บทที่6. คนที่ชอบ
1388 Words
“ทานอาหารก่อนดีกว่า เดี๋ยวเย็นแล้วจะไม่อร่อย” อคินตักกับข้าวใส่จานให้ดุจดารา “ไปอยู่เมืองนอกนานคงคิดถึงอาหารไทยซินะ”
“พี่อคินนี่รู้ใจดาวยิ่งกว่าพี่ชายแท้ๆ ของดาวเสียอีก” ดุจดารายังอดประชดพี่ชายไม่ได้
ตุลย์ทำท่าจะเถียง แต่บังเอิญได้ยินเสียงจากโทรทัศน์ในร้านรายงานข่าวการจับกุมผู้ค้ายาเสพติดรายใหญ่ สีหน้าของตุลย์มีแววเคร่งเครียดจนอคินและดุจดาราหันไปสนใจข่าวที่ได้ยิน
“สตช. โชว์ผลงานจับกุมแก๊งค้า "ย***า-ย****์" เครือข่ายแก็งลูกหมีพร้อมของกลางจำนวนมาก รวมมูลค่าประมาณ 190 ล้าน หวังนำเข้ากรุงเทพฯ….”
“นี่จากย***าเป็นย****์แล้วเหรอคะ” ดุจดาราพูดเหมือนรำพึงอยู่คนเดียวมากกว่าต้องการคำตอบ
ตุลย์พยักหน้ารับ ในฐานะที่เขาเป็นตำรวจย่อมรู้ดีว่าปัญหายาเสพติดนั้นหนักหนาเพียงใด แต่เขาก็ยิ้มออกมาให้น้องสาวและเพื่อนรักสบายใจ “แต่งานนี้พี่ก็ได้หน้าไม่น้อยเชียวนะ”
“ดาวคงไม่รู้ว่าตุลย์เก่งแค่ไหน คดีจับยาเสพติดใหญ่ๆ หลายคดีตุลย์เป็นคนจับผู้ต้องหาได้เกือบทั้งนั้น”
“จริงเหรอคะ” ดุจดาราทำตาโตแล้วจ้องหน้าพี่ชาย “ดาวนึกว่าพี่ชายดาวเป็นตำรวจจราจรเสียอีก”
“พูดซะเสียหมดเลยยัยดาว” ตุลย์ใช้นิ้วดีดหน้าผากน้องสาวเบาๆ “อย่าคิดว่าตัวเองเก่งอยู่คนเดียวซิ”
“ดาวไม่ได้คิดแบบนั้นเสียหน่อย” ดุจดาราหัวเราะคิกคัก
“พักเรื่องของพี่เถอะ” ตุลย์โบกมือห้าม “พ่อกับแม่อยากจัดปาร์ตี้ต้อนรับดาวไม่ใช่เหรอ”
“พ่อกับแม่เข้าใจผิด” ดุจดาราทำหน้าเบ้ “ดาวไม่ค่อยชอบปาร์ตี้เท่าไหร่ แค่อยากเจอเพื่อนๆ แต่พ่อกับแม่เข้าใจว่าดาวอยากจัดปาร์ตี้”
“ก็จัดไปซิ พ่อกับแม่จะได้มีอะไรทำมากกว่ามานั่งเลือกผู้หญิงมาเป็นแฟนพี่”
“โธ่เอ๊ย! ก็หาแฟนจริงๆ เสียทีซิคะ พ่อกับแม่จะได้สบายใจ” ดุจดาราจ้องหน้าพี่ชาย “พี่ตุลย์ก็ไม่ได้ขี้เหร่สักเท่าไหร่หรอก”
“คนที่ชอบก็มี” ตุลยพูดเสียงอ่อยๆ “แต่เขาไม่สนใจพี่อะ”
“เอ...มีผู้หญิงที่ไม่สนใจพี่ตุลย์จริงๆ เหรอเนี้ย” ดุจดาราหันไปทาง อคินเผื่อจะได้ข้อมูลเพิ่ม แต่ชายหนุ่มกลับส่ายหน้าไปมา เพราะเขาก็เพิ่งได้ยินเพื่อนรักพูดถึงผู้หญิงคนอื่นในเชิงชู้สาวเป็นครั้งแรก
“ใคร? ทำงานทีเดียวกันเหรอ” อคินถามอย่างสงสัย
“ผู้หญิงที่ทำงานเดียวกันมีแต่โหดๆ รักไม่ลงหรอก”
ตุลย์ทำท่าขนลุก “แต่จะว่าไป...มันก็เกี่ยวกับเรื่องงานนั้นแหละทำให้เราได้เจอกัน”
“พูดจาลึกลับน่ากลัวจังเลยค่ะพี่ตุลย์”
“ไม่มีอะไรหรอก” ตุลย์ยักไหล่ “พี่รู้จักเธอได้สามปีแล้ว เธอเป็นสายให้ตำรวจ หลายคดีที่ปิดลงได้เพราะได้ข้อมูลมาจากเธอคนนี้”
“เธอ? ว้าว!” ดุจดาราพูดอะไรต่อไม่ออก “แล้วเธอเป็นใครคะ”
“ไม่รู้” ตุลย์ยักไหล่
“ไม่จริงอะ “ ดุจดาราส่ายหน้าเร็วๆ “ทำงานด้วยกันไม่รู้ข้อมูลอะไรเลยหรือคะ”
“มันเป็นข้อตกลงในการทำงาน ถ้าเราไม่ไปยุ่งหรือพยายามสืบประวัติเธอ เธอก็จะช่วยเหลือในการส่งข้อมูลของพวกค้ายาให้เรา”
“แล้วนายก็ไว้ใจเธอ?” อคินถามอย่างกังวล
“เมื่อก่อนไม่ แต่ตอนนี้ใช่เลย” ตุลย์หัวเราะร่วน เขาอ้าปากจะพูดอะไรต่อ แต่โทรศัพท์มือถือของเขาก็ส่งเสียงเรียกเตือน เขาล้วงมือไปหยิบโทรศัพท์ออกมาดูหมายเลข เขาขมวดคิ้วลุกขึ้นเดินหลบไปรับสาย
“พี่อคินรู้เรื่องนี้หรือเปล่าคะ”
อคินส่ายหน้าไปมา “เพิ่งได้ยินนี่แหละครับ”
ดุจดาราตามแผ่นหลังพี่ชายแล้วหันมายิ้มให้อคิน “แล้วพี่อคินละคะ มีใครที่คบหาดูใจอยู่หรือยัง”
“ยังครับ พี่เอาแต่ทำงานไม่ค่อยมีเวลาดูแลใคร ก็เลยไม่มีใครทนพี่ได้” อคินยิ้มตอบ “ของหวานที่นี่ได้ยินว่าอร่อย ลองสั่งมาชิมดูไหมครับ”
“ก็ดีค่ะ” ดุจดารายิ้มกว้างกับคำตอบที่ได้รับ เธอสู้อุตส่าห์ร่ำเรียนอย่างหนัก เพื่อหวังว่าตัวเองจะเพียบพร้อมพอที่จะอยู่เคียงข้างเขา
ตุลย์ออกมานั่งที่เก้าอี้หน้าร้าน ซึ่งจัดไว้ให้สำหรับคนสูบบุหรี่ เมื่อมั่นใจว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ๆ เขากรอกเสียงทักทายผ่านโทรศัพท์มือถือ
“ครับ”
“ดูข่าวหรือยังคะ”
“ข่าว? อ้อ! ข่าวจับแก็งลูกหมีใช่ไหม”
“ข่าวนั่นแหละคะ” ปลายทางเงียบไปอึดใจ “ทำไมคุณส่งงานนี้ให้คนอื่นทำ”
ตุลย์ถอนหายใจหนัก “มันอยู่นอกเหนือเขตของผม ผมจำเป็นต้องส่งขอมูลให้เจ้าหน้าที่ในพื้นที่จัดการ”
“คงไม่มีใครถามถึงฉันหรอกใช่ไหม”
“ครับ...ผมรักษาคำพูดเสมอ” ตุลย์พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ฉันหวังว่าจะเชื่อใจใครผิดคน”
“ผมไม่รู้ว่าคุณเจออะไรมา...แต่ผมอยากให้คุณเชื่อใจผม”
“ในฐานะอะไรคะ...ตำรวจหรือผู้ชายคนหนึ่ง”
“เพื่อนของคุณ”
หญิงสาวหัวเราะรื่น “ฉันไม่มีเพื่อนค่ะ และไม่คิดว่าจะมีด้วย”
“แต่ผมอยากให้คุณคิดว่าผมเป็นเพื่อนของคุณ...”
“ถ้าเราจะพูดเรื่องนี้คงไม่จบง่ายๆ หรอกค่ะ “ ปลายสายถอนหายใจ “ฉันมีข้อมูลที่คิดว่าคุณต้องการ เราเจอกันได้ไหมคะ”
“ได้ครับที่ไหน”
“คืนนี้คุณพอจะเลี้ยงอาหารค่ำริมแม่น้ำเจ้าพระยาได้ไหมคะ”
“ได้ครับได้...ถ้างั้นเราเจอกันที่...” ตุลย์บอกสถานที่ไป
“คืนนี้เจอกันค่ะ”
“ครับ”
ตุลย์มองโทรศัพท์มือถือในมือที่ปลายทางตัดสัญญาณไปแล้ว ใบหน้าเคร่งเครียดเมื่อครู่จางหายแล้วกลายเป็นยิ้มเขากดหมายเลขโทรศัพท์จัดการจองโต๊ที่โรงแรมหรูริมแม่น้ำเจ้าพระยา
“ลืมยัยดาวไปเสียได้!” ตุลย์พูดกับตัวเองอย่างเพิ่งนึกได้แล้วรีบเดินกลับเข้ามาในร้าน
“เรียบร้อยแล้วหรือคะพี่ตุลย์”
ตุลย์ส่ายหน้าไปมาแล้วตบไหล่อคินเบาๆ “มีเรื่องให้ช่วยหน่อย”
“อะไรล่ะ” อคินมองหน้าเพื่อนอย่างงุนงง
“ฝากดูแลดาวหน่อย” ตุลย์หันไปขยิบตาให้น้องสาว “มีธุระด่วนวะ ต้องรีบไปเตรียมตัวก่อน”
“พี่ตุลย์!”
ดุจดาราหน้าแดงระเรื่อเพราะความเขินอาย “พี่เป็นคนนัดดาว ออกมากินข้าวพร้อมกันสามคน แล้วทำไมหนีไปเฉยๆ แบบนี้ล่ะ”
“เอาน่า...กลับบ้านค่อยเคลียร์ แต่ตอนนี้พี่ไปทำภารกิจเพื่อชาติก่อน” ตุลย์หันไปทางอคิน “ฝากน้องสาวเราด้วย ส่งให้ถึงบ้านล่ะ”
“ได้ซิ ไปทำงานเถอะ” อคินพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ตุลย์ยิ้มสบายใจแล้วรีบเดินออกจากร้านไปอย่างรวดเร็ว
“พี่ตุลย์นี่แย่จริงๆเลย”
“คงธุระด่วนจริงๆ นั้นแหละครับ” อคินแก้ตัวแทนเพื่อน
“คนที่น่าจะงานเยอะกว่า น่าจะเป็นพี่อคินมากกว่านะคะ”
ดุจดาราพูดแล้วช้อนตามองชายหนุ่มตรงหน้า ไม่เจอกันสองสามปีเขาดูสมาร์ทกว่าก่อนมาก ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างเขาจะไม่มีผู้หญิงมาหลงใหล
“งานของพี่มันอยู่ที่การจัดเวลาให้ลงตัว แค่นี้เราก็มีเวลาทำอย่างอื่นได้อีก” เขาพูดยิ้มๆ “ของหวานมาแล้วครับ”
“ขอบคุณค่ะ” ดุจดารามองขนมเค้กสีหวานตรงหน้าแล้วยิ้มกว้าง “ดีใจจังที่พี่อคินจำได้ว่าดาวชอบสตอเบอรี่ชีสเค้ก”
“ก็พี่มีน้องสาวคนเดียวทำไมแค่นี้จะจำไม่ได้”
ใบหน้าที่แย้มยิ้มเมื่อครู่เจื่อนลงไปเล็กน้อยก่อนจะฝืนยิ้มออกมาเธอตักสตอเบอรี่ชีสเค้กเข้าปากแล้วเคียวช้าๆ ความหวานอยู่ในปากทำให้เธอยิ้มให้ชายหนุ่มตรงหน้า
แต่เค้กจะหวานและอร่อยกว่านี้ถ้าเขาจะมองเธอด้วยสายตาอื่นที่ไม่ใช่ ‘น้องสาว’ เท่านั้น
- Writer
