำอะไรได้สะดวกมากขึ้น
“อ่า! หวานเหลือเกินกล้วย หวานและหอมจริง ๆ อืม!" ถอนริมฝีปากหนาออกมาชื่นชมความหวานโพรงปากเล็ก เมื่อควานกลืนกินความหวานภายในปากหล่อนจนอิ่มหนำใจ
“พะ...พอเถอะค่ะพ่อเลี้ยง กะ...กล้วย...”
“หืม! พอได้ยังไง เธอไม่รู้เหรอว่าฉันร้อนแค่ไหนตอนนี้” เขาสวนกลับโดยไม่รอให้เจ้าหล่อนพูดจบประโยค
“ไม่รู้ กล้วยไม่รู้อะไรทั้งนั้น ปล่อยกล้วยไปเถอะนะคะ” หล่อนอ้อนวอนขอ
“ปล่อยแน่ แต่ต้องหลังจากนี้สาวน้อย” มือใหญ่ลากไล้แก้มนวลมายังลำคอระหง แล้วดึงขาเล็กที่ยกชันขึ้นให้เหยียดยาว มือใหญ่สอดแทรกเข้าไปในชายผ้าถุงของกล้วย ถลกขึ้นมาอยู่ต้นขา
“ยะ...อย่าทำแบบนี้กับกล้วยเลยค่ะพ่อเลี้ยง”
“หึ! ทำตัวให้น่ารักหน่อยสิกล้วย ฉันแค่ต้องการเธอเท่านั้นเอง ไม่ดีเหรอ ได้ตอบแทนบุญคุณแบบสบาย ๆ แถมได้สุขและเสียวด้วย”
พูดจบก็กระชากปมของผ้าถุงเธอให้หลุด แล้วดึงรั้งออกให้เปิดเผยเห็นกางเกงชั้นในของสาวเจ้า สายตาทรงเสน่ห์จ้องมองกางเกงชั้นในสีฟ้าอ่อนของกล้วยที่ปกปิดส่วนสงวนโหนกนูนน่าสัมผัสของหล่อน
“อ่า! โหนกนูนสวยเหลือเกินกล้วย มีตรงไหนไม่สวยบ้างเนี่ย แล้วกลิ่นอีก กลิ่นต้องหอมมากแน่ ๆ" จมูกโด่งสูดลมหายใจเข้าปอดแรง ๆ เมื่อนึกถึงกลิ่นกุหลาบงามของเจ้าหล่อน
“อือ! ยะ...อย่าทำอะไรกล้วยเลยนะคะ”
- Writer
