บทที่ 9
ความในใจ
ความเงียบเข้าปกคลุมมานานนับชั่วโมงแล้ว หากแต่โฬมกลับเลือกที่จะปล่อยให้มันคงอยู่แบบนั้น แล้วใช้วงแขนแกร่งโอบรัดกอดประโลมนรีนันท์ ให้จมอยู่ภายใต้ความอบอุ่นเคล้าไปกับความรู้สึกที่เขาเพียรมอบให้แก่เธอ
นรีนันท์หลับใหลเมื่อร้องไห้จนไม่เหลือน้ำตา เธอนอนจมอยู่กับอกแกร่ง ปลดปล่อยทุกความเสียใจให้ทะลักทลาย จวบจนเวลาผ่านล่วงเลยไปนั่นแหละถึงได้เข้าสู่ห้วงนิทราได้
“ผมเจ็บมากกว่าคุณหลายเท่าเลยนันท์” เสียงทุ้มเอ่ยแนบชิดกับเรือนผมนุ่มอย่างอ่อนโยน
เขากดสายตาทอดมองไปยังคนตัวเล็กในอ้อมแขน จนแล้วจนเล่าถึงได้กล้าเอื้อนเอ่ยความในใจออกมา หากแต่มันกลับเป็นเวลาที่เธอหลับใหลไม่รู้ความ
โฬมเจ็บปวดไม่แพ้เธอ เสียใจบอบช้ำจนสะอึก ยามที่เห็นสาวเจ้าแตกสลาย เขากลับกลายเป็นเพียงฝุ่นผงแต่ทว่าไม่นานก็ต้องเข้มแข็งเพราะอยากเป็นคนเคียงข้างที่คอยปลอบโยนเพียงเธอ
โฬมได้ยินสิ่งที่หญิงสาวพูดคุยกับภาวัชทั้งหมด กา
