ปัจจุบัน
"พราว..."
"...ไอ้พราว!"
"ฮ ฮะ" ฉันได้สติจากเสียงเรียกของเซฟที่ตะโกนเรียกฉันแข่งกับเสียงเพลงดังภายในร้านเหล้า
"มัวแต่เหม่ออะไรวะ กูถามว่ามึงจะแดกอะไร"
"แบบพวกมึงก็ได้" ฉันตอบมันกลับไปพร้อมกับเผลอเงยหน้าขึ้นไปมองยังคนตัวสูงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม แพทริคยังคงเหมือนเดิม ไม่สิ...หมอนั่นดูดีขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ ทั้งความสูงและรูปร่างหน้าตาที่ดูโตขึ้นตามวัย
ปึก!
เสียงแก้วหนากระแทกลงบนโต๊ะทำให้ฉันชะงักหันหน้ามองไปทางอื่น โดยเสียงนั้นก็มาจากฝีมือของคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามฉันนั่นแหละ
ตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้น เราสองคนก็แทบไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีกเลย จากที่เคยสนิทกันก็กลายเป็นเหมือนคนแปลกหน้า ถามว่าฉันรู้สึกยังไง แน่นอนว่าในช่วงแรก ๆ ฉันรู้สึกเสียดายทุกอย่างมาก ๆ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ฉันก็คงเลือกที่จะเก็บทุกอย่างเอาไว้ภายในใจอย่างเดิม แต่ก็นะ มันย้อนเวลากลับไปไม่ได้แล้ว คงทำได้แค่เก็บความทรงจ
