“นายจะให้น้องอิงไปเรียนไหมครับ”
“ไปโดนทำอะไรมา ทำไมสรรพนามเปลี่ยน กูให้มึงไปทายาให้ลูกกู...ไหง กลับมาเป็นแบบนี้” พ่อเลี้ยงตะวันถามชัยชนะ ที่ก่อนไปทายาเรียกคุณ กลับมาเรียกน้อง
“เด็กมันใฝ่เรียนอ่านาย “
“จูบ หอม หรือจับจู๋มึงเหรอ” พ่อเลี้ยงถามคนสนิทตัวเอง ถึงอะไรที่ทำให้ชัยชนะยอมมาออกหน้า ถามเรื่องเรียนแทนเธอขนาดนี้
” เฮ้อออ เอาจริง ๆ ไม่ได้ทำอะไรเลย แค่ยกขานิดเดียว ประเด็นไม่ใช่ยกขา ประเด็นคือเธออ้อนดีอะ สายตาที่มองมาเหมือนผมจะได้กินแน่ ๆ รับปากปุ๊บ หน้าเปลี่ยนเลย “ชัยชนะพูดถึงเด็กที่ออดอ้อนเมื่อคืน
“ฮ่ะ ๆ อิงเป็นเด็กสอนง่าย มึงให้พวกหมวยแต่งตัวให้อิง กูจะพาเธอไปตึกแดง “
” จะดีหรือครับ!!! “
ตึกแดง คือ ตึกขนาดใหญ่ 8 ชั้น ที่พ่อเลี้ยงตะวันใช้รับแขกมีเงินทั้งหลาย ที่มาใช้บริการซื้อความสุขจากหญิงสาวหรือชายหนุ่ม ตึกที่พวกเขาเรียกมันว่าซ่อง ในวันที่คนอดอยากมีมากกว่าคนที่มีเงิน คนรวยก็รวยเอา แต่การที่จะหาเงินจากคนรวย ก็คงจะมีแต่ดึงความต้องการในสันดานดิบของมนุษย์เราออกมา และตึกแดงก็ถูกสร้างมาเพื่อสิ่งนี้
อิงฟ้า Part
หยุดเรียนมา 2 วันแล้ว ยังไม่มีทีท่าว่าจะได้ไป ยังไม่ได้โทรลาเลย ถ้าเวลาการเรียนไม่พอจะหมดสิทธิ์สอบหรือเปล่า ฉันต้องกังวล ฉันเนี่ยเด็กนักเรียนตัวอย่างเลยนะ แม้จะไม่ได้กีฬาเด่น แต่เรื่องเรียนฉันดีเด่นแน่นอน จะต้องพูดยังไงให้ตัวเองได้ไปเรียน ฉันพยายามกลั่นความคิดในสมอง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูทำให้ฉันต้องเดินไปเปิด ก็พี่ชัยที่ยอมมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า เพราะอะไรงั้นเหรอ เพราะฉันไปขอชุดป้าที่ดูแลบ้านมาใส่ไง จะให้ฉันใส่ไอ้ชุดนอนไม่ได้นอนนี่อยู่บ้านงั้นเหรอ บ้าบอ อย่างน้อยตอนนี้ฉันก็ใส่ผ้าซิ่นกับเสื้อแบบป้า ๆ ที่มิดชิดดี
“ชุดสวยนะครับ ไปเถอะครับ นายเรียกแล้ว”
“เรื่องเรียนรึเปล่า”
“นายแจ้งมา หากงานนี้สำเร็จ จะอนุญาตให้ไปเรียนครับ” คำตอบของพี่ชัยทำให้ฉันกระโดดกอดเข้าเลยด้วยความดีใจ พี่พูดกับพ่อเลี้ยงให้ฉันจริง ๆ ด้วย พี่โคตรน่ารักเลย
ฮื้ออออ ดีใจ งานอะไรก็ทำ ฉันคลายอ้อมกอดจากชายตรงหน้าแล้วถามถึงงานที่ฉันต้องทำ และฉันจะต้องทำอะไรบ้าง พี่ชัยไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่พาฉันมาเจอกับพวกผู้หญิงของพ่อเลี้ยง ให้แต่งตัวให้ ส่วนตัวเขาเองก็ต้องไปแต่งตัวเช่นกัน เราจะมาเจอกันที่หน้าบ้านเมื่อแต่งตัวเสร็จ
"พี่ชัยไม่ต้องห่วง หมวยจะแต่งให้สวยที่สุดเลย"
เอ๊ะ!!! ทำไมพวกเจ้พวกนี้ ถึงดีใจที่ฉันได้ไปตึกแดง ตึกแดงคืออะไร ฉันถามพวกเธอ สีหน้าของพวกเธอก็เปลี่ยนเป็นเห็นอกเห็นใจฉัน แล้วยังพยายามแต่งหน้าทำผมให้ฉันอย่างดีเลย คืออะไร
"น่าสงสาร เพิ่งจะมาก็ถูกส่งขายซ่องแล้ว" ผู้หญิงที่ชื่อหมวยมองฉันด้วยสายตาเวทนาสุด ๆ
"ขายซ่องเหรอคะ!!" อะไร ตึกแดงคือซ่อง สรุปที่ให้ฉันช่วยงาน คือให้ฉันไปนอนกับคนอื่นงั้นใช่ไหม ทำไมถึงรู้สึกเหมือนตกลงสู่เหวแบบนี้ จากที่ดีใจกว่าจะได้ไปเรียน แต่ทำไมต้นทุนจะได้ไปเรียนมันสูงแบบนี้
"พี่ชื่อเจนนะคะ ไม่ต้องกังวล ถ้าทำตัวน่ารัก ๆ พ่อเลี้ยงก็เอากลับมา ถ้าโชคดีอ่านะ แต่ส่วนมากจะไปแล้วไปลับ ไม่กลับมาหรอก" ทำไมถึงไม่ได้รู้สึกถึงคำปลอบใจ แต่เหมือนกับโดนรุมสมน้ำหน้ายังไงก็ไม่รู้
"อะ นี่พี่ให้ ชุดนี้พี่ซื้อเก็บเอาไว้ เผื่อวันที่ตัวเองต้องไปอยู่ตึกแดง แต่น้องได้ไปก่อน พี่ให้น้องก็ได้" แล้วคนที่ชื่อหมวยก็เอาชุดในตู้เสื้อผ้าของเธอมาให้ฉัน เป็นชุดที่ ทำไมผ้ามันน้อยจัง มันมีไว้ใส่จริงเหรอ
พอแต่งหน้าทำผมเสร็จ พวกพี่เขาก็ให้ฉันเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำ ฉันเลยต้องจำใจใส่ชุดที่พี่หมวยให้มา เป็นชุดเดรสสายเดี่ยวผ้ากำมะหยี่สีกรม โห สั้นอีกนิดก็หอยแล้ว แถมข้างหลังยังเปิดกว้างจนแทบไม่มีอะไรปิดเลย ชุดแบบนี้คนใส่ไม่หนาวตายเหรอ โนบรา แล้วใส่แต่บราปีกนกแบบนี้กังวลมากเลยแฮะ ถ้าไอ้บราอันนี้มันตกลงมาไม่มีอะไรเปิดเลยนะ
หลังจากแต่งตัวเสร็จ ฉันเดินออกมาเจอพี่ชัยที่อยู่ในชุดสุภาพ เสื้อเชิ้ตสีดำ กางเกงขายาว ที่แขนก็พาดเสื้อสูทเอาไว้ แถมทำผมหวีรวบไปทางด้านหลัง ดูแก่ขึ้นเป็นกอง
"โห หล่อตาแตก ถ้าไม่มีเมียนี่จีบเลยนะเนี่ย รู้ไหม ฉันเนี่ยชอบคนแก่รุ่นพ่อแบบนี้" ฉันก็พูดไปแล้วนั่นแหละ หลอกดึงเสื้อสูทของพี่ชัยมาใส่คลุมหลัง บนเขาหนาวจะตาย ขอมีอะไรคลุมบ้างเถอะ
"ไปเถอะครับ พ่อเลี้ยงรอนานแล้ว แต่วันนี้แต่งหน้าแล้วดูแก่ขึ้นนะครับ ยิ่งทำหน้ามุ้ยแบบนี้ยิ่งแก่เลย ยิ้มเถอะครับ น้องอิงยิ้มสวย" พี่ชัยชมฉันในขณะที่เราจะเดินไปตามทาง แต่จะให้ยิ้มยังไง ก็มันกังวลใจอะ เอาวะ!! ถามไปเลย อย่างน้อย คนแรกของฉันก็อยากได้หล่อ ๆ
"พี่พาฉันไปขายตัวใช่ไหม" ฉันถามพี่ชัยออกไปตรง ๆ ซึ่งเขามีสีหน้าตกใจในคำถามของฉัน
"ที่จริงแล้ว อาจจะไม่ต้องถึงขนาดนั้น มันแค่งานทดสอบความสามารถ น้องอิงไปในฐานะลูกสาวพ่อเลี้ยง อาจจะไม่ต้องทำอะไรแบบนั้น" คำตอบที่ตอบกลาง ๆ แบบนี้ แม้จะให้รู้สึกดีขึ้นนิดนึง แต่เขาก็ไม่ได้การันตีว่าไม่เสียตัวอ่า ช่างมัน แต่อย่างน้อยก็มีเปอร์เซ็นต์ " รอด "
เมื่อมาเจอพ่อเลี้ยงที่ตึกที่เรียกว่าตึกแดง มันทำให้ฉันตกใจ เพราะที่นี่รถจอดเยอะมาก พวกนี้ไม่เคยเที่ยวซ่องกันเหรอ ทำไมคนเยอะแบบนี้อ่า ฉันเดินไปหาพ่อเลี้ยงที่มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า
"แต่งมากูนึกว่างิ้ว" โห คำทักทาย ของคุณพ่อที่รัก
"ฝีมือคนโปรดของป๊าไง ว่าแต่ป๊าจะให้หนูทำอะไร"
"ทำแบบเดียวกับที่เธอทำกับไอ้ชัยเมื่อวาน สตอรี่วันนี้คือไอ้เวรเจ้าของที่ ที่ฉันต้องเอาเด็ก ๆ ผ่านทางนั้น มันไม่ยอมให้ฉันผ่าน แต่ฉันต้องการบัตรผ่าน โดยที่ตัวเอง จะเสียผลประโยชน์น้อยที่สุด" พ่อเลี้ยงตะวันหันมามองหน้าฉัน เพื่อบอกถึงเรื่องราวที่ฉันต้องเจอ แต่ตอนนี้ฉันกังวลมาก ๆ มันคือครั้งแรกไง แล้วคือแบบ นี่คือซ่อง นี่คือจุดที่ใครมาก็ต้องเสียไหม ไม่ว่าจะเสียเงิน หรือเสียตัว ฉันกลัว ฉันกลัวมาก มากเกินกว่าจะให้ความแพรวพราวของสายตาทะลุออกมาได้
"หนูไม่ขายตัว"
"แตะเนื้อต้องตัวอาจจะต้องมี แต่ถ้าเธอบอกว่าไม่ ฉันจะปกป้องเธอ ยังไงเธอก็เป็นลูกสาวของฉันใช่ไหมล่ะ" พ่อเลี้ยงตะวันเอ่ยคำสัญญามันถึงทำให้ฉันยิ้มออก หวังว่าเขาจะไม่หลอกนะ
"ถ้าปกป้องหนู หนูสัญญาว่าหนูจะทำให้ได้" ฉันส่งยิ้มหวานเพื่อยืนยันว่าตัวฉันจะตั้งใจทำงาน
เราเดินเข้ามาในตึกแดง สิ่งที่เรียกว่าตึกแดง คือ เคหะสถานที่...เต็มไปด้วยผู้หญิงและผู้ชายเดินกันขวักไขว่เลย นัวเนียกันบ้าง แถมมีอะไรกันอย่างโจ่งครึ่ม ไม่แปลกใจทำไมพ่อเลี้ยงถึงเป็นคนบ้ากาม เพราะต้องอยู่ในที่แบบนี้ไง การมาของเราดูเหมือนจะทำให้พนักงานหันมายกมือไหว้พ่อเลี้ยงไม่ต่างจากศาลพระภูมิ ว่าแต่ ผู้หญิงที่นี่ไม่มีป้ายชื่อ มีแต่ป้ายหมายเลขแทน ไม่ว่าจะผู้หญิง หรือ ผู้ชายก็มีหมายเลขทั้งนั้น
"ทำไมผู้ชายบางคนก็มีหมายเลขด้วยอ่าคะ"
"คนที่มาที่นี่ไม่ได้ชอบแค่ผู้หญิง แต่พวกที่ชอบผู้ชายก็มี เลขที่หน้าอก บ่งบอกถึงลำดับที่ คนที่เลขยิ่งน้อย ค่าความนิยมยิ่งสูง อย่างคนนั้น เลข 7 เธอคือคนที่ ต่อให้ลูกค้าต้องรอเป็นเดือน ก็จะรอ ค่าความนิยมไม่ได้อยู่ที่ความสวย แต่มันอยู่ที่จริต" พ่อเลี้ยงอธิบายถึงความหมายเลขบนอกของหญิงสาว
"เลข 1 ค่าตัวเท่าไหร่คะ"
"ค่าตัว ห้าหมื่นเข้าร้าน ทิปเข้าเด็กต่างหาก แต่ส่วนมาก ก็รับแขกเดือนละครั้งก็อยู่สบายแล้ว แต่รายได้ของเราไม่ได้อยู่ตรงนั้น แต่อยู่ตรงที่เรารับเงินต่างหาก เพื่อให้เสี่ยแก่ ๆ ได้เจอคนที่ตัวเองถูกใจนอกรอบ กินข้าว หรืออะไรก็ว่ากันไป แล้วแต่เราจะเจรจากับเด็กได้" พ่อเลี้ยงหันมาพูดกับฉันในขณะที่เรารอลิฟต์กันอยู่ พอลิฟต์เปิดเราก็เดินเข้าไป แล้วชั้น 8 คือเป้าหมายที่เราจะไป
"เสื้อ อย่าใส่แบบนี้มันดูกะโปโล แค่คลุมเอาไว้ก็พอ อิง จำที่ฉันบอกได้ใช่ไหม เราวางตัวให้ดู คนจะเกรง เลือกเอาว่ายืนอยู่ที่หัวของเขา หรือ เท้า ฟังที่ฉันพูดนะ ฉันไม่ได้เอาเธอมาเพื่อขาย เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่มาขายบริการ แต่เรามาเพื่อทำให้ตัวเราได้ผลประโยชน์ที่สุด เธอคือลูกสาวฉัน จำคำนี้ไว้ เธอคือลูกสาว สะกดจิตตัวเองเอาไว้เลย สิ่งที่เธอทำ มันจะส่งผลมาถึงฉันเสมอ"
"คะ"
ฉันพยายามหลับตาลงเพื่อสะกดจิตตัวเองอย่างที่พ่อเลี้ยงว่า ฉันเป็นลูกสาวเขา ไม่ใช่ลูกหนี้ ไม่ใช่ผู้ชายขายบริการ ถ้าฉันทำได้ ฉันจะได้การไปโรงเรียนคืน
พ่อเลี้ยงตะวันเดินเข้าไปในห้องทำงาน ที่ตอนนี้มีผู้ชายวัยกลางคนคนหนึ่งนั่งรออยู่แล้วที่หน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่ หน้าตาของเขาไม่เป็นมิตรอย่างเห็นได้ชัด บรรยากาศในห้องที่เต็มไปด้วยลูกน้องของคนทั้งคู่
"เสี่ย เอาลูกน้องขนาดนี้ไม่ได้มาคุยแล้วละมั้ง" อ่ำพูดขึ้นมาทำให้พ่อเลี้ยงตะวันต้องยกมือขึ้นมาห้าม อ่ำเลยต้องเงียบ
"อิงไหว้เสี่ยสมสิลูก"
"สวัสดีค่ะเสี่ย" อิงฟ้ากล่าวสวัสดีผู้ใหญ่ด้วยรอยยิ้มหวาน
"ลูกหรือเมียเอาให้แน่ ใครก็รู้ว่าพ่อเลี้ยงไม่มีลูก จะเอาอีตัวมาให้เอาแล้วจบเรื่อง ผมไม่ได้หมูให้พ่อเลี้ยงเคี้ยวหรอกนะ การที่พ่อเลี้ยงมาผ่านที่ผม แบบนี้ผมไม่โอเค เราไม่ควรจะล้ำเส้นกัน" เสี่ยสมยังคงกล่าวด้วยอารมณ์เต็มไปด้วยโทสะ
"ลุงไม่น่ารักเลย พี่ชัย คืนเสื้อค่ะ" อิงฟ้ามองฆ้อนใส่ชายวัยกลางคน ก่อนจะส่งเสื้อสูทคืนให้กับชัย ชัยเลยต้องเดินไปรับเสื้อ พร้อมกับก้มหัวให้เธอน้อย ๆ การกระทำที่ให้เกียรติประหนึ่งว่าเธอเป็นคนสำคัญ ทำให้เสี่ยสมมองหญิงสาวดีขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็ไม่คลายความโมโหอยู่ดี
ในระหว่างที่พ่อเลี้ยงกับแขกคุยกัน อิงก็มาเทน้ำใส่แก้วเพื่อเตรียมไปรับแขก แต่ลุงอ่ำกลับไม่ชอบใจ เพราะหากเธอทำตัวเหมือนคนใช้แบบนี้จะทำให้พ่อเลี้ยงเสียหน้า แต่อิงไม่ได้จะเทน้ำเพื่อเอาไปให้แขกอย่างที่อ่ำคิด
"ลุงค่ะ ถ้าพ่อเลี้ยงดูจะเสียเปรียบตอนคุยบอกหนูทีนะ หนูฟังแล้วไม่ค่อยจะเข้าใจ ให้ลุงบอกดีกว่า" อิงกระซิบบอกอ่ำ ทำให้อ่ำต้องก้มลมมาถามเธอ
"คุณหนูจะทำอะไรครับ" อ่ำรีบถามเพราะกลัวอิงฟ้าจะทำอะไรแปลก ๆ
"จะเอาน้ำไปสาดใส่มัน เอาหน่า ๆ เราธีมเดียวกัน" แต่ด้วยเพราะว่าอิงตัวเล็ก เวลาพูดอะไร ทำให้อ่ำและชัยชนะต้องก้มหัวลงมาคุยกับเธอ
การกระทำทั้งหมด ถูกสายตาของเสี่ยสมมองไม่วางตา เพราะยังไงพ่อเลี้ยงตะวันก็ขึ้นชื่อเรื่องความเจ้าเล่ห์ เพราะเขามั่นใจว่าสาวสวยตรงหน้าถูกนำมาเพื่อให้เขาเอา แล้วจบเรื่องที่ตัวเองมาเหยียบถิ่นของเสี่ยสมแน่ ๆ แต่การก้มหัวขณะคุยกับเด็ก ก็บอกได้ว่า ทั้งชัยชนะและอ่ำนั้น เคารพเด็กคนนี้มาก
"อย่ามาเหยียบที่...เอ๊ย!!" เสี่ยสมต้องตกใจ เพราะตอนนี้ถาดน้ำที่อิงยกมามันเทหกใส่แขก ก่อนที่จะถึงแขก อิงที่ตกใจกว่าต้องรีบเอาผ้ามาเช็ดน้ำให้แขก
"อิง!!! ทำแบบนี้กับแขกของป๊าได้ยังไง"
"หนูถือมาอย่างตั้งใจเลย แต่หนูสะดุดพรมค่ะป๊า พี่สมไม่โกรธหนูนะ หนูแค่อยากรับแขก" สายตาสำนึกผิดของเด็กสาวช้อนมองเสี่ยสม จะให้เขาเอาเรื่องเด็กที่น่ารักแบบนี้ก็ใช่เรื่อง แถมมือของเธอยังคงใช้ผ้าซับน้ำจากชุดของเสี่ยอยู่เลย
"ขอโทษแขกเดี๋ยวนี้!!!" คำสั่งของพ่อเลี้ยงทำให้อิงมองเสี่ยสมแล้วยกมือขึ้นมาไหว้
"หนูขอโทษค่ะ อย่าโกรธหนูเลยนะ หนูเห็นทั้งคู่สาดอารมณ์ใส่กันเลยจะยกน้ำเย็น ๆ มาให้ ไม่โกรธหนูใช่ไหมค่ะ" เสียงออดอ้อนของเด็กหญิงทำให้เสี่ยสมต้องรับมือที่ไหว้อยู่ของเธอเอาไว้
"ไม่เป็นไร ๆ เรียนอยู่ชั้นไหนแล้ว"
"ม.4 ค่ะ ป๊าบอกว่า เสี่ยเป็นคนที่ใจดี หนูเลยมาทำงานด้วยได้ ปกติป๊าเก็บหนูเอาไว้แต่ที่บ้าน เสี่ยสมโกรธป๊าหนูอยู่เหรอ เมื่อกี้หนูได้ยินเรื่องผ่านทาง เสี่ยมีตรงกลางของเราไหมคะ" เสียงที่สดใสทำให้เสี่ยสมมองพ่อเลี้ยงที่ชมว่าเขาเป็นคนใจดี อย่างไม่เชื่อหู มือของเด็กสาวที่เช็ดน้ำปาดไปปาดมาผ่านหน้าอก หน้าขา ทำเอาคนที่โกรธเหมือนไฟเริ่มมีอารมณ์อื่น
"ลูกเลี้ยงหน่ะเสี่ย เลี้ยงเอาไว้เอาบุญ ส่งเรียนให้จบ เผื่อมาช่วยงานที่นี่" พ่อเลี้ยงตะวันเอ่ยพูดด้วยเสียงที่ราบเรียบ
"รู้จักช่างเจรจาไปได้ไกลแน่ ๆ หนูมานี่ หนูบอกป๊าหนูที อย่าเข้ามาในที่ของลุง ไม่งั้นลุงจะยิงทิ้งให้หมด ถ้าอยากจะหาตรงกลางจริง ผ่านครั้งละสองแสน รายหัวอีกหัวละ ห้าพัน" เสี่ยสมพูดเหมือนฝากเด็กสาวแต่ที่แล้วก็พูดให้พ่อเลี้ยงของเด็กสาวได้รู้
แม้จะเป็นข้อตกลงเลี่ยงไม่ได้ แต่มูลค่าของมันก็ยังสูงมาก พ่อเลี้ยงเลยมองหน้าของอิง เพื่อให้เธอทำอะไรที่ควรจะทำสักที
"คุณลุงไม่ได้ใจดีอย่างที่ป๊าบอกเลย" อิงฟ้าหันหลังเท้ากับโต๊ะเพื่อคุยกับพ่อเลี้ยงที่อยู่อีกฝั่งของโต๊ะทำงาน นั่นมันทำให้เสี่ยสมที่อยู่ฝั่งเดียวกับเด็กสาวได้เห็นแผ่นหลังขาวเนียนไร้ที่ติ มือใหญ่ที่หยาบกร้านลูบไปที่แผ่นหลังขาวไร้อาภรณ์ปิด จนสายตาของอิงที่ต้องมองย้อนกลับไปมองอย่างยั่วยวน
"ยอมลุงสักทีสิ จะลดให้"
"คุณลุงอยากจะได้หนูเหรอ รู้ไหมคะคุณลุงเป็นคนที่เท่าไหร่ ที่พูดกับหนูแบบนี้ แต่ไอ้เราก็ชอบคนแก่ด้วยสิ ทีนี้ก็ว้าวุ่นเลยอ่า" อิงฟ้าพูดพร้อมกับกระโดดขึ้นมานั่งที่โต๊ะทำงานแล้วหันหน้าหาเสียสมที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้หน้าโต๊ะ
"อิงฟ้า นั่นแขกของป๊า" พ่อเลี้ยงพยายามจะปรามลูกสาว
"รู้ไหมคะคุณลุง หนูไม่เคยมีแฟนรุ่นเดียวกันเลยอ่า เพราะหนูชอบคนแก่ อันนนี้ไม่เคยบอกใคร" อิงฟ้าขยิบตาให้เสี่ยสมก่อนจะยกเท้าขึ้นมาวางบนตักของเสี่ยเอาไว้
"ชอบมากเหรอ"
"ใช่ คนมีอายุมันมากประสบการณ์ เร้าใจดี ลุงเล่นกับหนูหน่อยนะ" อิงฟ้าค่อย ๆ ยกขาขึ้นมานั่งไขว่ห้าง แต่กระโปรงของเธอมันสั้นเหลือเกิน จนเห็นกางเกงในสีขาวที่เธอใส่อยู่ ยิ่งเธอรู้ว่าเขามองเธอก็สลับขาที่ไขว่ห้างอยู่ทันที
"อิงฟ้า ป๊าจะโกรธแล้วนะ ลงมา"
"บอกป๊าหนูที ว่าอย่าโกรธหนูเลย ก็หนูกำลังตื่นเต้นกับคุณลุงอยู่ ไม่บ่อยนักหรอกที่จะมีคนกล้าบอกว่าอยากจะได้กับหนูแบบนี้ ขนาดพี่ชัยอยากได้ ยังเอาแต่มองเลย คุณลุงเนี่ยเป็นคนแรกที่กล้าพูดเลย" อิงฟ้าใช้เท้าเหยียบไปที่จุดอ่อนไหวของผู้ชายที่ตอนนี้มันแข็งอยู่ใต้เท้าของเธอ
"ซี้ดดดด"
"คุณลุงรู้อะไรไหมคะ ตอนนี้หนูโคตรตื่นเต้นเลย ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย แข็งจังเลยตรงนั้นของคุณลุง" อิงฟ้ารู้สึกตื่นเต้นกับความรู้สึกใหม่ที่เธอได้รับนี้จริง ๆ เธอมองเข้าไปในตาของเสี่ยสม แรงดึงดูดทำให้ก้มหน้าเข้าไปใกล้เขาเรื่อย ๆ แต่พอที่เสี่ยสมจะจูบเธอก็ดึงริมฝีปากออก แล้วใช้ขยี้จุดอ่อนไหวของเสี่ยสมราวกับมันสนุกมาก ยิ่งเสี่ยสมทำหน้าพอใจกับการกระทำของเธอแค่ไหน อิงฟ้าก็ยิ่งรู้สึกดี
"ผมอยากได้เด็กคนนี้ ยกเธอให้ผม ผมสัญญาจะเลี้ยงเธออย่างดี แลกกับการที่คุณจะผ่านทางผมยังไงก็ได้"
"ไม่ได้ อิงพอแล้ว ป๊าจะโกรธจริงแล้วนะ ผมยกลูกให้เสี่ยไม่ได้ ผมไม่ได้อยากผ่านทางคุณฟรี ตอนนี้ผมต้องเอาเด็กวุ่นวายไปเก็บแล้ว ป๊าคุยธุระไม่รู้เรื่องเลย" แววตาดุ มองอิงฟ้าอย่างไม่พอใจ แต่พอพ่อเลี้ยงตะวันจะดึงอิงฟ้าให้ลุกจากโต๊ะ เสี่ยกลับจับขาของเธอเอาไว้
"ผ่านครั้งละแสน ค่าหัว ห้าพัน แต่...ลุงขอเบอร์หนูไว้หน่อยได้ไหม"
"หนูไม่มีโทรศัพท์ค่ะ ป๊าไม่ให้พก แต่ถ้าคิดถึงหนูเอาแบบนี้ม่าา.." อิงฟ้าถลกกระโปรงขึ้นแล้วรูดเอาแพนดี้ตัวจิ๋วสีขาวที่ตอนนี้เปียกชุ่มเป็นดวงลงจนสุดปลายเท้า ก่อนจะยัดมันใส่กระเป๋าของเสี่ยสมเอาไว้
"ไม่มีค่าหัวนะคะ ถือว่าค่าหัวมาเก็บที่หนูรอบหน้า หนูต้องไปแล้วค่ะ เดี๋ยวป๊าตี คุณลุงทำหนูเปียกเลย" อิงฟ้าก้มลงมากระซิบข้างหูของเสี่ยสมก่อนที่เธอจะออกไปนอกห้องพร้อมกับพ่อเลี้ยงตะวัน ทำให้เสี่ยสมได้แต่เอากางเกงในของเด็กหญิงขึ้นมาดูความเปียกชื้น
"เด็กมันหลอกแล้วเสี่ย แบบนี้เราเสียผลประโยชน์เต็ม ๆ"
"มึงเชื่อกูเถอะ กูเต็มใจให้หลอก"
อีกด้าน
"หนูทำได้ หนูทำดี ชมหนูมาเถอะหน่า" เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กหญิงทำให้คนที่อยู่ในรถคันเดียวกับเธอยินดีกับข้อตกลงที่ทางพ่อเลี้ยงตะวันไม่ได้เสียเปรียบ แถมยังเสียเงินผ่านทางในจำนวนที่ไม่ได้โดนขูดรีดมากนัก
"เมื่อกี้ไอ้สมนี่แทบแตกเลยมั้งครับนาย คุณหนูขยี้เท้าใส่กล่องดวงใจของมัน เก็บอาการน่าดู" อ่ำพูดขึ้นมาห่าม ๆ ตามสไตล์ของตัวเอง
"มีประโยชน์เลี้ยงไหวอยู่ อ่ำ แวะบ้านเด็กนี่ ไปขนของจำเป็นมาให้หมด ไอ้เสื้อผ้าแบบนี้ไม่ให้ใส่ มันดูชีฟ(Cheap) แต่งหน้าแบบนี้ก็ไม่เอา"
"กิ๊กป๊านั่นแหละแต่งให้ พกโทรศัพท์ได้ไหมคะ"
"ได้คืบเอาศอกเลยนะ แต่เดี๋ยวฉันจะหาโทรศัพท์ให้ใช้นะ ยังไงเธอก็ต้องไปโรงเรียนนี่" สิ่งที่พ่อเลี้ยงตะวันพูดขึ้นมาทำให้อิงฟ้าดีใจจนเผลอกอดเขาจนแทบหายใจไม่ออก
"ถอดกางเกงในได้ แสดงว่าเมนส์หมดแล้วดิ" มือใหญ่ลูบเข้าที่ขาอ่อนของอิง จนอิงต้องรีบผลักออก
"หนูใส่ผ้าอนามัยแบบบลูทูธ"
"แถไปเรื่อย..."