แลกรักประธานมาเฟีย

ep.2

ก๊อก! ก๊อก!

"เชิญ" เสียงทุ้มนิ่งเอ่ยอนุญาต ก่อนที่หญิงสาวตำแหน่งเลขาหน้าห้องจะผลักประตูบานใหญ่สับเท้าเดินฉับๆ อย่างคล่องแคล่วเข้ามาหยุดยืนหน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่สุดหรูของประธานหนุ่ม

"บอสคะพรุ่งนี้มีสัมภาษณ์คนที่จะมาทำหน้าที่แทนวาสามคนค่ะ" เสียงแหลมเอ่ยรายงานผู้เป็นเจ้านาย เธอเป็นเลขาที่นี่ตั้งแต่ท่านประธานเข้ารับตำแหน่งใหม่ อีกสามวันเธอจะลาออกและบินไปอยู่ญี่ปุ่นกับสามี ท่านประธานจึงจำเป็นต้องเปิดรับคนใหม่เข้ามาทำหน้าที่และเธอจะได้สอนงานให้กับคนใหม่ก่อนไป

"ครับ" เอ่ยตอบกลับแต่สายตายังคงอยู่ที่เอกสารตรงหน้าไม่ละไปไหน เรื่องนี้ไม่ได้สำคัญอะไรลูกน้องคนสนิทจัดการแทนเขาได้สบาย

"บอสจะสัมภาษณ์เองมั้ยคะ" วาวาเอ่ยถามอีกครั้ง ทุกอย่างทุกขั้นตอนเธอต้องรอคำสั่งจากเจ้านายเท่านั้นไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจโดยพลการ

"ครับ" เสียงทุ้มเอ่ยตอบพลางเงยหน้าขึ้นมองเลขาหน้าห้อง วาวาทำงานที่นี่มาหลายปีเป็นคนทำงานดี เรียบร้อยไว้ใจได้

"วาไม่แน่ใจว่าจะทันหรือเปล่าค่ะ บอสมีประชุมสิบโมงส่วนนัดสัมภาษณ์ตอน เก้าโมงครึ่งค่ะ" วาวากล่าวชี้แจงตารางงานและเวลาในวันพรุ่งนี้เพื่อให้ประธานหนุ่มตัดสินใจอีกครั้ง

"ถ้างั้นให้คนสนิทผมเป็นคนสัมภาษณ์ คุณวาส่งประวัติมาให้ผมก็พอ" เอ่ยออกคำสั่งและก้มลงอ่านเอกสารตรงหน้าโดยเลิกให้ความสนใจกับคนที่ยืนอยู่เหมือนกับเธอเป็นเพียงอากาศธาตุ

"ค่ะบอส"

เมื่อได้คำตอบเลขาสาวเปิดประตูห้องทำงานออกไปทำหน้าที่ของตัวเอง ยอมรับว่าช่วงแรกที่มาเป็นเลขาฉันสนใจในตัวเขา แต่ทว่าอ่อยจนเพลียเขาก็ไม่ชายตาแลซักนิด จนฉันต้องล้มเลิกความคิด และหันมาตั้งใจทำงานไม่อย่างนั้นฉันอาจจะตกงานก็เป็นได้ เงินเดือนที่นี่ค่อนข้างสูงกว่าหลายบริษัท หากพลาดไปคงเสียดายไม่น้อย

ติ้ง!

เสียงแจ้งเตือนอีเมลดังขึ้นที่คอมพิวเตอร์จอใหญ่บนโต๊ะทำงานหรูหราของประธานบริษัทยักษ์ใหญ่อันดับต้นๆ ของประเทศ มือหนาเลื่อนไปจับเม้าส์เพื่อเปิดดูประวัติของผู้สมัครทั้งสามคนที่เลขาส่งมา

"ประสบการณ์สามปี อายุสามสิบห้า โสด...." เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นพึมพำเบาๆ อ่านประวัติ มือหนาเลื่อนกดเปิดประวัติของคนต่อไป

"....มีประสบการณ์หนึ่งปี จบปริญญาตรีจากจีน แต่งงานแล้ว...." อ่านจบดูภาพถ่ายที่แนบมาและเลื่อนมือกดเม้าส์เปิดประวัติของคนสุดท้าย

"...ไม่มีประสบการณ์ พูดสี่ภาษาเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง โสด " ยังไม่ทันที่เขาจะเลื่อนลงมาดูรูปถ่ายที่แนบมา โทรศัพท์เครื่องหรูก็แผดเสียงร้องดังขึ้นมาขัดจังหวะเสียก่อน

ครืดด~ ครืดด~

*แม่*

[คิมเย็นนี้ว่างมาทานข้าวที่บ้านมั้ยคะ]

"ผมต้องไปคาสิโนครับแม่"

[ลูกไม่คิดถึงแม่เลยรึไงกัน]

"คิดถึงครับ คนสวยอย่าเพิ่งน้อยใจไว้ผมจะรีบเคลียร์งานแล้วไปหานะครับแม่"

[ก็ได้ค่ะ...รีบมานะลูกรัก]

"ครับ"

มือหนาจับปากกาจรดลงบนเอกสารตรงหน้าอย่างใจจดจ่อผมอยากกลับไปหาแม่ตามที่สัญญาเอาไว้ตั้งแต่เจ้าแฝดน้องชายของผมไปเรียนต่างประเทศเลยเป็นผมที่ต้องไปหาแม่บ่อยๆ พักหลังมานี้ตั้งแต่ป๊าวางมือผมไม่ค่อยได้กลับบ้านเพราะงานค่อนข้างเยอะทั้งที่บริษัทและคาสิโน ไหนจะธุระกิจที่ทำร่วมกับเพื่อนสนิท

วันต่อมา...

ฉันรีบตื่นแต่เช้าอาบน้ำ แต่งตัวด้วยชุดเดรสเข้ารูปแขนกุดสีครีมความยาวเหนือเข่า ผมยาวตรงสลวยมัดรวบตึงเป็นหางม้าแต่งหน้าโทนสีที่ชอบไม่ลืมสวมทับด้วยเสื้อสูทพอดีตัว ก่อนจะหยิบเอกสารสำคัญโทรศัพท์และกุญแจรถ วิ่งลงมายังชั้นล่างของตัวบ้าน สวมรองเท้าส้นสูงเพิ่มความมั่นใจให้ตัวเอง และขับรถออกจากบ้านไป

รถยนต์ญี่ปุ่นสีขาวยี่ห้อหนึ่งขับไปบนท้องถนนด้วยความเร็วไม่มากนักเนื่องจากเป็นเวลาเร่งรีบของคนทำงาน ทำให้การจราจรชลอตัว สายตาคู่สวยมองถนนสลับกับหน้าจอโทรศัพท์ที่เปิดจีพีเอสนำทางไปยังบริษัทอสังหาฯที่มีนัดสัมภาษณ์งานในอีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้านี้

เอี๊ยดด!!! โครมม!!!

กรี๊ดด!!

เสียงกรี๊ดของแพรวาดังลั่นรถด้วยความตกใจ เมื่อรถเก๋งสีขาวของเธอถูกชนท้ายเข้าอย่างจัง มองผ่านกระจกมองหลัง เห็นรถเฟอร์รารี่สีดำเงา เป็นรถของคู่กรณี ทำไมต้องมาชนฉันตอนกำลังรีบด้วยเนี่ย อีกห้าร้อยเมตรจะถึงอยู่แล้วเชียว ฉันเปิดไฟฉุกเฉินก้าวลงจากรถทันทีด้วยความหงิดหงุด ขืนชักช้าได้ไปสัมภาษณ์งานไม่ทันพอดีน่ะสิ

"หนูน้าขอโทษนะคะลูก" เสียงของผู้หญิงวัยกลางคนที่เปิดประตูลงจากรถอีกคันเอ่ยขึ้น พร้อมกับก้าวเท้าเดินมาหาฉันและมองมาอย่างเป็นมิตร ทำให้อารมณ์โมโหหงุดหงิดของฉันในตอนแรกดับวูบหายไปจนหมด เธอสวยดูดีความสูงไล่เรี่ยกันกับฉัน แต่ดูเรียบร้อยนุ่มนวลอันนี้ต่างจากฉันโดยสิ้นเชิง หึหึ

"เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะ เรียกประกันรึยังคะ พอดีหนูรีบมีเวลาไม่มากค่ะ" ฉันเอ่ยบอกพร้อมกับยิ้มหวานโชว์ลักยิ้มมุมปาก เขาดูมีอายุแล้วนะแต่ยังสวยสะพรั่งอยู่เลย

"ยังเลยค่ะ คือน้าไม่รู้ต้องทำยังไงบ้าง แต่สามีของน้าจะจัดการทุกอย่างให้ นี่ค่ะนามบัตร...น้าชื่อพาขวัญนะคะ หนูชื่ออะไรน้าขอเบอร์ติดต่อหนูด้วยได้มั้ย "

"ได้สิค่ะ หนูชื่อแพรวาค่ะ" ฉันรับโทรศัพท์เครื่องหรูจากมือผู้หญิงคนนั้นกดหมายเลขโทรศัพท์ของตัวเองลงไป และส่งคืนเจ้าของ

"ภายในวันนี้น้าจะติดต่อไปนะคะ ขอโทษที่ทำให้เสียเวลา" เสียงหวานของหญิงสาววัยกลางคนเอ่ยออกมาด้วยใบหน้ารู้สึกผิด

"ไม่เป็นไรค่ะ ยังไงหนูขอตัวก่อนนะคะคุณน้า" พูดจบฉันรีบเดินกลับมาขึ้นรถขับออกมาจากตรงนั้นโดยไม่ได้หันไปมองผู้หญิงคนนั้นอีก ก็ฉันรีบนี่

"รอด้วยค่าา~"