จันทร์เจ้าขาปิดประตูห้องนอนดังปังแล้วมายืนหายใจหอบน้อยๆ เพียงลำพัง ก้อนเนื้อในอกเต้นระทึกมากทีเดียวกับการวิ่งขึ้นห้องมาเมื่อกี้นี้ แต่ที่ทำให้ใจเต้นยิ่งกว่านั้นคือสิ่งที่เธอพูดออกไปมากกว่า
เธอโกหก...รู้ตัวดีแก่ใจ แถมยังรู้สึกไม่ดีด้วยที่ทำอย่างนั้น ดีไม่ดีอินทัชอาจจะรู้ด้วยว่าเธอโกหกคำโต แต่ให้ทำอย่างไรได้ จะให้บอกไปตรงๆ หรือไงว่าที่เธอขอกลับบ้านช้าเป็นเพราะไปหาซื้อชุดนอนไม่ได้นอนมาใส่เพื่อยั่วยวนเขาน่ะ น่าเกลียดตาย!
ไม่น่าเกลียดอย่างเดียว จะมองหน้ากันไม่ติดด้วยถ้าเขาไม่ได้คิดอะไรกับเธอ หรือต่อให้คิด มันก็ไม่ใช่เรื่องที่เหมาะสมระหว่างเธอและเขา
จันทร์เจ้าขายกมือทั้งสองข้างขึ้นปิดใบหน้า อยากร้องกรี๊ดอัดฝ่ามือเหลือเกินที่หลงไปกับคำยุยงของเพื่อนตัวแสบ
บ้าๆๆ! มันเป็นความคิดที่บ้าและตื้นเขินที่สุดเท่าที่เธอเคยทำมาเลย บ้าบอชะมัด!
มารู้สึกตัวเอาตอนนี้ก็สายไปแล้ว เธอลงมือทำไปแล้ว เดชะบุญที่ม
