#3 เป็นแฟนกันเถอะ [NC]
1389 Words
อยู่ดีๆ ประตูที่ธันวาพิงหลังอยู่ก็เปิดออกจนเซถลาเข้าไปข้างใน...
"ชู่วววว... เบาๆ นะคะ... ไม่ต้องตกใจ"
"น้ำหวาน!!!"
ธันวาหันมองไปดูรอบๆ พบว่าเป็นห้องเอกสารเก่าที่มีตู้ทึบสูงท่วมหัวเรียงรายเป็นซอกซอยเต็มไปหมด แสงสลัวๆ ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาทำให้มองเห็นน้ำหวานที่ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้า
"ห้องอะไรครับเนี่ย..."
"ห้องเก็บเอกสารเก่าค่ะ ปกติไม่มีใครเข้ามาใช้ที่นี่หรอก"
"แล้วคุณเข้ามาได้ยังไงล่ะ"
"ก็... น้ำหวานมีกุญแจห้องนี้แหละ ฮ่าๆ พอเปิดแอร์เย็นฉ่ำก็เอาไว้มาแอบงีบหลับได้... หรือจะเอาไว้มาแอบทำอะไร... ที่มันสนุกๆ โดยที่คนอื่นไม่รู้"
เธอพูดพร้อมกับเดินเข้าหาเขาช้าๆ จนธันวาขยับถอยหลังติดกำแพงโดยไม่รู้ตัว
"เข้าใจแล้วๆ ว่าแต่... นัดผมมาคุยที่นี่ทำไมล่ะ... เราคุยกันทางโทรศัพท์ก็ได้นี่" เขาพยายามหันหน้ามองไปทางอื่น
"คุยทางโทรศัพท์มันไม่สะดวกนี่นา... ธันวาไม่อยากเห็นหน้าน้ำหวานหรอกเหรอ... มองตากันตอนคุยสิคะ"
เธอเข้ามาจนแทบจะชิดกับตัวเขา ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ จนเขาต้องก้มลงมองน้ำหวานที่เงยหน้ามองเขาอยู่ เธอจ้องตาเขาไม่กระพริบ ดวงตากลมโต... หน้าขาวสะอาด... ริมฝีปากบางเล็ก... ยิ่งพอได้มองใกล้ๆ ขนาดนี้ก็ยิ่งทำให้เขาใจเต้นรัว
"น่ารักจัง... เอ้ย! ขอโทษครับ... ผมเผลอ.." เขาหลุดปากพูดออกมาเพราะต้องมนต์เสน่ห์ของเธอ
"ฮ่าๆๆ น่ารักจังเลยอ่า... ทำหวานใจสั่นเลยล่ะ"
ธันวาอดอมยิ้มออกมาไม่ได้ ช่วงเวลาน่ารักแบบนี้กับสาวสวยระดับที่เขาไม่เคยเจอมาก่อนถึงกับทำให้เขาเขินหน้าแดง
"ธันวายิ้มสวยมากเลย... หวานชอบคุณเข้าแล้วล่ะ"
"หะ ห๋า... เดี๋ยวสิครับ... ล้อเล่นแบบนี้ไม่ได้นะ"
"ไม่ล้อเล่นหรอก... พี่ฝนโต๊ะข้างๆ หวานเค้าก็แอบชมคุณใหญ่เลย ถ้าหวานช้าเดี๋ยวโดนคาบไปกินพอดี"
"อ๋อ... คนสวยๆ ผมยาวคนนั้นใช่มั้ย..." เขาทำท่าคิดในใจถึงคนที่เธอพูด
"นั่นไง! จำพี่เค้าได้ด้วย... ไม่ได้การล่ะ... ธันวามีแฟนรึยังคะ"
"เอ่อ... คำถามอะไรกันเนี่ย"
"ตอบมาสิคะ... ไม่งั้นหวานไม่ให้ออกห้องนะ"
"...ยังไม่มีครับ"
"แล้วเคยมีแฟนมั้ยคะ"
"...เคยมีสมัยเรียนแล้วล่ะ"
"เค้ากับน้ำหวาน... ใครสวยกว่า"
"...น้ำหวานสวยกว่า ...สวยกว่ามากๆ"
เธอยิ้มกว้างออกมาจนธันวาทนมองหน้าตาล้นเสน่ห์ของเธอไม่ไหว เขาเลยบิดหน้าหันไปทางอื่นแต่ก็แอบอมยิ้มหน้าแดง น้ำหวานเลยจับมือของเขายกขึ้นมาจับที่หน้าของเธอ...
"เวลาพูดกัน... มองหน้าหวานสิคะ"
"เอ่อ... หวานน่ารักเกินไป อยู่ใกล้ขนาดนี้... ผมกลัวจะหลง" เขาหันกลับมามองแล้วเริ่มขยับนิ้วมือลูบที่แก้มขาวผ่องเธอเบาๆ
"หลงก็ดีสิ... เรามาเป็นแฟนกันเถอะนะ"
"อะ......" เขาหยุดค้างนิ่งยังคิดคำพูดไม่ออกเมื่อได้ยินคำที่ไม่คาดคิดจากเธอ
ธันวากำลังจะทำท่าหัวเราะออกมาเพราะคิดว่าเธอล้อเล่น แต่เมื่อเหลือบมองแล้วน้ำหวานกำลังมองเขาด้วยสายตาชวนฝันและดูจริงใจจนทำให้เขาต้องถามย้ำ
"แต่เราเพิ่งเจอกันวันแรกนะ... ยังไม่ทันได้รู้จักกันเลย... ที่สำคัญ... น้ำหวานพูดจริงใช่ไหม?"
"พูดจริงสิคะ... ค่อยไปทำความรู้จักกันทีหลังก็ได้ หวานอยากจะจองคุณเอาไว้ก่อน... ไม่งั้นนะ โดนแย่งแน่ๆ"
"อะไรกัน... ผมไม่ใช่สิ่งของนะหวาน... ไว้เราค่อยคุยกันดีกว่า" เขาเริ่มหงุดหงิดที่เริ่มรู้สึกเหมือนเธอไม่ได้ชอบเขาจริงๆ อย่างที่พูด
"จะจูบหวานก็ได้นะคะ... ตอนนี้เลย... คุณจะได้เชื่อว่าหวานพูดจริง"
ธันวาหยุดชะงักทันทีที่ได้ยิน ความหงุดหงิดเมื่อกี้ปลิวหายไปดื้อๆ เมื่อมองเธอที่ทำเผยอปากอ้าเล็กน้อยแล้วแหย่ปลายลิ้นออกมาแตะที่ริมฝีปากล่าง สายตาเชิญชวนของเธอไม่ได้ล้อเล่น เขาเริ่มสติล่องลอยเมื่อคิดว่าแค่ก้มหน้าลงไปอีกนิดก็จะได้สัมผัสริมฝีปากเล็กๆ นั่นแล้ว
"จูบหวานสิคะ... หวานไม่สวยเหรอ..."
คำพูดเธอทำให้เขาหมดความอดทนอีกต่อไป ธันวาก้มลงประกบปากจูบกับเธอเบาๆ แล้วรีบถอยออกเพราะยังกล้าๆ กลัวๆ และเช็คดูว่าเธอยอมจริงๆ รึเปล่า
"เราอยู่กันแค่สองคนนะคะ ไม่ต้องกลัว... คราวนี้ขอลิ้นด้วยสิ... อ้าาาาา"
หวานแลบลิ้นเลียริมฝีปากแล้วอ้าช้าๆ จนน้ำลายยืดให้เห็นเป็นสาย เขารีบอ้าปากเข้าจูบต่อแล้วก็ยิ่งตกใจเมื่อน้ำหวานส่งลิ้นเข้ามาพันกับเขาอย่างเร่าร้อน
"อืมมมม อ้ามมม ลิ้นคุณ... หอมกาแฟ... อืมมม หวานชอบจังค่ะ"
"ซรู้ดดด ปากนุ่มจังเลยหวาน... จ๊วบๆๆ คุณดูดลิ้นผม... แรงไปแล้ว"
"อ่าาาา เอาอีกค่ะ... หวานอยากดูดลิ้นคุณอีก... ยื่นออกมาสิ"
เขายื่นลิ้นออกไปให้เธอดูดจนปากชา รสจูบของเธอช่างขัดกับรูปร่างหน้าตาที่น่ารักปานนางฟ้า ธันวาถอดลิ้นออกแล้วถอยหน้าออกมา ใช้สองมือจับที่หน้าเธอลูบปัดผมออกให้เห็นใบหน้าสวยๆ ของเธอชัดๆ
"หวานทำผมหลงจริงๆ เข้าแล้วล่ะ... คุณสวยมากๆ"
"อ่าาาาา เอาอีก... ลิ้นสากๆ ของธัน..."
เขาแลบลิ้นเข้าเลียกับเธออย่างเร่าร้อน หวานครางเสียงในคอเบาๆ ทำเขาแทบคลั่ง เริ่มใช้มือลูบไล้เข้าที่เนินอก
"อืมมม ไม่ได้นะ... เสื้อจะยับ"
เขาเลยเปลี่ยนลงไปลูบก้นงอนที่เบียดกันอยู่ในกระโปรงรัดรูป อยากจะขยำเต็มมือแต่ยังทำไม่ได้ เลยลูบวนไปมาจนหวานเริ่มส่ายตูดตาม
"หวานนน~ อูยยย กลิ่นหอมไปทั้งตัวเลยจริงๆ" เขาซุกจมูกลงซอกคอ สูดกลิ่นจากไรผมที่หลังหูแล้วจูบเลียจนเธอขนลุก
"ธันวา~ ซี้ดดด ชมหวานอีก... หวานชอบค่ะ"
เธอกอดคอเขาแล้วแอ่นอกเอียงคอให้เขาไซร้ไปทั่ว เนื้อตัวขาวเนียนของหวานทำให้ธันวาเริ่มหน้ามืดตามัวด้วยความหื่น เขาก้มลงจูบที่ร่องอกผ่านคอเสื้อของเธอแล้วแกะกระดุมบนออกหนึ่งเม็ดจนเนินนมเริ่มเผยออกมา
"หูยยย ซนจัง... แกะกระดุมหวานเมื่อไหร่เนี่ย"
"ไม่ไหวแล้วครับ... ขอผมดูอีกหน่อยนะ"
เขากำลังเอื้อมมือไปจะแกะกระดุมเธอออกอีกเม็ดเพื่อให้เห็นมากขึ้น ทั้งคู่ก้มมองที่มือธันวาหายใจถี่ด้วยความตื่นเต้นลุ้นตามไปด้วยกัน
ติ้ดๆ...
เสียงนาฬิกาข้อมือธันวาดังขึ้นเบาๆ บอกเวลาครบชั่งโมง เขาได้สติเหลือบมองเวลาก็ตกใจเพราะแอบหลบมานานเกินไปแล้ว
"โห... แย่แล้วน้ำหวาน... ผมออกห้องมานานเกินไปแล้ว... ขอโทษทีนะ ผมคงต้อง...... คุณทำอะไรน่ะ"
ธันวาที่กำลังมองนาฬิกาข้อมือแล้วร้อนรน พอหันกลับมาหาน้ำหวานอีกทีก็ตกใจ เพราะเธอกำลังนั่งคุกเข่าลงแล้วอ้าปากแลบลิ้นรอ
"เอาอีกค่ะ... อ้าาาาา"
ธันวาอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปบดปากแลกลิ้นใส่เธออย่างดุเดือด เขาใช้สองมือลูบหน้าและคอของเธออย่างหลงไหล
"อ่าาา ผมไม่อยากออกไปเลย... แต่ไว้เราไปต่อกันทีหลังนะครับ"
"ขออีกรอบเดียวค่ะ... แต่รอบนี้หวานไม่อยากได้ลิ้นแล้ว... หวานอยากดูดอย่างอื่น..." เธอมองเขาด้วยสายตาอ้อนวอนจนธันวาใจเต้นแรง
"อย่างอื่น... หวาน... หมายถึงอะไร" เขาแกล้งถามให้แน่ใจทั้งๆ ที่พอจะเดาออกได้จากสีหน้าของเธอ
"มีอะไรที่ดูดแล้วเสียวกว่าลิ้นอีกมั้ยล่ะคะ... ธันวาไม่อยากเห็นหน้าสวยๆ ของหวานตอนกำลังอมมันเหรอ"
"แต่ว่า......"
"ถ้าคุณออกไป... คุณจะไม่ได้เห็นหวานทำแบบนี้อีกแล้วนะ... อ้าาาาา"
- Writer
