“ทำเป็นหวงเพื่อนนะเรา”
“เปล่าหวงสักหน่อยค่ะ แต่อยากให้จิลเขาเต็มใจให้มากกว่า”
“ไปหาอะไรกินกันก่อนไหม พี่ยังไม่ได้กินมื้อเที่ยงเลย”
“อ้าว...ทำไมคะ ระวังไม่สบายนะคะพี่เดียว เป็นโรคกระเพาะจะลำบากนะคะ ไปสิคะ เรื่องกินฟรีเนี่ย จิราถนัด ยิ่งมีเจ้ามือกระเป๋าหนัก ๆ แบบนี้นะ ไม่ต้องพูด โคตรเต็มใจเลย” เขาหัวเราะขึ้นมาหึ ๆ
“เห็นแก่กินนะเรา ไปรถพี่ไหม พี่ไปส่งถึงที่บ้านเลย”
“แล้วรถของจิราละคะ” เธอชี้ไปยังรถของตัวเอง
“ที่นี่มียาม 24 ชั่วโมง แล้วพรุ่งนี้เช้าพี่ไปรับที่บ้านแล้วเราไปสัตหีบกัน ระหว่างที่รอพี่ถ่ายละครเราก็ไปหาจิล หรือชวนจิลมาที่กองถ่ายดีไหม” เขาถาม
“พอวันจันทร์ ก็ให้คนขับรถของคุณพ่อมาส่งก็ได้” เธอต่อประโยคท้ายเสียเอง แล้วก็หัวเราะขึ้นมา เดินเริงร่านำหน้านิจิตลิ่วไปขึ้นรถของเขาที่จอดอยู่ห่างออกไปไม่ไกล เขาส่ายหน้าแต่ใบหน้าก็เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม
“ใครมาส่งจิรา” คุณแม่ของเธอถามขึ้นม
