ริสานั่งเล่นอยู่ที่สวนหลังบ้านเธอคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยถึงเรื่องโตมร ช่วงนี้โตมรดีกับเธอมาก กลับบ้านเร็วมาทานข้าวพร้อมเธอ ก่อนไปทำงานก็จะแวะไปส่งเธอที่เรียนพิเศษทุกวัน ในระหว่างทำงานโตมรก็จะโทรมาหาริสาเกือบทุกวัน เธอรู้สึกมีความสุขมาก
“คุณสา ป้าเอาขนมมาให้ค่ะ ลองชิมสักหน่อยนะคะ”
ป้าชื่นยกขนมมาให้ริสา
ริสาทานขนมของป้าชื่น
“อร่อยจังเลยค่ะป้าชื่น”
“ถ้าชอบก็ทานเยอะๆนะคะ”
ป้าชื่นยิ้มให้ริสา
“เมื่อกี้นั่งคิดอะไรอยู่คะ ป้าเห็นนั่งยิ้มอยู่คนเดียว”
“สา...”
ริสาคิดว่าจะบอกป้าชื่นดีไหม
“คุณสาไม่ต้องบอกป้าก็ได้ เก็บไว้บอกกับคนที่คุณสาอยากบอกก็ได้ค่ะ”
ป้าชื่นพูดกับริสาเพราะรู้ว่าริสาคิดอะไร
“ป้าชื่นรู้หรอคะ”
ริสาแปลกใจ
“ป้าอยู่ใกล้คุณสากับคุณโตมรมาตลอดนะคะ ทำไมป้าจะไม่รู้ละคะ”
“งั้นป้าชื่นก็รู้หรอคะว่าพี่โตรู้สึกยังไงกับสา?”
“แล้วคุณสาละคะ รู้สึกยังไงกับคนโตมรของป้า?”
ป้าชื่นถามริส
