“ชุน ปล่อยกูนะ” ปาลินพูดเสียงอ่อน ดวงตาที่ยังคงฉ่ำน้ำเพราะโดนจูบติดๆ กันช้อนมองเพื่อนตัวสูงอย่างขัดเคือง
แต่ถามว่าตาฉ่ำๆ จมูกแดงๆ ของผู้หญิงที่ตัวขาวจนตัดกับผิวสีเข้มของครามที่นั่งกอดอยู่ด้านหลังอย่างชัดเจน จะทำให้ชุนเกรงกลัวได้หรือไม่
“อย่ามามองกูแบบนั้นนะลิน เดี๋ยวกูเผลอทำมึงแรงๆ แล้วจะมางอแงอีก” ชุนคงต้องขอบอกเลยว่ามันทำให้เขายิ่งอยากฟัดเนื้อนิ่มนั้นให้แรงขึ้นเสียมากกว่า
และแม้จะพูดแบบนั้น แต่มือที่บีบแก้มสีระเรื่ออยู่ก็ยังเป็นการบีบพลางสั่นเบาๆ ไม่ได้ทำแรงอย่างที่ปากพูดเลยสักนิด ปาลินมองลงมาก็เห็นว่าอีกฝ่ายเกร็งจนแขนขึ้นเส้นเลือดให้เห็นชัดเจน
เห็นอย่างนั้นแล้วก็ได้แต่เงยหน้าขึ้นช้อนตามองหน้าเพื่อนตัวโตอย่างไม่เข้าใจ
"มึงแม่งหวานไปทั้งตัวเลย” ทว่าระหว่างที่มองหน้าชุนอยู่นั้น จู่ๆ ใบหน้าหล่อคมของหมาใหญ่หมายเลขสองอย่างครามก็กลับยื่นมาคลอเคลียอยู่ใกล้ๆ
กระซิบเสียงแหบพร่าเบาๆ ที่ข้างห
