"ขอโทษค่ะ ...ฉันไม่เป็นไร” หญิงสาวพึมพำแล้วลุกขึ้น “สงสัยจะนอนน้อยพอลุกเร็วก็เลยหน้ามืดนะคะ”
“ถ้าอย่างนั้นผมพยุงไปที่รถไหมครับ”
“ก็ได้ค่ะ ขอบคุณมาก” หญิงสาวพยักหน้ารับน้อยๆ พอก้าวเดินก็ซวนเซอีกจนอคินต้องประคองไว้ให้มั่น
“คุณเดินไม่ไหวแน่ๆ ผมอุ้มไปดีกว่า” อคินไม่รอฟังคำตอบรับหรือปฏิเสธ ก้มตัวช้อนหญิงสาวขึ้นอุ้มแล้วเดินไปที่รถซึ่งเห็นหลังของลวิตรอยู่ไวๆ
“ปีป! เป็นอะไรไป” ลวิตรร้องอย่างตกใจ เปิดประตูให้อคินพากาสะลองเข้าไปในรถ
“คุณปีปเป็นลม”
“ไปโรงพยาบาลไหม” ลวิตรถามอย่างกังวล
“ปีปไม่เป็นอะไรค่ะ แค่เหนื่อยนิดหน่อย...ลวิตรช่วยพากลับบ้านได้ไหมคะ”
‘ลวิตร’ ชายหนุ่มเจ้าของชื่อขมวดคิ้วอย่างงุนงง เพราะหญิงสาวจะเรียกเขาว่า ‘พี่’ นำหน้าทุกครั้งยกเว้นถ้าเป็น....
“ดาหลา!”
“!?!” อคินหันไปทางลวิตร “คุณว่าอะไรนะครับ”
“ไม่มีอะไรครับ” ลวิตรรู้สึกเหงื่อแตกพลั่กๆ “เรากลับบ้าน
