Chapter 4
1269 Words
"มานอนกับพี่เดี๋ยวนี้"
ฉันยืนนิ่งค้างทำอะไรไม่ถูกอยู่ตรงนั้น เขาพูดออกมาเหมือนเป็นเรื่องปกติ แต่สำหรับฉันมันจะนอนด้วยกันได้ยังไงกันเล่า
"คือเมย์ไม่อยากไปแย่งที่นอนพี่ภูน่ะค่ะ แหะๆ พี่ภูนอนเถอะค่ะเมย์ไม่กวนแล้ว"
ฉันพูดจบรีบหันหลังเดินออกไปจากห้องทันที ก่อนจะต้องหยุดชะงักเพราะประโยคถัดมาของเขา
"ถ้าเมย์ไม่นอนกับพี่ พี่จะถือว่าเมย์รังเกียจพี่"
ฉันหันกลับไปมองหน้าเขาที่ตอนนี้ทำหน้าจริงจังสุดๆฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ก่อนจะสูดลมหายใจลึกๆเดินกลับเข้าไปหาเขาที่เตียง
"เมย์ไม่ได้รังเกียจพี่ภูนะคะอย่าคิดแบบนั้นอีก"
ฉันบ่นออกไปอย่างไม่จริงจังนัก คือมันไม่ได้รังเกียจไง ก็แค่ฉันกับเขาเราไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆแล้วก็ฉันไม่เคยให้ผู้ชายคนไหนมานอนกอดสักครั้งเดียวในชีวิต เอาไงดียัยมินเอ้ยเธอจะทำยังไงดีเนี้ย
"งั้นก็มานอนกับพี่ค่ะ มานี่"
เขาเอามือตบๆตรงที่ว่างข้างๆเขา ฉันถอนหายใจออกมาทำใจสักพักก่อนจะเดินเข้าไปนั่งข้างๆเขา พอนั่งปุ๊บเขาก็สวมกอดฉันทันทีฉันตกใจจนทำตัวไม่ถูก
"อ๊ะ พะ พี่ภูคะ"
เขาเอาใบหน้ามาซุกตรงไหล่ฉัน พร้อมกับล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม
"ทำอย่างกับไม่เคยไปได้ หืม อีกหน่อยก็แต่งงานกันแล้วปกติเมย์ก็ยอมพี่นินา"
ฉันได้แต่ทำหน้าบอกบุญไม่รับสุดๆ นี่ฉันไม่ใช่ต้องแค่มาดูแลเขาใช่ไหม นี่ยังต้องมาเปลืองตัวด้วยอีกเหรอเนี้ย
"นอนเถอะค่ะพี่ภู"
ฉันบอกเขาออกไปแบบนั้น แต่หัวใจฉันนี่สิมันเต้นแทบจะทะลุออกมาจากอกแล้ว ทำไมต้องใจเต้นกับเขาด้วยนะ อย่าลืมสิว่าเขามีเจ้าของแล้วนะ
"นี่ก็นอนอยู่นะ นอนกอดเมย์ไง"
ฉันรีบดึงมือปิดหน้าตัวเองไว้ทำไมฉันรู้สึกร้อนๆที่หน้าด้วย หรือว่าจะมีไข้ นั้นสิฉันคงจะไม่สบายละมั่ง
"พี่ภูคะพักผ่อนได้แล้วค่ะ"
ฉันบอกออกไปอย่างจนใจจะร้องขอ เห้อออ สักพักเขาก็เอาหน้ามาซุกซอกคอฉัน
"จุ๊บบบ"
ฉันอ้าปากค้างมองเขาอย่างตกใจสุดขีด ขะ เขามาจูบซอกคอฉันทำไม อ๊ากกกก ฉันพยายามดีดดิ้นออกจากการเกาะกุมของเขาแต่ไม่เป็นผล เขาเอื้อมมือมาขวานหาใบหน้าของฉัน จับท้ายทอยฉันไว้แล้วโน้มตัวลงมาจูบฉันทันที
ฉันช็อคแน่นิ่งไปแล้วตอนนี้ เกิดมาไม่เคยถูกผู้ชายจูบมาก่อนในชีวิตนี้ ทำไมฉันต้องมาเสียจูบแรกให้กับผู้ชายที่ฉันไม่ได้รักด้วย
จ๊วฟๆๆๆๆ
"อื้มมมมมม เมย์จ๋า ขอนะ"
ฉันรีบผลักเขาออกทันทีที่มือเขาพยายามล้วงมาจับหน้าอกฉัน ไม่ใช่ว่าพยายามสิเขาจับมันไปแล้ว กริ๊ดดดดดด
"คะ คือ มิน เอ้ยย เมย์ เอ่อออ"
เขาทำหน้าอย่างไม่เข้าใจ ดีนะที่เขามองไม่เห็นมันเลยทำให้เขาไม่สามารถรู้ได้ว่าตอนนี้หน้าตาฉันเป็นแบบไหน หรือแม้กระทั้งฉันคิดอะไรอยู่
"เมย์รังเกียจพี่"
ฉันน้ำตาไหลพรากไม่รู้ว่ากลัวเขาหรืออะไร ถึงแม้เขาจะมองไม่เห็นแต่อย่างอื่นเขาปกติดีทุกอย่าง ยังไงเขาก็น่ากลัวสำหรับฉันอยู่ดี
" ปะ เปล่าค่ะ"
ฉันบอกออกไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา น้ำตาก็เริ่มไหลทีละน้อยฉันปาดน้ำตาก่อนจะตั้งสติเล็กน้อย
"แล้วทำไมถึงปฏิเสธพี่"
เขาถามออกมาด้วยน้ำเสียงตัดพ้อปนน้อยใจจนฉันสัมผัสได้ ฉันครุ่นคิดอะไรเล็กน้อยก่อนจะยกยิ้มเหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้แล้วเอ่ยออกไป
"ปะ ประจำเดือนมาค่ะ ชะ ใช่ ประจำเดือนเมย์มาค่ะ"
คุณภูมินทร์ยิ้มออกมาทันที
"พี่ก็นึกว่าอะไรทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกล่ะคะ งั้นพี่นอนกอดเฉยๆก็ได้ ประจำเดือนหายแล้วค่อยทำก็ได้"
ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอก เอาเถอะอย่างน้อยประจำเดือนมาสักอาทิตย์ก็ยังคงพออ้างได้อยู่ ระหว่างนี้ฉันก็จะหาทางเอาตัวรอดของฉันไป
"ค่ะ แค่นอนกอดเฉยๆนะคะ"
ฉันถามออกไปเพื่อนความแน่ใจ เขายกยิ้มมุมปากก่อนจะพยักหน้าเบาๆ ฉันยื่นมือไปจับมือเขาไว้ ก่อนจะนอนลงข้างๆเขา คราวนี้เขาทำแค่กอดเอวฉันไว้หลวมๆ
" นอนเถอะค่ะ ไว้ตื่นแล้วเราสองคนไปเดินเล่นกันนะคะ"
ฉันพยักหน้าเบาๆก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงสั่นกลัว
" ค่ะ "
สามชั่วโมงผ่านไป......
"ฉันขยี้ตาตื่นรู้สึกถึงแรงบางอย่างคลอเคลียกับเส้นผมของฉันเบาๆ ฉันหันกลับไปมองด้านหลังก่อนจะเจอคุณภูมินทร์ที่ปิดตาอยู่ลูบหัวฉันป้อยๆ
"ตื่นแล้วเหรอคะ"
เขาเอ่ยถามยิ้มๆ ฉันตอบรับออกไปเบา
"ค่ะ ไปเดินเล่นกันมั้ยคะ"
เขาส่งยิ้มกลับมาก่อนจะยื่มมือมาขวานหามือฉัน ฉันยื่นมือไปจับเขาไว้แน่น
" ไปสิคะ อยากเดินเล่นสูดอากาศบริสุทธิ์"
ฉันเดินลงไปข้างๆเตียงก่อนจะพยุงคุณภูมินทร์ให้ลุกขึ้น แล้วค่อยๆพาเดินออกจากห้องลงไปข้างล่าง
"ที่นี่อากาศดีนะคะ"
ฉันสูดลงหายใจเข้าปอดแล้วยิ้มออกมาทันที สดชื่นจัง สวยด้วย
"เมย์เปลี่ยนไปนะ ปกติไม่ชอบที่นี่เลยนิ"
ฉันรู้สึกว่าตัวเองพลาดไปอีกเรื่องแล้วสินะ ฉันหัวเราะแห้งๆออกมา
"กะ ก็คนเรามันก็ต้องเปลี่ยนแปลงกันบ้างใช่ไหมคะ"
ฉันลอบมองใบหน้าเขาที่ตอนนี้ส่งยิ้มบางๆมาให้
"พี่ดีใจที่เมย์ชอบเพราะที่นี่พี่รักมาก พี่ไม่ยอมขายเด็ดขาด"
ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มของเขาเวลาพูดถึงที่นี่แล้วฉันก็อดยิ้มไม่ได้ มันเหมือนฉันเวลาได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรักโดยไม่ถูกบงการจากคนอื่น
" ที่นี่สวยค่ะ จะขายทำไมเล่า"
เขาหัวเราะขำๆ
"ก็เราไงยุให้พี่ขาย ก็เราบอกไม่ชอบ"
ฉันพลาดอีกแล้ว สินะ
"อยากเล่นน้ำทะเลมั้ยคะ"
เขาพยักหน้ายิ้มๆ
"เอาสิ ตั้งแต่มองไม่เห็นไม่ได้ทำอะไรเลยได้แต่นั่งๆนอนๆ"
ฉันยื่นมือไปจับมือเขาทั้งสองข้าง ก่อนจะพาเดินไปริมชายหาด พาเค้าเดินตรงริมชายหาดให้เท้าถูกน้ำทะเลแค่นี้ก็คงพอแล้วก็เขาต้องรักษาตัวนี่นา เล่นมากกว่านี้เดี๋ยวก็ไม่สบายเอาได้
" รู้สึกดีขึ้นมั้ยคะ"
เขาดึงแขนให้ฉันเข้าไปใกล้แล้วก็สวมกอดฉันแน่นจนฉันใจเต้นแรงสุดๆ
"ดีมากๆเลยค่ะ เมย์เปลี่ยนไปเยอะเลยรู้ไหม หืม"
ฉันเริ่มหน้าเสีย หรือว่าเขาจะเริ่มสงสัย...
"เปลี่ยนไปแล้วมันดีหรือไม่ดีคะ"
ฉันทำใจกล้าถามออกไป เขากอดรัดฉันแน่นขึ้นกว่าเดิม
" ดีสิคะ พี่ชอบเมย์ตอนนี้มากเลย รู้ไหม"
- Writer
