เงารักจำแลง​ ภูมินทร์​&มินตรา​

Chapter 7

หลังจากวันนั้นฉันก็ปล่อยเลยตามเลยยอมนอนกับเขาทุกวัน ในเมื่อมันทำอะไรไม่ได้แล้วก็ต้องปล่อยให้มันเป็นไปเรื่อยๆ ฉันนั่งเหม่อมองท้องฟ้าตรงระเบียงหน้าบ้าน ตอนนี้คุณหมอมาตรวจร่างกายคุณภูมินทร์อยู่ ฉันก็เลยออกมารอข้างนอก

"คุณเมย์คะคุณภูมินทร์ให้หาค่ะ"

ฉันพักหน้าเบาๆก่อนจะเดินเข้าไปข้างในตัวบ้าน เจอกับคุณหมอที่ส่งยิ้มมาให้

"ผมจะให้คุณเมย์ดูแลเรื่องอาหารการกิน ตอนนี้สภาพร่างกายคุณภูมินทร์ดีขึ้นมาก อีกเดือนหนึ่งคงพร้อมสำหรับการผ่าตัด ผมฝากคุณเมย์ดูแลด้วยนะครับ"

"ค่ะ เมย์จะดูแลพี่ภูให้ดีที่สุด"

ฉันส่งยิ้มให้กับคุณหมอก่อนที่เขาจะเก็บกระเป๋าเดินออกไปทันที อีกเดือนเดียวสินะ ฉันจะเป็นอิสระจากที่นี่ แล้วก็เป็นอิสระจากบ้านหลังนั้นด้วย

" เมย์อยู่ไหนมาหาพี่หน่อยสิ"

ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆเขาก่อนจะยื่นมือไปจับมือเขาไว้ เขายิ้มอย่างดีใจที่ได้ยินข่าวดีเกี่ยวกับเรื่องการผ่าตัดหละมั่ง

"ดีใจไหมอีกเดือนเดียวพี่จะได้ผ่าตัดแล้ว พี่จะได้หายกลับมามองเห็นอีกครั้ง ถึงเวลานั้น พี่อยากเห็นเมย์เป็นคนแรก เมย์ต้องมาเจอพี่คนแรกเข้าใจไหมคะ"

ฉันพยักหน้าตอบรับเขาเบาๆ ถึงเวลานั้นคุณเมย์ก็คงจะมาให้เขาเห็นเป็นคนแรกนั้นแหละ ส่วนฉันก็คงจะไปอยู่ที่อื่นแล้ว

" รักษาตัวดีๆนะคะพี่ภู เมย์เอาใจช่วย ถ้ากลับมามองเห็นอีกครั้งพี่ภูจะต้องมีความสุขกับคนที่พี่ภูรักแน่นอนค่ะ"

เขาสวมกอดเอวฉันแน่นฉันก้มมองใบหน้าเขาตอนนี้ยิ้มมีความสุขสุดๆ จนฉันอดที่จะยิ้มตามไม่ได้ เหลือเวลาอีกหนึ่งเดือนจากนี้ มินจะทำให้คุณภูมีความสุขที่สุดค่ะ

" อยากไปเดินเล่นมั้ยคะ หรือว่าอยากนอนเดี๋ยวเมย์อ่านหนังสือให้ฟัง"

"เมย์ช่วยดูเอกสารบนโต๊ะที่คนงานเอามาให้พี่หน่อยได้ไหม รายละเอียดบัญชีแล้วก็รายละเอียดการส่งออก"

ฉันหันซ้ายหันขวามองไปเจอแฟ้มเอกสารมุมสุดที่วางอยู่บนโต๊ะฉันเดินไปหยิบมาก่อนจะนั่งลงข้างๆเขา

" เมย์อ่านให้ฟังมั้ยคะ"

คุณภูมินทร์พยักหน้ายิ้มๆ ฉันก็เปิดแฟ้มเริ่มอ่านเอกสารต่างๆตั้งแต่หน้าแรกไปเรื่อยๆ คุณภูก็ฟังอย่างตั้งใจ อ่านไปเรื่อยๆจนจบฉันก็ปิดเอกสารแล้วมองเขาที่ทำหน้ายิ้มๆ

"ยิ้มอะไรคะ"

ฉันถามออกไปที่จู่ๆก็เห็นเขาเอาแต่ยิ้มไม่ยอมพูดอะไร

" ก็เมย์อ่านภาษาอังกฤษเก่งมาก ปกติเมย์พูดไม่ได้เลย"

ฉันเริ่มรู้สึกว่าตัวเองพลาดอะไรไปอีกแล้ว ฉันกำลังคิดว่าจะแก้ตัวอะไรกับเขาดี พูดไม่ได้ก็แปลกสิฉันจบเอกภาษาอังกฤษมานี่นา

"คือว่า เมย์เพิ่งจะไปเรียนเสริมมานะคะก็เลยพออ่านได้บ้าง"

เขาพยักหน้ายิ้มๆไม่ว่าอะไรก่อนจะขวานมือมาโอบรอบเอวฉันไว้ ฉันกอดเขาตอบลูบแผ่นหลังเขาเบาๆ

"เป็นอะไรคะ"

เขาส่ายหน้าเบาๆ

"อยากกอดเมย์เฉยๆ จุ๊บ"

เขายื่นใบหน้ามาจูบฉันทีหนึ่งแต่โดนตรงแก้มนะ ฉันเริ่มรู้สึกว่าตัวเองหน้าแดงใจเต้นเกินไปแล้ว

" ไปเดินเล่นกันนะคะ เมย์จะพาไป"

ฉันลุกขึ้นแล้วก็จับมือคุณภูมินทร์ดึงมือเขาให้ลุกขึ้นแล้วก็ค่อยๆพาเขาเดินออกไปอย่างระมัดระวัง

"พรุ่งนี้คุณแม่จะมานะ "

" คะ พี่ภูว่าอะไรนะคะ"

ฉันตกใจสุดขีดที่อยู่ๆเขาก็บอกว่าแม่เขาจะมา แล้วคุณเมย์เธออยู่ไหนก็ไม่รู้ ฉันจะทำยังไงดี

" พี่บอกว่าคุณแม่จะมาพรุ่งนี้ค่ะ ตกใจอะไรขนาดนั้นคะ"

ฉันเริ่มอยู่ไม่สุข ไม่รู้จะแก้ปัญหาตรงหน้ายังไงหรือว่าฉันจะโทรบอกคุณเมย์ให้เธอมาที่นี่ดี

" ปะ เปล่าค่ะไม่มีอะไร เดินเล่นกันต่อนะคะ"

ฉันไม่พูดอะไรต่อจับมือพาเขาเดินเล่นรอบๆบ้านจนเกือบเย็นก็พาคุณภูมินทร์กลับมาอาบน้ำแล้วก็รอทานอาหารเย็นระหว่างที่คุณภูมินทร์นอนพักฉันก็เปิดเพลงให้เขาฟังเบาๆแล้วแอบหนีออกมาทางระเบียงกดโทรศัพท์หาคุณเมย์ทันที

ตู๊ดดดดดดดดดดด

(สวัสดีค่ะเมย์พูดสายค่ะ)

" คุณเมย์มินเองค่ะ"

(ว่าไงนังมินโทรมาทำไม อ๊ะ อย่าเพิ่งสิคะ)

"เอ่อ มินรบกวนหรือเปล่าคะ"

(รีบๆพูดฉันจะได้วาง อ๊ะๆ ใจเย็นๆสิคะ)

"คือพรุ่งนี้คุณแม่ของคุณภูจะมาที่เกาะนะคะ"

(อะไรนะ)

"คุณมาได้ไหมคะพรุ่งนี้"

(อือฉันจะไปพรุ่งนี้แกก็ต้องอยู่ที่นั้นด้วยนะ เข้าใจไหม)

"ค่ะ งั้นมินไม่รบกวนแล้วค่ะ"

พูดจบฉันก็กดตัดสายทันที ไม่รู้ว่าเธอทำอะไรอยู่หรือว่าอยู่ที่ไหน ฉันคงทำได้แค่รับคำสั่งเท่านั้น ดูจากที่ได้ยินเมื่อกี้ ถ้าคุณเมย์อยู่กับคนอื่นฉันก็สงสารคุณภูมินทร์เขานะ เขารักคุณเมย์มาก เห้ออออ ฉันเดินกลับเข้าไปในห้องแล้วก็มองไปยังเตียงนอน คุณภูมินทร์กำลังนอนฟังเพลงเคลิ่มเหมือนจะหลับไป ฉันมองภาพนั้นแล็วก็ลอบยิ้มออกมา

"ท่าทางจะเหนื่อยสินะ"

ฉันเดินเข้าไปดึงผ้าห่มมาคลุมตัวคุณภูมินทร์ไว้ให้นอนสักสองชั่วโมงแล้วกันค่อยปลุกมาทานข้าวเย็น ฉันเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆแล้วก็หยิบหนังสือมาอ่านระหว่างรอคุณภูมินทร์พักผ่อน

สองชั่วโมงผ่านไป...

ฉันเดินเข้าไปเขย่าแขนคุณภูเบาๆปลุกให้เขาตื่นจากภวังค์ เพราะคุณภูต้องทานยาก่อนอาหารเย็น เขาบิดตัวไปมาก่อนจะตะโกนเรียกหาฉัน

"เมย์ เมย์อยู่ไหน"

ฉันรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปกุมมือเขาทันที

"อยู่นี่ค่ะเมย์ไม่ได้หายไปไหน"

เขาถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะดึงตัวฉันให้ล้มลงไปนอนบนตัวเขา

"อ๊ะ พี่ภู ยะ อย่าสิคะ"

ฉันร้องเสียงหลงก่อนจะพยายามลงไปจากตัวเขา แต่เขารัดฉันแน่นจนผละออกจากตัวเขาไม่ได้เลย

" ทำไมนอนบนตัวพี่สบายนะตัวพี่นุ่ม"

ฉันรู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อน เขินกับคำพูดเขาสุดๆ

"พะ พูดอะไรก็ไม่รู้ เมย์จะไปตั้งโต๊ะอาหารเย็นให้พี่ภูค่ะ"

เขาอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะรัดตัวฉันแน่นกว่าเดิม

"งั้นพี่ขอทานของหวานก่อนแล้วค่อยไปทานของคาวที่โต๊ะแล้วกัน"

พูดจบเขาก็ขวานหาท้ายทอยฉันแล้วก็สอดมือมาโน้มคอฉันแล้วก็ประกบปากฉันทันที