มัจจุราช nc 35+
1095 Words
“ชูว์! เสียวเหลือเกิน พร้อมกันเมียพี่ อ่า! กล้วยหอมจ๋า....หอมเหลือเกิน อืม!” ทิ้งร่างใหญ่ลงไปบดเบียดสีกับทรวงอกอวบหยุ่นของกล้วย ปากหนาขบเม้มลำคอระหงขูดไถเคราสากกับซอกคอของคนตัวเล็ก เอวสอบก็แอ่นกระดกเด้งเร่าจังหวะรัก
พั่บ! พั่บ! พั่บ!
บทสวาทของมัจจุราชในคาบเทพบุตรเริ่มโหมกระหนำถี่ระรัวแรงกว่าเดิม แสดงใหรู้ว่าตัวเขานั้นก็พร้อมจะพาหญิงสาวร่างน้อยแสนเย้ายวนไปถึงสวรรค์แล้ว กล้วยแอ่นไหวไปตามแรงสวาทของคนตัวใหญ่ ปากน้อยครวญครางกระเส่า มือเล็กโอบกอดรัดคลึงคนเหนือร่างแนบชิดบดเบียดกลืนกินเป็นร่างเดียวกัน เรียวขาเล็กแยกกว้างตวัดเกี่ยวรัดเอวหนาอย่างเผลอตัว
“อือ! กล้วยร้อน...อ่า! พี่เพ้อกล้วยไม่ไหวแล้ว ชูว์!” ร่างน้อยแอ่นไหวตามแรงรักของบุรุษ มือเล็กลูบไล้แผ่นหลังกว้างไปมาเพื่อระบายความเสียวซ่าน
“อูว์! ยอดรักของพี่เพ้อ....แน่นดีเหลือเกิน ซี๊ดดด พร้อมกันนะกล้วยหอม อ่า!”
ชายหนุ่มเร่งเร่าความรักความเสียวซ่านทรมานของตนเพื่อจะได้ปลดปล่อยกล้วยและตัวของเขาเอง แล้วไม่นานแรงกระหนำถี่ระรัวก็เดินทางไปถึงปลายรุ้ง สาวเจ้ากระตุกเกร็งร่างเอวสอบก็กระตุกเช่นกัน แล้วไม่นานความหวานสวาทก็ปล่อยสาดชัดเข้าไปในกายของกล้วย
“โอว์! ดีเหลือเกินกล้วยของพี่...อ่า!”
“กรี๊ดดด.....อื้อ!”
คลุมโปงแล้วนอนหลับต่อ วันนี้เขาเพลียเหลือเกิน จะเข้าไปดูสวนลำไยสายสักหน่อย ก็เนื้อไก่วัดมันหอมหวาน แถมยังเป็นไก่สาวขึ้นใหม่เสียด้วยสิ
"เฮ้อ!"
กลับมาห้องนอนของตนก็เอาแต่ขดตัวอยู่ในผ้าห่มร้องไห้จนไก่ขันกล้วยถึงหยุดร้องไห้
สองเสียงร้องต่างกันแต่ความสุขที่มีมิได้ต่างกัน ร่างใหญ่ของเพ้อภพทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดไปหาคนใต้ร่างอย่างอ่อนแรง เมื่อได้ปลดปล่อยน้ำสวาทขาวขุ่นของตนไว้ในร่างน้อยของคนใต้ร่าง เรือนกายเปลือยเปล่าเปียกชื้นด้วยเหงื่อไคลแนบถูสัมผัสกัน เบียดกลืนเป็นเนื้อเดียวกัน ด้านกล้วยเมื่อได้พบกับความสุขแปลกใหม่จากพ่อเลี้ยงหนุ่มหล่อนก็ได้แต่นอนตาปรือเหม่อลอยมองเพดานห้องด้วยความเคลิ้บเคลิ้ม ทุกอย่างมันเหมือนฝัน ฝันที่เกิดขึ้นจริง
“อ่ะ! อือ!” หล่อนครางกระเส่าเมื่อร่างที่ทิ้งน้ำหนักทับตนเริ่มขยับ
“ชูว์! อีกยกนะกล้วยจ๋า...ฉันต้องการเธออีกแล้ว อ่ะ! อืม!” ขยับเร่าเอวสอบหมุนควงเป็นวงกลมหนึ่งรอบเพื่อปลุกเร่าเจ้าหล่อน
“อือ!...กล้วยไม่ไหวแล้วนะคะ อะ! อุ้ย!”
“ไหวสิ เธอตอดรัดครางหวานแบบนี้ต้องไหวสิกล้วย แครอทของฉันใหญ่อวบถึงใจเธอฉันรู้ อุ๊บ!”
พูดจบก็ทาบทับปิดปากน้อยที่กำลังจะโตอบทันที และก็เหมือนทุกครั้งสอดแทรกเรียวลิ้นนร้ายไปกวาดกินความหวานของปากน้อยเหมือนทุกครา เอวสอบเริ่มขยับเคลื่อนไหวโยกไปตามแรงตอดรัดคลึงของสาวเจ้า จมูกโด่งซุกไซ้ซอกคอระหงถูไถมายังแอ่งชีพจรดูดเม้มคลึงหนักหน่วง เพลงรักบทใหม่จึงเริ่มต้นอีกครั้งโดยไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดลงที่วรรคใดของเพลง มีเพียงเสียงเนินเนื้อกระทบกระทั่งสอดแทรกประสานกายกัน บวกกับเสียงครวญครางกระเส่ายั่วยวนของสตรีใต้ร่างของเพ้อภพเท่านั้น
มือใหญ่เอื้อมไปเปิดโคมไฟข้างหัวเตียง ในอ้อมกอดมีร่างน้อยนอนซุกอยู่ แม้จะอ่อนเพลียจากศึกรัก แต่เพ้อภพก็ไม่เคยตื่นสาย ไฟในห้องสว่างก็จ้องมองนาฬิกาที่วางข้างๆ กับโมไฟ ดูเวลา เมื่อเห็นเข็มเวลาชี้ที่เลขห้าเขาก็รีบปลุกคนในอ้อมกอดทันที เขาเมาก็จริงตอนกลับ แต่สร่างเมาตั้งแต่ได้กลิ่นหอมๆ ของกล้วยแล้ว และจำได้ทุกอย่างว่าเกิดอะไรขึ้น และหล่อนคือใคร
“ตื่นได้แล้วกล้วย” ปลุกพร้อมกับผลักร่างเล็กออกจากอ้อมกอด ยอมรับว่าอบอุ่นประหลาดในหัวใจที่ได้นอนกอดร่างเล็กแบบนี้
“อือ!” หล่อนครางอู้อี้ขยับพลิกร่างนอนตะแคงหันหลังให้ชายหนุ่มพร้อมปัดมือใหญ่ที่ตบไหล่ตัวเองออก
“ตื่นได้แล้วกล้วย เช้าแล้ว ถ้าตื่นช้ากว่านี้เดี๋ยวคนในบ้านมาเห็นเธอจะซวยเอาได้นะ”
ครั้งนี้เพ้อภพพูดเสียงดัง ดังพอทำให้ร่างอ่อนเพลียของกล้วยสะดุ้งดีดตัวลุกขึ้นนั่งทันที เมื่อสมองของหล่อนเริ่มทำงานประมวลภาพเหตุการณ์ทุกอย่างที่ผ่านมา มือเล็กกอดร่างตัวเองแน่น น้ำตาสาวเจ้าอาบคลอเบ้า
“กลับไปร้องไห้ที่ห้องเธอโน้น อย่ามาร้องที่นี้ เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นเข้า ไปแต่งตัวได้แล้ว” เพ้อภพบอกอย่างรำคาญ เกลียดเหลือเกินน้ำตาผู้หญิง เขาขยับพลิกตัวนอนคว่ำหลับต่อ โดยไม่สนใจว่ากล้วยจะเป็นยังไง จะลุกไหวไหม เพราะยังไงหล่อนก็ต้องรีบออกไป
พอจะลุกก็มีภาพซ้อนเข้ามาในหัว จนต้องทิ้งตัวนอนลงกับเตียงเหมือนเดิม และเหมือนจะปวดรุนแรงขึ้นกว่าเดิม แถมภาพทุกอย่างก็ชัดเจนขึ้นและเยอะขึ้นกว่าทุกครั้ง
“อ่ะ! โอ๊ย!” หล่อนร้องออกมาด้วยความทรมาน สองมือเล็กบีบขมับตัวเองแน่น ขดตัวดิ้นอยู่บนเตียง ร้องโหยหวนเสียงดังจนทำให้ป้ายิ้มที่ตื่นอาบน้ำแต่งตัวเสร็จกำลังจะเดินไปยังห้องครัว ซึ่งต้องผ่านห้องนอนของเธอได้ยินเข้า
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“หนูกล้วยเป็นอะหยังเจ้า” เคาะเรียกพร้อมกับถาม
“กล้วยปวดหัวค่ะป้ายิ้ม” หล่อนร้องตอบ พร้อมกับฝืนความเจ็บไปหาประตู เพื่อจะได้เปิดให้อีกคนเข้ามา แต่แล้วก็ต้องล้มงหน้าประตู เมื่ออาการปวดหัวเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ
“โอ๊ย! ป้ายิ้มขากล้วยปวดหัวเหลือเกินค่า...ฮือ ๆ ๆ ๆ"
ปัง! ปัง! ปัง!
“หนูกล้วยเปิดให้ป้าทีเจ้า” จากเคาะเบา ๆ เป็นทุบตีแรง ๆ ด้วยความเป็นห่วงหญิงสาว
กล้วยยื่นมือของตนขึ้นไปหมายจะเปิดประตูให้แต่ก็ไม่สำเร็จ
“ป้ายิ้มช่วยกล้วยด้วยค่ะ ฮือ ๆ ๆ ปวดหัวเหลือเกิน ฮึก!" หญิงสาวร้องขอความช่วยเหลือ มือเล็กกุมขมับของตัวเองนอนขดตัวอยู่กับพื้นหน้าประตูห้อง น้ำตาอาบสองแก้มด้วยความเจ็บปวด
- Writer
