When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
“ไอ้แปน มึงก็ดูผัวให้ข้าหน่อยก็แล้วกัน แก่แล้วยังไปตีกับเขาให้เจ็บตัว” หวานหญิงสาววัย 50 ปี บอกเด็กหนุ่มที่มีรอยบาดเจ็บเล็กน้อย แต่ถือกล่องยาเพราะได้รับคำสั่งจากพ่อเลี้ยงให้มาทำแผลให้อ่ำ “ป้าจะไปไหน” “ข้าจะไปเล่นไพ่ ไปไม่นานหรอก เดี๋ยวข้าก็กลับมาช่วยเอ็งดูต่อ” หวานพูดกับเด็กหนุ่ม พร้อมเดินไปโอบกอดหลวม ๆ เป็นการฝากฝังสามีของตนที่ตอนนี้เจ็บหนักเอาการ “นี่ผัวมึงเจ็บจะตายยังเล่นไพ่อีกเหรอวะอีหวาน จะไปไหนก็ไปไสหัวไป กูเบื่อจะฟังเสียงมึงละ” อ่ำไล่เมียที่ไม่เคยอยู่ติดบ้านให้ไปได้แล้ว “เออ จะรีบกลับ ไม่นานหรอก เดี๋ยวถ้าได้จะซื้อของที่แกชอบมาฝากนะอ่ำ“ พอพูดจบหวานก็ถือกระเป๋าใบน้อยที่ใช้เป็นประจำ เดินออกจากบ้านไป “นี่กูไปทำงานเสี่ยงตีน เพื่อให้เมียเอาเงินไปเล่นไพ่เหรอวะ เฮ้ออออ“ อ่ำตัดพ้อถึงภรรยาที่ตอนนี้ไม่ได้มำหน้าที่มานานแล้ว ไม่ใช่แค่เรื่องบนเตียง แม้แต่งานในบ้านก็ไม่ได้หยิบจำทำอะไรเลย