บทที่ 25
หวานเป็นลม... ขมเป็นยา...
ต้นยามอู่
ด้วยเมื่อคืนเลี่ยงเฟิ่งนั้นนอนไม่ค่อยหลับ
และแม้ว่าจะออกไปเดินเล่นในสวนแล้วกลับมาก็ยังคงนอนไม่หลับเช่นเดิม กว่าจะนอนได้ก็ใกล้รุ่งสางเสียแล้วใบหน้างามแดงก่ำมีเหงื่อไหลซึมตามกรอบหน้า
นางนี้รู้สึกง่วงงุนยิ่งนัก
"หัวหน้าพ่อบ้านจาง เอาตามนี้ก็แล้วกัน"
"ได้พะยะค่ะ เป็นจัดเลี้ยงโรงทานข้างกำแพงตำหนักรุ่ยอ๋องเป็นเวลาสามเดือนในนามท่านอ๋องและพระชายา มีโจ๊กร้อนและไข่ต้มในทุกเช้านะพะยะค่ะ"หัวหน้าพ่อบ้านจางเอ่ยทวนย้ำอีกครั้ง
พระชายาช่างใจบุญยิ่งนัก
ด้วยแคว้นหลงนั้นมีศึกต่อเนื่องยาวนาน ทำให้ข้าวของพืชพันธุ์ราคาขึ้นสูงสามเท่าของราคาเดิม ราชสำนักมิสามารถแก้ปัญหาได้บานปลายทำให้ราษฎรล้วนอดอยากเจ็บป่วยล้มตายลงไม่น้อย
"อืม..."ร่างส่งเสียงตอบรับในลำคออย่างสุดฝืน
เวลานี้ปวดหัวยิ่งนัก...
"เช่นนั้น บ่าวไม่รบกวนพระชายาแล้วทูลลาพะยะค่ะ"
"พระชายา!! ตามหมอตามหล
