"คุณธร คุณติดหนี้ผมนานมากแล้ว ดอกก็ไม่ส่ง แบบนี้จะให้ผมทำยังไง" ชายหนุ่มรูปร่างกำยำนั่งไขว่ห้างมองเจ้าของบ้านที่กอดกับภรรยาอย่างหวาดกลัว อยู่ที่พื้นที่เย็นเฉียบของบ้าน ลูกน้องมากมายของพ่อเลี้ยงตะวันจะเข้าไปทำร้ายชายผู้เป็นเจ้าของบ้าน แล้วเอาภรรยาของเจ้าบ้านไปขายซ่องเพื่อขัดดอก
"ผม ผม ยังไม่มี แต่ผมจะไปหายืมครอบครัวมาใช้หนี้ให้ครับ ผมขอเถอะครับ อย่าเอาเมียผมไปเลย"
"พ่อเลี้ยงจะเอาเมียมึงไปขายได้เท่าไหร่ เมียมีสวยก็จริง แต่ก็แก่ขนาดนี้แล้วไอ้ธร" เสียงจากอ่ำลูกน้องของพ่อเลี้ยงเอ่ยพูดแทนคนเป็นเจ้านาย
"ผมบอกคุณแล้ว ตอนที่คุณเล่น ให้คิดถึงตอนชดใช้เงินด้วย บ้านหลังนี้ขาย...ยังไม่พอที่คุณจะเอาเงินมาคืนผมเลย คุณจะไปยืมเงินคนอื่น......" แต่พ่อเลี้ยงยังพูดไม่ทันจบ เสียงประตูบ้านก็เปิดออก พร้อมกับลูกน้องของพ่อเลี้ยงที่ลากตัวเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาในบ้าน การมาของเด็กหญิงทำให้ธนาธรตกใจเป็นอย่างมาก แต่ก็รีบเปลี่ยนเป็นไม่สนใจเด็กหญิง
"อีเด็กนี่มันแอบถ่ายคลิปพ่อเลี้ยง อีหนูมึงเป็นอะไรกับคนบ้านนี้" คำถามของลูกน้องพ่อเลี้ยง ไม่ได้รับการตอบกลับจากใครเลยในบ้าน
"กระทืบไอ้ธร" คำสั่งของพ่อเลี้ยงเพียงเพื่ออยากจะรู้ความสัมพันธ์ของเด็กสาวคนนี้และครอบครัว เด็กสาวหน้าสวยที่ถอดแบบของแม่มา เพียงแต่เยาว์วัยกว่า แววตาดูไม่ใช่คนที่ยอมใคร ไม่ใช่สาวน้อยขี้กลัว จนทำให้เธอดูน่าสนใจ
เท้าหลายคู่กระทืบร่างของชายเจ้าของบ้าน จนทำให้เด็กสาวที่ทนอยู่ทนไม่ไหวหลั่งน้ำตาออกมา แล้ววิ่งเข้าไปกอดชายเจ้าของบ้านเอาไว้
"อิง ออกไป อิงฟ้า!!" ชายผู้เป็นเจ้าของบ้านรีบผลักเด็กสาวออกไป พร้อมตะโกนเสียงดัง
"พ่อ พอแล้ว!!! ความผิดครั้งนี้ พ่อรับผิดชอบไม่ไหวหรอก" นี่เป็นคำพูดที่น่าสนใจจากคนที่แทนตัวเองตัวว่าลูกสาว เด็กหญิงเดินมาหาพ่อเลี้ยงตะวัน แล้วทิ้งตัวคุกเข่าลงกับพื้นอย่างแรง ก่อนจะก้มลงเอาหัวจรดลงพื้นเบื้องหน้าของชายหนุ่มที่มีเชื่อเสียงเรื่องความโหดร้าย
"อีหนู หนูจะทำอะไร ถวายตัวเป็นเมีย ก็ใช้หนี้ให้พ่อหนูไม่หมดหรอก ฮ่ะ ๆ" เสียงหัวเราะพวกลูกน้อง ทำให้พ่อเลี้ยงตะวันต้องยกมือขึ้นมาห้ามให้ทุกคนเงียบ ก่อนจะช้อนคางของเด็กหญิงขึ้นมา เธอไม่มีแม้แต่น้ำตา เหมือนว่านี่คือสิ่งที่เธอเตรียมใจมาแล้ว
"ไหนพูดมา"
"บ้านนี้ขายได้เท่าไหร่หักหนี้ ส่วนที่เหลือหนูจะชดใช้เอง ด้วยร่างกาย"
"เห็นไหมพ่อเลี้ยงอีหนูนี่มันก็มาขายตัวเหมือนเด็กคนอื่นนั่นแหละ สวยแบบนี้เอาเบื่อ ก็ขายซ่องยังได้เงิน ดีกว่าเอาแม่มันไป" อ่ำพูดกับพ่อเลี้ยงถึงความสวยที่เด็กหญิงมี
"อายุเท่าไหร่"
"16ค่ะ แต่หนูไม่ได้จะขายตัวให้พ่อเลี้ยง" อิงฟ้าพูดขึ้นมา แม้แววตาของเธอจะมีความหวาดที่ซ่อนเอาไว้ไม่มิด แต่เขาก็รับรู้ได้ว่าเด็กคนนี้มีอะไรที่พิเศษ ไม่ใช่แค่ความสวย แต่มีสิ่งที่เรียกว่า ความน่าหมั่นไส้ด้วย
"เอาเด็กคนนี้กลับไป อ้อ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคุณธร ผมจะเลี้ยงลูกคุณอย่างดี หากทำตัวดี" คำสั่งที่เหมือนมีดที่กรีดหัวใจของพ่อและแม่ ทำให้คนเป็นพ่อที่เจ็บหนักรีบคลานมาเกาะขาพ่อเลี้ยงตะวันเอาไว้ แต่กลับโดนลูกน้องของพ่อเลี้ยงจับตัวเอาไว้ ไม่ให้ตามไป อิงฟ้ารีบวิ่งไปกอดพ่อและแม่ของเธอเป็นครั้งสุดท้าย เพื่อบอกสิ่งที่อยู่ในใจ
"แม่คะ แม่ฟังหนูนะ เลิกกับไอ้ผู้ชายเฮงซวยนี่ แล้วกลับไปอยู่กับยาย พ่อพยายามจะเคลมหนูทำเมียหลายครั้งแล้ว แม่ไม่จำเป็นต้องอยู่กับเขาแล้ว" อิงฟ้า กระซิบข้างหูของคนเป็นแม่ ก่อนจะลุกขึ้นแล้ววิ่งตามพ่อเลี้ยงตะวันไป ไม่ต้องรอให้เขาเอาคนมาลากเลย รอยยิ้มสุดท้ายของลูกสาว ทำให้คนเป็นแม่ต้องหลั่งน้ำตาจนทรุดลงกับไปกับพื้น
อิงฟ้า Part
"ขายตัวเองเหรอ" คำถามของคนที่นั่งเบาะหลังของรถทำให้ฉันหันมองที่เขาพูด เขาหล่อ แต่เขาเลว เฮ้ออออ ฉันรู้ว่าพ่อตัวเองติดพนัน รู้ว่าแม่ถูกพ่อขายใช้หนี้หลายครั้ง ให้พวกลูกน้องพ่อเลี้ยงเพื่อขัดดอก แต่ฉันเองก็อยู่ที่บ้านหลังนั้นไม่ได้เหมือนกัน เพราะพ่อพยายามจะลวนลามฉันหลายครั้ง ไม่ว่าอยู่ที่ไหน สำหรับฉันก็ไม่ปลอดภัยทั้งนั้น
"ค่ะ ฉันเตรียมใจมาแล้ว ฉันรู้ว่าตัวเองสวย" คำตอบของฉันทำให้ฉันถูกบีบเข้ากรอบหน้าอย่างแรง มันสร้างความกลัวให้ฉันจนสั่น แต่ต้องทำเป็นไม่กลัว เพราะฉันเตรียมใจมาแล้ว
"ทำไมเธอมันถึงได้น่าหมั่นไส้ขนาดนี้นะ ผิดพ่อ ผิดแม่ ของเธอเหลือเกิน"
"เพราะว่าหนูสวย หนูจะหาผลประโยชน์ให้พ่อเลี้ยงได้มากกว่าการที่หนูจะมาแค่ขายตัวเป็นเมียให้พ่อเลี้ยง ที่น่าจะ เอ่อ มีเมียเป็นโหล" ฉันไม่ได้เก่ง ไม่ใช่ฉันไม่กลัว แต่ฉันไม่มีทางเลือก สิ่งที่ฉันมี คือ สมอง
"จะผ่านไปถึงคนอื่นได้ ฉันก็ต้องได้ลองก่อน หวังว่าจะไม่ยับเยินมาก" ริมฝีปากร้อนนาบลงที่ต้นคอของฉัน มันยิ่งทำให้ฉันกลัว กลัวจนเก็บอาการสั่นเอาไว้ไม่อยู่ ในรถแคบ ๆ แต่ตอนนี้ฉันกลับรู้สึกถึงความเคว้งคว้างหาใครมาช่วยไม่มี
"อิงเป็นของพ่อเลี้ยงอยู่แล้ว พ่อเลี้ยงอย่าเพิ่งใจร้อนได้ไหมคะ ในรถแบบนี้พ่อเลี้ยงจะปวดหลัง อิงสัญญาจะทำให้พ่อเลี้ยงลืมผู้หญิงทุกคนไปเลย" ฉันพยายามควบคุมเสียงเอาไว้ไม่ให้สั่น ผิดกับการหายใจที่ตอนนี้หายใจไม่ทั่วท้องเลย แถมใจสั่นไปหมด
โอ๊ยยยยย เขา จะรู้ไหม ว่าฉันไม่เคยเลย ที่ทำเป็นเก่งอยู่ตอนนี้ แต่ที่จริงกลัวจนฉี่จะราดแล้ว ฉันมองใบหน้าคมคายที่เป็นเหมือนอาวุธ หลอกสาวมานอนด้วยเท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ จะให้เขารู้ไม่ได้ว่าฉันกลัว ฉันยิ้มที่มุมปาก พร้อมขยิบตาให้กับพ่อเลี้ยง วันนี้เอาตัวเองให้รอดก่อนอิงฟ้า พรุ่งนี้ค่อยหาทางหนี
"เธอเป็นผู้หญิงที่น่าสนใจดีนะ หนี้พ่อเธอ 5 ล้าน บ้านหลังนั้น ขายยังไงก็ไม่ถึง 3 ล้านแน่ ๆ เธอเองก็ยังต้องใช้หนี้อีกตั้ง 2 ล้านกว่า เด็ก 16 ขายตัวจนไม่เหลือชิ้นดี จะต้องใช้เวลากี่ปีถึงจะหมด 5ปี 10ปี 20ปี แต่ถ้าทำกับฉันดี ๆ ฉันจะลดหนี้ให้ แต่ถ้าทำให้เบื่อก่อน ก็ต้องไปขายตัวในซ่องตามหนี้ที่เหลือ" ทำไมสิ่งที่เขาพูด มันถึงได้ดูล้าสมัยแบบนี้ ล้าสมัยเหมือนอายุของเขาตอนนี้ ที่บอกว่าล้าสมัยคือ เอะอะอะไรก็คิดแต่ขายซ่อง ไม่มีทางที่จะทำเงินได้มากกว่าขายตัวแล้วหรือไง
"ส่งหนูเรียนก็พอ ตอนนี้หนูอยู่ ม.4 ส่งหนูเรียนก็พอ หนูขอแค่นี้" ฉันไม่ได้จะเอามาอัพค่าตัวอะไร แต่ความรู้มันสำคัญ สำคัญว่าไอ้การใช้หนี้ของพ่อ
"ก็เป็นการอัพค่าที่ดีนะ มีแผนมาหรือยัง จะใช้หนี้ยังไง" แล้วนี่ลุงจะเอาหน้ามาใกล้ฉันทำไม อีกนิดก็จูบแล้ว ฉันพยายามหลบริมฝีปากที่พยายามจะมารุกล้ำปากของฉัน
"หนูไม่ได้คิดถึงขั้นนั้น" ฉันตอบปัด เพราะที่ฉันคิดเอาไว้ ว่าพรุ่งนี้หากเขาไปงาน หรือ ถ้าฉันมีช่องทางหนีได้ฉันจะหนี หรือหากถ้ามันซวยมาก หนีไม่ได้ ฉันก็จะต้องหาทางทำให้ฉันรอดจากเขาให้ได้นานที่สุด ตอนนี้ฉันคิดแค่นี้ก่อน
"ก็แสดงว่าจะมาขายตัวให้ฉันตั้งแต่แรก น่าเบื่อจังเลยนะ ฉันคิดว่าเธอจะน่าสนุกมากกว่านี้"
เมื่อมาถึงไร่ชาที่พ่อเลี้ยงปลูกเอาไว้บังหน้าจากธุรกิจดำมืด พวกลูกน้องมากมายก็วิ่งออกมารับคนเป็นนาย แต่!! ลูกน้องเยอะไปไหมว้าาาาา แล้วจะหนียังไง คิดสิอิง คิด แต่ยังไม่ทันจะได้คิดอะไรมากมาย ฉันก็ถูกอุ้มเข้ามาในบ้านทันที ฉันพยายามมองทางหนีทีไล่ แต่ก็เห็นแต่ผู้หญิงที่เป็นสาวใช้ยืนเรียงหน้ากันเป็นตับ นี่เลี้ยงผู้หญิงเยอะขนาดนี้ เอายังไงหมด เวียนรอบละกี่วันเนี่ย
"หัวใจเต้นแรงนะ ตื่นเต้นหรือตื่นกลัว" คำถามของพ่อเลี้ยงทำให้ฉันสะอึก
"ตื่นเต้นคะ่"
ฉันถูกอุ้มมาที่ห้องสุดทางเดิน เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็ต้องตกใจ เตียงบ้าบอนี่ทำไมต้องมีกุญแจมือโยงอยู่กับหัวเตียงด้วยอ่า หรือพ่อเลี้ยงเป็นพวกโรคจิต ฉันยิ่งกลัวเข้าไปอีก เอาไงดี เอาไงดี
"นอนลงสิ ค่าตัวเธอแพงก็ทำงานให้สมค่าตัวหน่อย" คำสั่งจากพ่อเลี้ยงที่บอกให้ฉันนอนลงกับเตียงสีขาวที่ถูกปูเอาไว้อย่างดี แต่ถ้าฉันนอนคือจำยอม ฉันพยายามมองไปที่ประตู ที่ดูเหมือนจะไม่มีใคร ห้องนี้มีเพียงแค่ฉันกับเขา ถ้าฉันวิ่งไปที่ประตู จะหนีได้หรือเปล่า ในหัวของฉันมันพยายามหาทางออก
"วันนี้หนูเป็นประจำเดือนค่ะ"
"เฮ้ออออ ไม่ยอมง่าย ๆ สินะ ไอ้ชัย!!! เอาไปขายซ่อง" คำสั่งที่เหมือนสายฟ้าที่ฟาดลงกลางใจของฉัน ทำให้ฉันรีบต้องหาทางออก สำหรับตอนนี้ให้เร็วที่สุด
"หนูคิดแผนออกแล้ว แผนใช้หนี้ของที่บ้าน" สิ่งที่ฉันพูดทำให้สายตาดุหรี่ลงเพื่อมองฉัน เอาไงดีวะอิง เขาจะเชื่อฉันไหม
"พูดมา"
"รับหนูเป็นลูกสิคะ ลูกบุญธรรม ส่งหนูเรียน แล้วหนูจะทำทุกอย่างให้พ่อเลี้ยงได้ผลประโยชน์ที่สุด จากคนอื่น ๆ พ่อเลี้ยงต้องไปต่อรองธุรกิจอยู่เรื่อย ๆ มันจะดีกว่า ถ้าหากพกเด็กผู้หญิงไปด้วยในการต่อรองจริงไหมคะ พ่อเลี้ยงสามารถใช้ประโยชน์จากร่างกายของหนู แล้วถ้าพ่อเลี้ยงเป็นพ่อของหนูแล้ว หนูจะไม่มีวันหักหลังพ่อเลี้ยงแน่นอน" ฉันซบหัวลงที่หัวเข่าของพ่อเลี้ยงตะวันที่ยังยืนมองต่ำใส่ฉันอยู่ ได้โปรด ซื้อไอเดียของฉันด้วยเถอะ
"สตอรี่ดี แต่หน้าอย่างเธอหักหลังฉันแน่ แต่ยอมรับ ว่ามันน่าสนใจ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าต่อรองกับฉัน เพราะทุกคนจบไปตั้งแต่บนเตียง เอากัน หักหนี้ไปสักสองหมื่น ทำดีหน่อย ก็ห้าหมื่น แต่เธอเป็นคนแรกที่เสนอตัวเพื่อผลประโยชน์ของฉัน" พ่อเลี้ยงไม่พูดเฉย ๆ เขาดึงฉันขึ้นมาจากพื้น แล้วโยนฉันขึ้นไปบนเตียง แล้วตามมาคร่อมร่างของฉันเอาไว้ ฉันต้องเอามือผลักอกเขาออก
"พ่อลูกไม่เอากัน...."
"พ่อลูกปลอม ๆ ไม่นับ" ริมฝีปากหนาบดลงมาปากของฉัน มือก็บีบหน้าอกของฉันอย่างแรง เดี๋ยว เดี๋ยว เขาไม่ได้ยินเหรอ ว่าฉันเป็นเมนส์อะ ฉันไม่ได้โกหกนะ!!! โอ๊ยยย จะจูบอะไรนักหนา หายใจไม่ทัน
"ไม่เคยจูบหรือไง!!!" เสียงตะคอกใส่ ทำให้ฉันต้องชะงัก
"ไม่เคยค่ะ แล้วหนูเป็นประจำเดือนจริง ๆ" สิ่งที่ฉันบอกทำให้เขาเลื่อนมือลงไปสัมผัสตรงนั้น แล้วลูบมันเบา ๆ ก็พบผ้าอนามัยที่ใส่อยู่ สีหน้าของเขาเซ็งมาก แล้วก็มองหน้าฉันแรงมากกกก จนฉันต้องหลบตาด้วยความกลัว
"เปลี่ยนเอกสารกู้ยืม เธอต้องเซ็นมันแทนพ่อ เปลี่ยนคนชดใช้หนี้เป็นเธอ แล้วฉันจะปล่อยครอบครัวเธอไป ใช่ เธอสวย แต่สวยแค่ไหนฉันก็ฟันไม่เหลือ อย่าคิดว่าตัวเองสวยแล้วจะทำอะไรก็ได้ ที่ฉันชอบมากกว่าความสวยที่เธอมี คือ สมอง เธอรู้จักต่อรอง และเจรจา ไม่ใช่ว่าทุกคนจะมี" คนที่อยู่เหนือร่างของฉันพูดสายตาที่ยังเสียดาย ฉันเลยต้องรีบพยักหน้ารับว่าเข้าใจในสิ่งที่เขาพูด แล้วเขาก็ตะโกนเรียกผู้หญิงคนอื่นมาแทน เป็นการรอดตายที่แบบหวุดหวิดมาก
"หนูอยากดู...เอ่อคือ หนูอยากดูป๊า มีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นได้ไหมคะ" คำขอของฉันทำให้พ่อเลี้ยงตกใจจนตาโตก่อนคลี่ยิ้มออกมา ฉันพยายามจะยัดเยียดสถานะลูกเข้าไว้ อย่างที่บอก หากว่าเขาเชื่อว่าฉันเป็นลูก ฉันจะอยู่อย่างสบาย ถ้ารู้จากเอาตัวรอดดี
"คนฉลาดย่อมเรียนรู้จากคนอื่นสินะ จะนอนดูหรือนั่งดู" พ่อเลี้ยงตะวันยังคงถามฉัน ฉันมองเตียงสีขาวสะอาดตา กับโซฟาที่ห่างออกไปนิดหน่อย
"นั่งดูค่ะ"
"ฮ่ะ ๆ ฉันโคตรถูกใจเธอเลย ดี อันนี้ฉันสอน การวางตัวหากเธอวางตัวดี จะไม่มีใครทำอะไรเธอได้ เธอต้องเลือกว่าจะเอาตัวเองไปวางไว้ที่ไหน บนหัวคน หรือที่ส้นตีนของคน" พ่อเลี้ยงพูดกับฉันก่อนจะไปเลื่อนโซฟาในห้องให้หันมาที่เตียง
แล้วไม่นานห้องก็ถูกเคาะโดยผู้ชายที่อายุอานามไม่น่าจะห่างจากพ่อเลี้ยงเท่าไหร่ พ่อเลี้ยงแนะนำเขาให้ฉันรู้จัก เขาชื่อชัยชนะ เป็นคนที่ดูแลทุกอย่างเรื่องส่วนตัวให้พ่อเลี้ยง ผู้ชายที่ชื่อชัยชนะเดินเข้ามาพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ใบหน้าหวาน น่ารักหมวย ๆ เธอดูเหนียมอาย อายจนไม่กล้ามองหน้าพ่อเลี้ยงเลย
"ไอ้ชัย มึงนั่งตรงนี้แหละ ข้าง ๆ ลูกสาว คนใหม่กู" พ่อเลี้ยงพูดพร้อมกับกระซิบอะไรบางอย่างข้างหูของคุณชัยชนะ วางแผนอะไรกันแน่ ๆ
"หมวย ยัยเด็กนั่นใช้การไม่ได้ ปลอบใจฉันหน่อยสิ" พ่อเลี้ยงทิ้งตัวเองลงเตียงนอน โดยมีผู้หญิงที่ชื่อหมวย ตรงเข้าไปหาเขาทางเท้าที่นอนแผ่หรา มือเล็ก ๆ ของหมวยพยายามปลดเข็มขัดแบรนด์ดังอย่างเบามือ เหมือนกลัวเขาจะเจ็บ ปากก็พรมจูบไปที่หน้าท้องของพ่อเลี้ยง ผ่านเสื้อเชิ้ตที่เขาใส่
ทำไมไม่ถอดเสื้ออ่า ทำไมอาการอายของเธอมันขัดกับสิ่งที่เธอทำ ถึงจะบอกว่าเป็นจริต แต่แบบนี้มันขัดใจ ฉันเอียงตัวพิงกับพนักพิงของโซฟา รอว่าเมื่อไหร่ มันจะเริ่มถอดสักที แต่ไม่ใช่ความอ้อยอิ่งนี่จะทำให้ฉันคนเดียวที่เบื่อ เพราะพ่อเลี้ยงพลิกร่างบางลงมานอนหงายแล้วจัดการถอดเสื้อผ้าของเธอออก ชุดผ้าพื้นเมืองที่เธอใส่ถูกกระตุกเชือกที่ผูกแล้วเปิดออก จนเห็นชุดชั้นในสีดำลายลูกไม้ เซ็กซี่ ผิดกับความเขินอายที่เธอมี มือใหญ่บีบเข้าที่หน้าอกของหมวย ก่อนจะควักเต้าอวบออกมาเกยชุดชั้นในเอาไว้ แล้วใช้ปากครอบลงปลายอก
"ซี้ด พ่อเลี้ยง อู้ยยยยย มันเสียวเจ้า โอ้วววว" เสียงครางของหญิงสาวทำให้ฉันตื่นเต้นและอยากรู้ว่ามันเสียวขนาดนั้นจริงไหม น้ำลายที่อยู่ในปากเริ่มกลืนยากขึ้นมาเอาดื้อ ๆ
ฉันมองพ่อเลี้ยงถอดเสื้อผ้าทั้งหมดของหมวยออกจนหมด จนเหลือร่างกายที่เปลือยเปล่าล่อนจ้อน ผิวขาวที่แทบจะกลืนไปกับผ้าปูของเตียง มือเล็ก ๆ ของหมวยนั้นเอื้อมลูบไล้ลอนซิกแพค จนฉันเองก็ทนไม่ไหวอยากเห็นด้วยอ่า เลยก้มลงไปมอง ก้มจนคนข้าง ๆ ของฉันเริ่มสะกิด
"ขอโทษค่ะ จ้องมากเกินไปหรือคะ" ฉันเอามือป้องปากกระซิบถามคุณชัยชนะ
"มองไปเถอะครับ พ่อเลี้ยงเขาชอบ นายคร้าบ น้องมองไม่เห็น ก้มมองจนคอจะเคล็ดแล้วครับ" เสียงร้องบอกของคุณชัยชนะทำให้ฉันตกใจรีบเอามือขึ้นมาปิดหน้าตัวเองเอาไว้ เพราะเผลอทำอะไรน่าอายไปแล้ว แต่จู่ ๆ มือของฉันก็ถูกมือใหญ่ดึงออกจากตา
"ปิดแบบนี้แล้วจะเห็นหรือไง" คนที่พูดไม่พูดเปล่า ถอดกางเกงที่ใส่ออก จนเห็นไปถึงอนาคอนด้าตัวใหญ่ยักษ์ที่กำลังตั้งผงาด จนฉันเองต้องตกใจ ตกใจแบบเหี้ยยยยย นี่มันของม้าหรือไง ใหญ่จังวะ แถมสียังออกไปทางแดงคล้ำ ๆ พองูยักษ์มันออกมา หมวยก็รีบเอามือมารูดมันแล้วค่อย ๆ ประคองงูยักษ์เข้าปาก ที่ความใหญ่ของมัน เข้าไปได้แค่ครึ่งเดียว แต่มันอยู่ในปากของหมวยไม่นานนักมันก็ถูกดึงออก แล้วถุงยางห่อสีเงินวาววับก็ถูกส่งให้หมวยแทน
หมวยแกะซองถุงยางแล้วรีบใส่อย่างชำนาญ รูดเพียงแค่ครั้งเดียวจนสุดโคนของงูยักษ์เลย ไอ้งูยักษ์ถูกดันเข้าไปในถ้ำที่มีขนปกคลุม ไม่นานมันก็เข้าไปจนสุด
"พ่อเลี้ยงเจ้าาา เบาก่อนสิเจ้าาาา มันใหญ่มากเลยน้อ" หญิงสาวพูดออกมาด้วยสำเนียงกำเมือง แต่ดูเหมือนคำร้องขอของเธอไม่รับการตอบรับ เพราะพ่อเลี้ยงกระแทกหนัก ๆ ตั้งแต่เริ่มเลย เสียงเนื้อที่กระทบดังสนั่น แต่สิ่งที่ฉันมองไม่ใช่ตรงนั้น เพราะ เพราะสิ่งที่มันทำให้ฉันสนใจ คืองูตัวใหญ่เข้าถ้ำไปได้ยังไง!!!!!
ในเวลาที่ฉันกำลังสนใจงูที่เข้าถ้ำอย่างใจจดจ่อก็รู้สึกมือใหญ่ที่ลูบอยู่ที่ขา จนฉันต้องดึงมือของคนที่นั่งข้าง ๆ ออก แต่พอฉันดึงมือเขาออก เขาก็ลุกหนักขึ้น จะโน้มตัวมาใส่ฉัน ฉันเลยต้องใช้มือดันคุณชัยชนะเอาไว้ อะไร!!! ดูแค่นี้ก็หื่นได้เหรอ!!!!!
"โอ๊ยยยย พ่อเลี้ยงเจ้า จุก ไม่ไหว ทำไมวันนี้รุนแรง ซี้ดดดดดโอ๊ยยยยย เจ็บขนาด" เสียงครางของหมวยทำให้คุณชัยชนะรุกฉันหนักขึ้นอีก แถมพยายามจะใช้มือปลดเสื้อของฉัน ฉันเลยต้องใช้เท้ายันเขาออกไปแทนมือ อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ!!!
"เรามาเล่นกันเหมือนเขาไง"
"ฉันไม่เล่นค่ะ ไม่มีอารมณ์ ไม่ได้ชอบคุณด้วย ไม่ต้องมาเล่นกับฉัน อยากเล่นก็ไปเล่นกับคนอื่น" ฉันพยายามจะลุกหนีด้วยความหวาดกลัว แต่ตรงนั้นมันก็มีแต่โซฟากับเตียงไง เอาแล้วไง ว่าแล้วว่ามันจะต้องไม่ได้รอดง่าย ๆ
ฉันหนีคุณชัยชนะจนไปชนกับคนที่ใส่กันยับ ทำให้มือใหญ่ของพ่อเลี้ยงจับฉันเอาไว้ให้คุณชัยชนะเฉยเลย เอ๊ย!!! เอากับคนอื่นอยู่ แล้วมาจับฉันได้เหรอ!!!
"เธอเป็นลูกฉันไม่ใช่เหรอ" เสียงกระเซ่าที่กระซิบอยู่ข้างหูทำให้ฉันต้องเอียงคอหลบ เขาต้องการอะไร เอ๊ะ!!! ฉันไปมองหน้าพ่อเลี้ยงที่หยุดเอวสอบ แล้วมองมาที่ฉัน มองทำไม ฉันไม่เข้าใจ
"ป๊าคะ พี่ชัยแกล้งค่ะ ป๊าจัดการให้หนูหน่อย" ฉันลองขอความช่วยเหลือ แต่ก็ไม่เห็นเขาจะช่วยเลย
"แล้วทำไมไม่ทำเอง"
"ก็ป๊าอยู่ตรงนี้ให้เกียรติป๊าไง ป๊าเป็นพ่อเลี้ยงนะ หนูขอเป็นลูก มันก็ไม่ใช่ว่าหนูจะกร่างใส่ลูกน้องของป๊าได้" คำตอบของฉัน ทำให้มือเอื้อมมาเบรกคุณชัยชนะเอาไว้ แล้วโบกมือให้ถอยไปไกล ๆ
"เด็กนี่มันร้าย นี่ขนาดมาวันแรกนะ อยู่เป็นซะด้วย “
"กระผมว่า แสบดีครับ ถ้าอยู่นานกว่านี้ ไร่ชาเราป่วนแน่ ๆ พ่อเลี้ยงจะเลี้ยงเอาไว้เหรอครับ ยกให้ผมเถอะ"
"มึงก็ใช้หนี้แทนยัยนี่ดิ กูยกให้เลย ร้ายแบบนี้กูกลัวแว้งกัด คนที่ฉลาดมาก ๆ เลี้ยงไม่ได้หรอก ฉันชอบที่หล่อนฉลาด แต่ฉันไม่ชอบความเสแสร้งที่หล่อนมี ถ้าดูท่าไม่รักดี มึงก็เอาไปเลย" พอพูดจบแล้วพ่อเลี้ยงก็กวักมือให้คุณชัยชนะเอาฉันออกไปจากห้องได้แล้ว
นั่นถึงทำให้ฉันรู้ว่า วันนี้ ฉันรอดแล้ว
คุณชัยชนะพาฉันเดินดูและแนะนำส่วนต่าง ๆ ของบ้านให้ได้รู้จัก สิ่งที่ฉันควรรู้ และไม่ควรรู้ ที่ที่ควรไปและไม่ควรไปของบ้านหลังนี้ ที่นี่เป็นบ้านที่พ่อเลี้ยงเอาไว้เลี้ยงผู้หญิงบรรดาคู่นอนทั้งหมด ถูกรวมเอาไว้ที่นี่ ส่วนพ่อเลี้ยงจริง ๆ แล้วอยู่บ้านอีกหลัง ที่ถัดไปอีกทาง บ้านหลังนั้นผู้หญิงที่อยู่ที่นี่ห้ามไป เพราะเป็นพื้นที่ส่วนตัวของพ่อเลี้ยง ถัดจากบ้านหลังที่พวกผู้หญิงอยู่ไปทางซ้ายเป็นบ้านคนงาน นั่นก็ห้ามไปถ้าไม่อยากถูกเรียงคิว สรุปก็คืออยู่ได้แต่ที่บ้านหลังนี้เท่านั้น
"ลุงอ่ำคือ คนที่ดูแลลูกน้องทั้งหมดของพ่อเลี้ยงครับเขาจะเอาใครก็ได้ที่ไร่นี่ ถ้าเจออย่าเข้าไปใกล้ดีกว่า ไม่ควรไปมีเรื่องด้วย" คุณชัยชนะเดินนำฉันที่ห่างออกไปไกลเป็นกิโล ก็ฉันไม่รู้ว่าเขาจะหื่นใส่ฉันอีกไหม
"ฉันจะถูกขายซ่องไหมคะ" ฉันถามถึงโอกาสรอดที่ฉันจะมี
"ผู้หญิงที่อยู่ในบ้านหลังนี้หากหมดความพิศวาศแล้วก็ถูกส่งไปซ่องทั้งนั้น ทางนั้นมันแหล่งทำเงินนี่ครับ แล้วอีกอย่าง ถ้าคุณรักชีวิตก็อย่าขัดใจดีกว่า ตอนนี้คุณเพิ่งจะมาเหมือนของเล่นใหม่ หนูยังเด็กเกินกว่าที่จะคิดเรื่องจับนายทำสามี อย่าคิดว่านักล่าจะเล่นกับอาหารได้นาน ที่ผมเตือนเพราะผมหวังดีครับ" คุณชัย ชนะพูดจบก็พาฉันมาที่ห้องห้องนอนเปล่า ๆ ห้องหนึ่งที่ฉันจะต้องพักในคืนนี้ ไม่มีอะไรเลย นอกจากตู้และเตียงกับพัดลม 1 ตัว สภาพห้องก็ดูไม่ได้ใหม่อะไร
คิดถึงห้องนอนของตัวเองที่ใหญ่กว่านี้ ดีกว่านี้ มีเตียงนุ่ม ๆ มีตุ๊กตาเต็มเตียง แต่ตอนนี้ฉันต้องมาอยู่ที่ไหนเนี่ย แถมยังเสี่ยงกับการโดนขายซ่องอยู่ตลอดเวลาอีก ฉันตัดสินใจมาไม่ใช่เพราะว่าไม่กลัว หรือฉันเก่ง แต่ฉันหวังว่าแม่จะไปที่บ้านยายแล้วเอาเงินมาไถ่ตัวฉันให้ได้ก่อนเวลาที่นรกจะมาเยือนฉัน
"อยู่ได้นะครับ"
"คุณชัยคะ เอ่อ คือ ฉันขอเรื่องเรียนกับพ่อเลี้ยงไป จะเป็นไปได้ไหมคะ ที่ฉันจะขอกลับไปเอาชุดนักเรียน" คำถามของฉันทำให้คุณชัยชนะมีสีหน้าเศร้าลง
"ตอนนายเสร็จจากเรื่องอย่างว่า เขาจะอารมณ์ดี ลองไปขอเขาดูนะครับ หากไม่มีคำสั่งไม่มีใครกล้าพาไปหรอกครับ ผมอยากช่วยนะ แต่ช่วยไม่ได้ ขอโทษเรื่องในห้องเชือดนั่นด้วย มันเป็นคำสั่งครับ เขาเพียงแค่อยากรู้ว่าคุณจะยอมผมหรือเปล่า หากว่ากำลังมีอารมณ์ ดูเหมือนเขาพอใจ คุณอาจจะขอรางวัลไม่ยาก" คุณชัยชนะบอกสิ่งที่ฉันควรจะรู้เพิ่มอีก 1 ข้อ หลังจากทำเรื่องอย่างว่า เขาจะอารมณ์ดี
ฉันทิ้งตัวลงบนเตียงที่ว่างเปล่า มีเพียงแค่หมอน ไม่มีผ้าห่มด้วยซ้ำ ฉันได้แต่คิดถึงเรื่องบ้า ๆ ที่กำลังเกิดขึ้น ปล่อยให้ความอ่อนแอมันได้ทำงานบ้าง สิ่งที่ฉันต้องยอมรับคือ ตอนนี้ไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้ว แล้วทำไมฉันต้องยอมรับ ฉันไม่ได้ก่อหนี้สักหน่อย ฉันไม่ได้อยากเป็นฮีโร่ของบ้านที่เสนอตัวมาใช้หนี้ แต่เพราะหนังสือที่ฉันอ่าน มันดันบอกว่า อย่าปล่อยให้ตัวเองจนตรอก แต่ให้เสนอในตอนที่ตัวเองสามารถต่อรองกับใครก็ได้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูทำให้ฉันต้องลุกขึ้นจากเตียงขึ้นมาดูคนที่มา เป็นคุณชัยชนะที่เอาผ้านวมกับของใช้จำเป็นเช่นผ้าขนหนูและแปรงสีฟัน ยาสีฟันและ เอ่อ ผ้าอนามัยเหรอ ที่จริงแค่บอกฉันว่ามันอยู่ที่ไหนก็ได้ไม่ใช่เหรอ แต่ก็ต้องขอบคุณอ่า ฉันเลยต้องยกมือไหว้ขอบคุณเขา ฉันไม่ใช่คนก้าวร้าว ใครดีมาฉันก็ต้องขอบคุณทั้งนั้น แล้วตอนนี้ฉันแม่งโคตรไร้ที่พึ่งเลย
"ขอบคุณค่ะพี่ชัย"
"เฮ้อออ สงสาร อยู่ให้ได้นาน ๆ นะ น้องชื่ออะไร"
"อิงค่ะอิงฟ้า"