"พี่ภูคะเมย์ต้องไปข้างนอกด่วน พี่ภูอยู่คนเดียวได้มั้ยคะ"
คุณเมย์เธอดูหัวเสียสุดๆ เหมือนจะมีคนโทรเข้ามาหาเธอไม่หยุดเธอคงอยากจะออกไปสงบสติอารมณ์ละมั่ง เธอเดินตรงเข้าไปหาคุณภูมินทร์แล้วเอ่ยถามขึ้น
"ตามสบายค่ะให้มินตราอยู่เป็นเพื่อนพี่ก็ได้เมย์ไปแป๊บเดียวเองนิพี่อยู่ได้สบายมาก"
คุณภูมินทร์พูดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม คุณหญิงท่านก็ไปธุระมาตอนเย็นถ้าฉันต้องอยู่กับเขาสองคนฉันจะหลุดอะไรออกมาบ้างเนี้ยฉันยิ่งกลัวใจตัวเองอยู่ด้วย
"เอ่อคือมินต้องปะ"
ฉันกำลังจะอ้าปากปฏิเสธว่าฉันก็มีธุระที่จะต้องไปเหมือนกันแต่ถูกคุณเมย์ขัดไว้ซะก่อน
"แกอยู่นี่ก่อนนังมินตรา ฉันมีธุระจริงๆ"
ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะพยักหน้าแล้วนั่งลงตามเดิมเหลือบสายตามองคุณภูมินทร์เขามองมาที่ฉันเหมือนจะตลกกับท่าทีของฉันเมื่อกี้
"ค่ะคุณเมย์"
คุณเมย์เดินไปหยิบกระเป๋าที่โต๊ะแล้วเดินออกไปทันที ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบฉันตัวสั่นใจเต
