ตอนที่2

1734 Words
ปัง "ธัญญ่า คุณทำแบบนี้มันไม่เกินไปหน่อยหรืออย่างไร"กวินเดินตามหลังภรรยาคนสวยเข้ามาภายในห้องทำงานของเธอ สีหน้าของเขาในตอนนี้มันแอบแฝงไปด้วยความไม่พึงพอใจ "อะไรที่คุณคิดว่าฉันทำเกินไปเหรอคะ เหอะ ฉันจะบอกอะไรให้คุณรู้เอาไว้นะกวิน สิ่งที่ฉันทำกับนางเลขาของคุณมันยังน้อยเกินไปด้วยซ้ำ ถ้าฉันจะทำจริง ๆ แม้แต่คุณเองก็ไม่มีทางได้มายืนต่อว่าฉันแบบนี้"หญิงสาวเอ่ยยาวเหยียดก่อนจะหย่อนกายนั่งลงบนเก้าอี้ทำงานของตำแหน่งประธานบริษัทแห่งนี้ แววตาดุจดั่งนางพญาจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของสามีอย่างไม่วางตา ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เธอจะไม่เลือกแต่งงานกับผู้ชายมักมากอย่างกวินโดยเด็ดขาด ไม่รู้ว่าตอนนั้นอะไรทำให้เธอเลือกที่จะแต่งงานกับเขา หรือเป็นเพราะว่าเธอไม่เคยมีความรักมาก่อนจนมาได้เจอกับกวินเธอจึงคิดว่าเขาคือผู้ชายที่ดีที่สุดและจะรักเธออย่างที่ปากของเขาเคยบอก แต่ทุกสิ่งล้วนไม่ใช่เป็นความจริง ถึงปากของจะบอกว่ารักเธอ แต่การกระทำของเขามันช่างแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ผู้หญิงนับไม่ถ้วนมากหน้าหลายตาเข้ามาในชีวิตของเขาหลังจากที่เราทั้งสองคนแต่งงานกัน ข่าวความรักของทั้งคู่ที่กำลังสั่นคลอนถูกแพร่กระจายไปอย่างโดยเร็ว เมื่อมีนักข่าวมือดีจับภาพสามีของเธอแอบไปควงผู้หญิงเข้าโรงแรมม่านรูด ซึ่งข่าวนั้นก็เป็นที่เลื่องลือมาจนถึงบัดนี้ และข่าวที่เขาควงผู้หญิงไปไหนมาไหนก็คงยังมีออกมาให้เห็นกันอยู่ได้เรื่อย ๆ และเธอเชื่อว่าข่าวของสามีตัวเองจะถึงหูผู้เป็นพ่อเข้าในไม่ช้า "แต่ความสัมพันธ์ของผมกับแนน มันเป็นแค่เรื่องสนุก ๆ เราทั้งคู่ไม่ได้มีอะไรผูกมัดกัน"กวินยังคงหาข้อแก้ตัวให้กับตัวเอง ผู้หญิงพวกนั้นเขาไม่เคยคิดจะยกให้ขึ้นมาเทียบเท่ากับเธอเลยสักนิด ธัญญ่าคือผู้หญิงที่เขารัก แต่เธอไม่สามารถตอบสนองให้กับความต้องการของเขาได้ จึงทำให้เขาต้องไประบายความต้องการกับผู้หญิงคนอื่น ๆ เรื่องนี้จะโทษเขาฝ่ายเดียวก็เห็นจะไม่ถูกในเมื่อเธอไม่ยอมมีอะไรกับเขาเอง แถมคืนเข้าหอเธอก็ยังหลับหนีเขาไปอีก ต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดนี้ใครกันแน่ที่เป็นคนผิด เธอที่ไม่ยอมตอบสนองความต้องการของเขา หรือ เพราะเขาที่มีความต้องการมากเกินไป "เหอะ หน้าไม่อาย คุณมีอะไรกับผู้หญิงพวกนั้นทั้ง ๆ ที่มีฉันเป็นภรรยา คุณรู้บ้างไหมกวิน ตอนนี้ฉันมันไม่ต่างอะไรกับควายตัวหนึ่งที่ถูกสามีของตัวเองสวมเขา" "ถ้าคุณไม่อยากให้ผมมีอะไรกับพวกผู้หญิงพวกนั้น คุณก็ยอมมีอะไรกับผมสิธัญญ่า ถ้าคุณยอมตอบสนองความต้องการของผม ผมจะไม่ไปยุ่งกับผู้หญิงพวกนั้นอีก" "หึ แน่ใจเหรอคะว่าถ้าฉันยอมมีอะไรกับคุณ คุณจะไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงมักง่ายพวกนั้น"ขาเรียวสวยยกขึ้นมาไขว้ เธอไม่เคยมีความรู้สึกเชื่อใจในคำพูดของสามีเลยสักนิดหลังจากที่เขามีข่าวกับผู้หญิงไปทั่วบ้านทั่วเมือง "คุณในตอนนี้มันก็ไม่ต่างอะไรกับม้าลำพอง นึกสนุกจะมีอะไรกับผู้หญิงกี่คนก็ได้ เพราะผู้หญิงพวกนั้นเองก็เห็นว่าคุณมีทรัพย์สินเงินทองพอที่จะเลี้ยงดูพวกเธอให้ได้อย่างสบาย"ริมฝีปากเรียวเคลือบไปด้วยลิปสติกสีสวยกระตุกยิ้มออกมาอย่างเย้ยหยัน แววตาคมกริบดั่งใบมีดนั้นกำลังจับจ้องไปทั่วทั้งร่างกายและใบหน้าของผู้เป็นสามี "แต่คุณเองก็อย่าลืมนะคะกวิน กว่าคุณจะมีวันนี้ได้เพราะใครถ้าไม่ใช่เพราะฉัน ครอบครัวของคุณยืนเชิดหน้าชูตาได้ในวันนี้มันเป็นเพราะใคร"แววตาของเธอจ้องใบหน้าหล่อเหลาของสามีเขม็ง จนกวินเองถึงกับต้องก้มหน้าลงมองพื้นต่ำ "ผมขอโทษธัญญ่า ต่อไปผมจะไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนไหนอีก" "ฉันจะรอดูพฤติกรรมของคุณค่ะกวิน เพราะคำพูดของคุณมันไม่สามารถทำให้ฉันเชื่อได้ เชิญกลับออกไปทำงานตามหน้าที่ของคุณได้แล้วค่ะ"เธอจะเชื่อทุกอย่างต่อเมื่อได้เห็นการกระทำของเขา เพราะเธอเคยเชื่อคำพูดของเขาง่าย ๆ มันเลยทำให้เธอต้องมานั่งเสียใจอยู่อย่างนี้ เสียงเพลงดังกระหึ่มภายในผับสุดหรูแถวย่านชื่อดัง ร่างใหญ่ของกวินกำลังนั่งกระดกเหล้าลงคออย่างคนไม่สบอารมณ์ จนเพื่อนภายในกลุ่มถึงกับต้องเอ่ยแซว "โดนเมียจับได้ว่ามีเด็กหรือไง ถึงได้นั่งดื่มเอาเป็นเอาตายแบบนี้"คำถามของเพื่อนราวกับมีดปลายแหลมกรีดลงกลางใจจนเกิดเป็นแผล กวินหันไปมองหน้าของเพื่อนด้วยสายตาคมกริบก่อนจะหันมาสนใจแก้วเหล้าในมือต่อ แม้ว่าจะรับปากภรรยาว่าจะไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนไหน แต่ข้างกายของเขาในตอนนี้ก็ยังมีสาวสวยหุ่นอวบอิ่มนั่งพิงซบอกอยู่ไม่ห่าง "ทำหน้าแบบนี้แสดงว่าเมียจับได้ว่าซุกเด็กเอาไว้ชัวร์" "ก็เออสิวะ ธัญญ่าเข้ามาเห็นตอนที่กูกำลังเมามันกับเลขาอยู่พอดี มึงคิดดูสิเธอทำราวกับว่ากูไม่ใช่ผัว ด่ากูไม่ไว้หน้าลูกน้องเลยสักนิด"กวินกระแทกแก้วเหล้าลงบนโต๊ะตามอารมณ์ฉุนเฉียวของตัวเอง คำพูดของภรรยาเมื่อตอนเช้ามันทำให้เขารู้สึกไม่พอใจอยู่ลึก ๆ แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ "เมียมึงก็นะ แต่งงานอยู่กินกันมาเกือบสองปีแล้ว ยังไม่เคยให้มึงได้จับตัวเลยสักนิด ไม่รู้จะหวงตัวไปทำไมกัน"เรื่องนี้เพื่อนของกวินต่างพากันรู้ทั้งหมด เพราะเจ้าตัวมักจะเอาเรื่องนี้มาปรึกษาเพื่อน ๆ อยู่เป็นประจำ "กูจะทำยังไงดีวะ นับวันธัญญ่าเริ่มทำตัวห่างเหินกับกู ขนาดวันนี้กูไปรอรับกลับบ้านพร้อมกันเธอยังชิ่งหนีกลับไปพร้อมกับไอ้บอดี้การ์ดนั่น"บอดี้การ์ดส่วนตัวของภรรยาสาวก็อีกคน ไม่เคยนับถือเขาเป็นเจ้านายเลยสักนิด พูดต่อล้อต่อเถียงเก่งจนบางครั้งเขาเองอยากจะเข้าไปปล่อยหมัดใส่ แต่ถ้าขืนทำแบบนั้นไปภรรยาคนสวยคงได้เอาเขาตายแน่ "ถ้ามึงอยากให้เมียหันมาสนใจ ก็ทำประชดเธอไปเลย" "ยังไงวะ" "ยิ่งเธอไม่ชอบให้มึงยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนอื่นทีละคน มึงก็ยุ่งเกี่ยวแบบควบสองไปเลยสิวะ ควบสองที่ว่ามึงยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่เมียมึงทีละสองคน กูเชื่อว่ายังไงเมียมึงก็ต้องรู้ แล้วทีนี้เมียของมึงก็จะคิดได้ว่าเป็นเธอเองที่เป็นฝ่ายผิดที่ไม่ยอมมีอะไรกับมึงจนมึงต้องไปลงกับผู้หญิงคนอื่น"กวินคิดตามในคำพูดของเพื่อน ใบหน้าหล่อเหลาพยักหน้าขึ้นลงอย่างเข้าใจ ความมึนเมาด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปมันทำให้เขาเลือกจะทำตามคำแนะนำของเพื่อน "ถ้ามึงอยากให้เมียสนใจเร็ว ๆ ก็ควงผู้หญิงคนอื่นไปให้เธอเห็นเลยสิวะ ทำราวกับว่าไม่มีเธอมึงก็ไปหาคนอื่นได้สบาย ๆ ทำราวกับว่าไม่สนใจเดี๋ยวเธอก็หันกลับมาสนใจมึงเองแหละ"เพื่อนในกลุ่มอีกคนไม่วายแนะนำความเลวทรามให้กวินต่อ และดูว่าคนโง่เชื่อคนง่ายเริ่มถูกใจในคำแนะนำของเพื่อน จึงทำให้คืนนี้เขาเลือกจะไปต่อกับผู้หญิงสองคนที่เขาหาได้ภายในผับ แทนที่จะกลับไปบ้าน สายตาเรียบนิ่งจ้องมองโต๊ะทานอาหารพร้อมกับถอนหายใจหนัก ๆ ออกมาก่อนผู้เป็นเจ้าของบ้านจะเดินไปประจำที่นั่งของตนเองก่อนจะลงมือทานอาหารที่แม่บ้านเตรียมไว้ให้ "เย็นนี้ถ้าคุณกวินกลับมาบ้าน ไม่ต้องเตรียมอาหารให้เขานะ" "ทำไมล่ะคะคุณธัญญ่า" "ก็เพราะว่าเขาคงจะกินไก่จากนอกบ้านมาจนอิ่มแล้วยังไงล่ะคะ"มันอาจจะดูแรงไปกับคำพูดของเธอ ไม่เป็นเธอทุกคนก็คงไม่เข้าใจ ความรู้สึกของเธอมันพังครั้งแล้วครั้งเล่า จนตอนนี้เธอเองก็เริ่มจะชินชาจนแทบจะไม่รู้สึกอะไรกับพฤติกรรมของสามี "คุณธัญญ่าครับ" "ไม่ต้องแทนไท วันนี้ไม่ต้องรายงานอะไรเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้น ฉันไม่อยากฟัง"ใบหน้าสวยหันมองไปยังนอกหน้าต่างของรถ น้ำเสียงของเธอตอนนี้เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า จนบอดี้การ์ดคู่ใจนึกเป็นห่วงเจ้านายและโกรธแค้นใครอีกคนที่ทำให้เจ้านายของเขาเสียใจถึงขนาดนี้ รถคันหรูเคลื่อนตัวออกจากคฤหาสน์มุ่งหน้าสู่ท้องถนนที่เต็มไปด้วยรถ ภายในตัวรถเต็มไปด้วยความอึดอัดมากกว่าทุก ๆ วัน แทนไทซึ่งทำหน้าที่เป็นคนขับรถเหลือบมองเจ้านายของตัวเองผ่านกระจกหลังเป็นระยะ ๆ ฝ่ามือใหญ่ทั้งสองข้างกำพวงมาลัยรถยนต์เอาไว้แน่เมื่อเห็นว่าผู้เป็นเจ้านายของตัวเองกำลังนั่งร้องไห้อยู่ด้านหลัง เขาอยากจะเอ่ยปลอบและดึงร่างของเจ้านายตัวเองเข้ามากอด แต่คนอย่างเขาทำได้แค่เพียงนั่งเงียบขับรถไปตามเส้นทาง แม้ว่าใจจริงแล้วเขาอยากจะบอกกับเธอว่า 'ไม่เป็นอะไรนะครับคุณธัญญ่า อย่างน้อยชีวิตของคุณก็ยังจะมีผมยืนอยู่ข้าง ๆ ไม่ไปไหน'
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD