ep.7
1211 Words
ตึกตัก! ตึกตัก!
หัวใจดวงน้อยของร่างบาง หญิงเดียวภายในลิฟท์เต้นแรงตึกตักจนกลัวว่าคนข้างๆจะได้ยิน ก็มันไม่ชินนี่ คนอะไรงานดีชะมัด!
"คุณแพรวากลับยังไงครับ" โดมเอ่ยถามขึ้นขณะที่ทั้งสามคนยืนอยู่ในลิฟท์
"แท็กซี่ค่ะ"
"ไปด้วยกันมั้ยครับ"
"เอ่อ...ไม่เป็นค่ะคุณโดม ฉันต้องไปรับรถที่อู่ก่อนกลับบ้านน่ะค่ะ ขอบคุณนะคะ"
"อ้อ..ครับๆ"
ปี๊น! ปี๊น!
เสียงแตรรถยนต์คันหรูสีดำเงาดังขึ้นเรียกให้คนตัวเล็กหันไปมอง ด้วยความสงสัยรู้สึกไม่คุ้นกับรถคันนี้เลยซักนิด รถของหนูดีก็ไม่ใช่ฉันจำได้เพราะนั่งมาหลายครั้งแล้ว'ใคร?' กระทั่งคนในรถลดกระจกติดฟิล์มดำสนิทลงจึงได้รู้
"คุณแพรวาครับ ขึ้นรถครับเดี๋ยวผมไปส่ง"
"เอ่อ...."
"มาเถอะครับ ตอนนี้หาแท็กซี่ยาก"
"ค่ะ"
ฉันตัดสินใจขึ้นมานั่งบนรถด้านข้างคุณโดมที่ทำหน้าที่คนขับ ด้วยความอึดอัดไม่เป็นตัวเองเลยซักนิด ...แต่ก็ดีกว่ายืนรออยู่ตรงนั้น
"คุณแพรวายังไม่บอกผมเลยครับว่าจะไปอู่ไหน"
"ฉันลืมเลยค่ะ ไปอู่K2Kค่ะ คุณโดมพอจะรู้จักมั้ยคะ"
"รู้จักดีเลยล่ะครับ"
"ถ้าอย่างนั้นรบกวนด้วยนะคะ..."
ครืด!! ครืด!!
เสียงดนตรีจากโทรศัพท์ของแพรวาดังขึ้น มือบางเลื่อนไปหยิบขึ้นปิดเสียงและมอง ชื่อของเพื่อนรักเด่นหราอยู่บนหน้าจอ แต่เธอไม่คิดจะรับสายเพราะเกรงว่าจะรบกวนเจ้านาย
"จะปล่อยให้สั่นอยู่อย่างนั้น? ทำไมไม่รับ"เสียงทุ้มทรงอำนาจเอ่ยขึ้นหลังจากนั่งฟังอยู่นานนับนาที
"เอ่อ...จะรับเดี๋ยวนี้แหละค่ะ"
[กรี๊ดดด!! ยัยแพรบ้า ฉันคิดว่าโดนลากไปลุมโทรมแล้วซะอีก นี่ไม่คิดจะโทรกลับมาหาฉันเลยรึไง ฉันเป็นห่วงแกแทบแย่] เสียงกรี๊ดของหนูดีดังลั่นเข้ามาในสาย ทำแพรวาต้องรีบยกโทรศัพท์ออกห่างใบหูเล็ก ก่อนจะเลื่อนมาแนบไว้เช่นเดิมเพื่อฟังคำบ่นด่าของหนูดี
[แกหายไปไหนมาห๊ะ!ตอบมาเดี๋ยวนี้นะ]
"ยัยบ้า แกน่ะสิถูกลากไปลุมโทรม ฉันต้องเป็นคนว่าแกมั้ย ไปด้วยกัน นอนด้วยกัน ทิ้งฉันไว้ที่นั่นคนเดียวได้ไง นี่..แล้วเงินสามหมื่นมาเอาคืนไปด้วย" แพรวาร่ายยาวเสียงดังหลงลืมไปว่าเธอไม่ได้อยู่บนรถคนเดียว 'ยัยหนูดีมั่วจริงๆ'
[เงินอะไร?แล้วใครนอนกับแก ฉันรอแกจนส่างเมา โทรหาแกก็ติดต่อไม่ได้ จนฉันต้องขับรถกลับคอนโดคนเดียว ]
"แกไง..นอนกับฉัน อย่ามาอำ"
[อำบ้าอะไรฉันบอกให้มาห้อง233แกไปนอนห้องไหน ยัยบ๊อง]
"เดี๋ยวนะ เมื่อกี้แกบอกห้องอะไรนะ"
[ห้อง233 นี่!!อย่าบอกนะว่าแกเข้าห้องผิดอ่ะแกลากใครไปนอนด้วยห๊ะ!!]
"อ้าว!!!~แต่ฉันใช้คีร์การ์ดที่แกให้มานะ มันจะเป็นไปได้ไงที่ฉันจะเข้าห้องผิด..."
[เมื่อคืนแกไปนอนกับผู้ชายมาใช่มั้ย ยอมรับมานะ ยัยแพร]
"ฮืออ..หนูดีฉันไม่รู้อ่ะ ฉัน..."
[แกได้ป้องกันรึเปล่า?]
"จำไม่ได้อ่ะหนูดี~ว่างรึเปล่ามาหาฉันที่บ้านหน่อย ตอนนี้ฉันกำลังมารับรถ เสร็จแล้วจะรีบกลับ"
[โอเค...เดี๋ยวฉันไป]
"เจอกัน" ติ๊ด. เวร!แล้วเมื่อคืนที่ฉันกอด ฮือออ~ ใครวะเนี่ย?
กดวางสาย ร่างบางถอนหายใจออกมากหนักๆ มือบางยกขึ้นตีหน้าผากตัวเองไม่แรงมากนัก
เฮ้อออ!!
"เอ่อ...ขอโทษที่เสียมารยาทค่ะ"
"มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ" โดมเอ่ยขึ้นเขาอยากจะหัวเราะเธอ แต่ก็ต้องเก็บอาการ เพราะสายตาคมสบเข้ากับดวงตามัจจุราชที่นั่งอยู่ด้านหลัง จนรู้สึกร้อนๆหนาวๆวูบวาบยังไงชอบกล
"มะ ไม่มีค่ะ"
"หึหึ!" เสียงทุ้มของคิมหัวเราะในลำคอหนาให้กับท่าทางเลิกลั่กของคนตัวเล็ก ไม่นานรถยนต์หรูก็เข้ามาจอดภายในอู่ ต้องเรียกว่าโชว์รูมจะเหมาะกว่า ที่นี่มีแต่รถสปอร์ตราคาหลักล้านทั้งนั้นเลย คงมีเพียงรถของฉันมั้ง ที่ราคาหลักแสน เหอะ!
"ขอบคุณมากนะคะบอส คุณโดม ที่อุตส่าห์เสียเวลามาส่งถึงที่นี่ ยังไงฉันขอตัวก่อนนะคะ"
"ครับ" เรียวปากหยักเอ่ยตอบมือหนากดส่งข้อความให้ใครบางคนก่อนจะเก็บใส่กระเป๋าสูทไว้เช่นเดิม
โดมรู้หน้าที่จอดรถรอจนแพรวาขึ้นรถของตัวเอง ก่อนจะขับรถออกไปจากตรงนั้น
ฉันขับรถออกมาด้วยใจที่ว้าวุ่น เมื่อคืนนอนกับใคร? มีอะไรเกินเลยรึเปล่าก็ไม่รู้ ที่สำคัญคือได้ป้องกันรึเปล่าเนี่ยสิ ฉันเมาจำอะไรไม่ได้เลย ก่อนจะทนต่อความคิดฟุ้งซ่านของตัวเองไม่ไหว ตัดสินใจเลี้ยวรถเข้าโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง ซึ่งราคาค่ารักษาแพงหูฉี่ แต่แล้วยังไง เกิดเป็นอย่างที่คิดจะได้หาทางป้องกันได้อย่างทันท่วงที "ยัยแพรนะยัยแพรเมาจนได้เรื่อง หึ๋ย!"เสียงบ่นอุบอิบดังขึ้นขณะจอดรถในพื้นที่ของโรงพยาบาล
"เชิญคุณแพรวาที่ห้องตรวจสองค่ะ" เสียงพยาบาลวัยกลางคนเอ่ยเรียกทำให้แพรวาได้สติกลับมาอีกครั้ง หลังจากจมอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง เมื่อพยายามนึกย้อนกลับไปแต่ไม่ว่ายังไงก็นึกไม่ออก 'ช่างมัน!! กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วนี่'
ตอนนี้ฉันออกมานั่งที่เดิมเพื่อรอผลตรวจอย่างที่บอกที่นี่เป็นโรงพยาบาลเอกชนรู้ผลเร็ว ไม่นานพยาบาลคนเดิมก็ถือซองสีขาวมายื่นให้ ไม่รอช้าฉันรีบเปิดอ่านทันที ผลปรากฏว่า ฉันไม่ได้มีความสัมพันธ์กับใครเมื่อคืน "เฮ้อออ..โล่งอก~" จากนั้นจึงรีบขับรถกลับบ้านป่านนี้หนูดีคงมารอแล้ว
.
.
.
.
"คุณพยาบาลครับ" สุ้มเสียงเข้มเอ่ยเรียก
"คะ?"
"คุณผู้หญิงคนเมื่อกี้เธอเป็นอะไรครับ" ชายหนุ่มร่างหนากำยำเอ่ยถามพยาบาลหญิงวัยกลางคน
"เอ่อ...บอกไม่ได้ค่ะคุณ ทางโรงพยาบาลห้ามเปิดเผยข้อมูลของคนไข้ค่ะ"
"ผมเลี้ยงกาแฟห้าหมื่นบาทพอจะบอกได้มั้ยครับ"
"ไม่ได้จริงๆค่ะ คุ...."
"หนึ่งแสนผมต้องการรู้ว่าเธอเป็นอะไร"
"เธอไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะ เธอมาตรวจภายในเพราะคิดว่าตัวเองมีเพศสัมพันธ์โดยไม่ได้ป้องกัน....คือเธอกลัวว่าจะท้องน่ะค่ะ"
"แล้วผล?..."
"ไม่มีค่ะ ปกติดีเธอไม่ได้มีความสัมพันธ์กับใครเมื่อคืนที่ผ่านมา"
"ขอบคุณสำหรับข้อมูลครับ นี่เงินของคุณ!" เอ่ยบอกเพียงเท่านั้นและเดินจากไปทันที สร้างความงุนงงให้กับพยาบาลมากไม่น้อย 'อยู่ๆก็มีคนเอาเงินมาให้แสนนึงไม่เอาก็โง่แล้ว'
ติ๊ด! ติ๊ด!
[ว่าไง]
"ได้เรื่องแล้วครับ"
- Writer
