บทที่ 19
มิชอบให้สตรีใดแตะต้องตัว...
"ท่านอ๋อง ท่านบาดเจ็บ..." มือบางจับมือหนาที่ยังคงมีเลือดซึมอยู่ พร้อมหยิบผ้าเช็ดหน้าของตนเองกดบาดแผลเอาไว้
ทั้งที่บาดเจ็บแท้ๆ กลับสีหน้าเรียบเฉยอยู่ได้..
ช่างหน้าตายนัก...
" เพียงเล็กน้อยเท่านั้น"
"พึ่งรู้ว่าท่านชื่นชอบการบาดเจ็บ..."ร่างบางเอ่ยประชดประชัน เดินไปหยิบผ้าสะอาดพร้อมชุบน้ำ บิดให้หมาดเดินกลับมานั่งที่เดิม ค่อยๆ เช็ดเลือดในมือหนาออกจนหมด หยิบตลับโอสถห้ามเลือดทาเบาๆ ตรงรอยแผลยาว
รู้ดีว่าแผลนี้คงเกิดจากช่วยนางเอาไว้...
"เจ็บที่ใดอีกหรือไม่..."รุ่ยอ๋องเอ่ยขึ้นดวงตาคมพลางสำรวจร่างงามภายใต้เสื้อคลุม ผมยาวถึงกลางหลังถูกปล่อยสยายรอยเลือดสะเด็นเป็นจุดๆ ประปรายตามอาภรณ์
"ไม่มีเพคะ ที่จริงไม่ถึงกับต้องเรียกหมอหลวง..."
"ให้หมอหลวงตรวจดูสักหน่อย "ร่างหนาเอ่ยตัดบทขึ้น
"ท่านอ๋อง หมอหลวงหญิงมาถึงแล้วพะยะค่ะ"เจียงจูเอ่ยรายงานอยู่หน้าห้อง ด้วยรู้ดีถ
