หึง
1539 Words
ริสาร้องไห้ทั้งคืนจนตาบวมตื่นมาในตอนเช้าก็ได้รู้จากจวงว่าโตมรออกไปข้างนอกแต่เช้าแล้ว เธอตื่นมาก็รู้สึกเวียนหัวแล้วก็ปวดหัวมากๆ คงเป็นเพราะเธอเอาแต่ร้องไห้ตลอดทั้งคืน เธอต้องอยู่บ้านคนเดียวทั้งวันเพราะเย็นมากแล้วโตมรก็ยังไม่กลับมา
“นั่นรถใครมาไม่รู้ค่ะคุณสา...”
จวงที่นั่งอยู่เป็นเพื่อนกับริสาข้างล่างก็ลุกขึ้นทันทีหลังจากเห็นรถใครบางคนิ่งเข้ามาจอดหน้าบ้าน
“คุณสา...ทายสิคะ ใครมาหาคุณสา...?”
ริสาสงสัยว่าจะมีใครมาหาเธอได้จึงทำหน้าแปลกใจ
“พี่เอง หมอชัย”
หมอพิชัยเพื่อนสนิทของโตมรที่เป็นหมอประจำตัวริสา ที่ช่วยดูแลและรักษาตาให้ริสามาตลอด เขาใจดีกับริสามากไม่ถือตัวแล้วยังบังคับให้ริสาเรียกเขาว่าพี่ด้วย
“พี่หมอ โธ่..สาก็นึกว่าใคร”
“555..”
“ทำไมวันนี้มาถึงนี้เลยคะ มาหาคุณโตมรหรอคะ คุณโตมรไม่อยู่หรอกคะ เธอออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้าแล้ว”
“พี่ไม่ได้มาหามันหรอก มาหาสานี่แหละ แวะเอาขนมมาฝากนะ”
เขาวางถุงขนมลงตรงหน้าเธอแล้วนั่งลงข้างๆ
“โธ่..ไม่น่าลำบากเลยนะคะ”
“ไม่หรอก...เห็นว่ามันน่าทานพี่เลยนึกถึงสานะ”
“ขอบคุณมากนะคะ..”
“พี่ไปสัมมนามาตั้งเป็นเดือน...ตาของสาเป็นยังไงบ้างเริ่มมองเห็นอะไรลางๆได้บ้างหรือยัง?”
“ยังเลยค่ะสายังมองอะไรไม่เห็นเลย สาคงไม่มีหวังกลับมามองเห็นอีกแล้วละค่ะ”
“อย่าพูดแบบนั่นสิ...เชื่อพี่นะถ้าสามีความหวัง ยังไงสาก็จะต้องหาย พี่เป็นกำลังใจให้นะ”
หมอชัยยื่นมือไปยีหัวริสาเล่นเบาๆ ริสารู้สึกอบอุ่นมากจึงหัวเราะออกมาเพราะเห็นหมอพิชัยเป็นเหมือนพี่ชายอีกคน
“อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันก่อนนะคะ..?”
“ก็ดีเหมือนกันนะ งั้นพี่ไม่เกรงใจนะ”
“ 555 ค่ะ..จะทานกี่จานก็ได้ค่ะเต็มที่เลยนะคะ”
ทั้ง2 หัวเราะให้กันอย่างดูสนุกสนาน แล้วหลังจากคุยกันเสร็จหมอชัยก็จูงมือพาริสาเข้าไปในบ้าน พอดีกับที่โตมรขับรถเข้ามามาจอดหน้าบ้านพอดี
“อ้าว...ไอ้โตมาพอดีเลย”
โตมรขับรถมาแต่ไกลเขาเห็นหมอพิชัยกำลังนั่งคุยอยู่กับริสา 2 ต่อ 2 อย่างดูสนุกสนาน แล้วหมอชัยก็ยังยื่นมือไปจับหัวริสาเพื่อหยอกเล่นจนเขาเริ่มไม่พอใจและหงุดหงิดขึ้นไปอีก เมื่อหมอชัยจับมือริสาให้ยืนขึ้นแล้วกำลังพาเธอเดินเข้าไปในบ้าน เขาจึงรีบบึ่งรถเข้ามาจอดหน้าบ้านอย่างเร็ว เขาเปิดประตูรถแล้วรีบเดินลงมาอย่างไว สายตาของเขาที่มองไปที่ทั้งคู่เป็นภาพที่หมอชัยจับมือของริสาอยู่ มืออีกข้างของหมอชัยก็โอบเอวของริสาไว้ เขามองภาพนั้นอย่างรู้สึกไม่พอใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรแต่หันไปตะโกนเรียกจวง
“ จวง จวง...ฉันเรียกไม่ได้ยินหรอไง”
ริสาได้ยินเสียงโตมรตะโกนเรียกจวงเสียงดังจึงรู้สึกตกใจ
“เห๊ย...แกจะตะโกนทำไมวะ น้องสาตกใจหมดแล้วเนี้ย...แล้วจวงเขาก็กำลังเตรียมอาหารให้พวกเราอยู่”
“เรา ?”
โตมรสงสัยที่หมอชัยพูดว่าเรา
“ใช่ เรา...ฉันแล้วก็น้องสา เพราะน้องสาเขาชวนฉันทานข้าวที่นี่...แกทานมาหรือยังอะ ถ้ายังก็เข้าไปทานพร้อมกันเลย”
หมอชัยถามโตมรขึ้นจนโตมรมองด้วยความไม่พอใจ เขาหันไปมองหน้าริสาที่ยืนนิ่งปล่อยให้หมอชัยยืนจับมืออยู่แบบนั้นหน้าตาเฉย โดยไม่แคร์สายตาของเขาเลย
“แกพูดเหมือนแกเป็นเจ้าของบ้าน...มาชวนฉันที่เป็นเจ้าของบ้านกินข้าวเนี้ยนะ”
“ เอ๊า! แล้งไงวะ ฉันเพื่อนแกนะโว้ย แกจะไม่ให้ฉันกินหรอ..?”
“มาแล้วค่ะ...จวงมาแล้ว คุณโตมรเรียกจวงหรอคะ?”
จวงรีบวิ่งมาหน้าตาตื่นออกมา พอเห็นสีหน้าของโตมรที่มองมาก็รู้สึกกลัวขึ้นมาทันที ที่เขาดูจะกำลังโกรธใครมาสักคนจนเธอไม่กล้าสู้หน้า
“ฉันตะโกนเรียกตั้งนาน ทำไมเพิ่งมา?”
“เอ่อออ คือ จวง”
“ไป...ไปพาคุณสาเข้าบ้าน..”
“แต่ว่าคุณหมอก็...”
“ฉันบอกให้ไปพาคุณสาเข้าบ้าน...เร็วสิ ยืนอยู่ได้”
จวงมองโตมรอย่างรู้สึกกลัวๆ แต่ก็ยอมทำตามอย่างว่าง่ายรีบเดินไปหาริสาแล้วดึงมือริสามาจากหมอชัยทันที แต่หมอชัยไม่ยอมปล่อยมือริสาง่ายๆ
“ไม่ต้องจวง ฉันพาน้องสาเข้าไปเอง”
หมอชัยพูดจบก็กำลังจะเดินเข้าไปในบ้าน
“จวง...ฉันบอกให้พาคุณริสาเข้าบ้าน”
โตมรทำเสียงดุเพราะเขาเริ่มโกรธแล้วไม่พอใจมากๆแล้ว จวงจึงต้องรีบไปดึงมือริสาออกจากมือหมอชัยอย่างเร็ว
“จวงขอนะคะ จวงยังไม่อยากโดนไล่ออกนะคะคุณหมอ”
หมอชัยเลยต้องยอมปล่อยมือริสาให้จวงไปอย่างงงๆ พอจวงพาริสาเข้าบ้านไปแล้วโตมรก็เดินเข้าบ้านตามปล่อยให้หมอชัยยืนงง
“ทำไมไอ้โตมันต้องโกรธขนาดนั้นด้วยวะ หรือว่า...”
โต๊ะอาหารเย็น ของเรา 3 คน
ในระหว่างทานอาหารกัน 3 คน หมอชัยก็พยายามตักกับข้าวใส่จานให้ริสา จนริสาต้องบอกเขาให้พอก่อนแต่เขาก็ยังตักอีกเพราะอยากแกล้งใครบางคน หมอชัยดูแลริสาตลอดการทานอาหารบนโต๊ะ ชวนคุย ถามนู้นนี่นั่นจนริสาลืมเรื่องเมื่อคืนไปเลย มันทำให้เธอสบายใจแล้วก็รู้สึกสนุกทุกครั้งที่ได้คุยกับหมอชัย
โตมรมองดูคนทั้ง 2 คุยกันอย่างมีความสุขทำให้เขารู้สึกไม่พอใจ
“พี่กลับก่อนนะสา อย่าลืมนะอาทิตย์หน้าเรามีนัดกันนะ”
“ค่ะ พี่หมอ”
“ไปละนะ...ไอ้โตฉันไปนะไว้เจอกัน”
“ เออ”
หมอชัยหันไปลาโตมรแล้วก็เดินขึ้นรถขับออกไป
“สนิทกันดีนะ เธอกับหมอชัยเนี้ย?”
โตมรหันมาพูดแขวะริสาที่ยังยืนนิ่งอยู่ข้างๆเขา
“พี่หมอใจดีกับสามากค่ะ..”
( เรียกหมอชัยว่าพี่ ทีฉันเรียกคุณโตมร ชิส์)
เขาคิดในใจน้อยใจเธอที่เธอเรียกเขาไม่สนิทเหมือนกับหมอชัยเลย
“วันหลังถ้าฉันไม่อยู่บ้าน ไม่ต้องชวนผู้ชายคนไหนมาทานข้าวในบ้านนะ”
“สาขอโทษค่ะ สาเห็นว่าเป็นเพื่อนของคุณโตมร สาก็เลย...”
“ไม่ต้องพูดแล้ว... เข้าบ้านเถอะ”
โตมรเดินเข้าบ้านด้วยอารมณ์หงุดหงิด จนลืมไปว่าริสามองไม่เห็น
ริสาจึงพยายามเดินเข้ามาในบ้านเอง จวงเดินออกมาเห็นพอดีจึงเข้าไปจูงมือริสาขึ้นไปส่งบนห้องนอน ริสาคิดว่าเธอผิดที่ทำให้โตมรโกรธ เธอไม่คิดว่าสิ่งที่เธอทำเขาจะโกรธมากขนาดนี้ เธอควรทำยังไงให้เขาหายโกรธเธอดี
ฝั่งโตมรพอขึ้นมาบนห้องนอนตัวเอง เขาก็นอนคิดเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนเย็น เขาเห็นหมอชัยอยู่ใกล้ริสาแล้วเขารู้สึกไม่พอใจ เขาเห็นหมอชัยจับมือริสาเขาก็รู้สึกโกรธ เขาไม่ชอบที่เห็น 2 คนนี้อยู่ใกล้กัน ไม่ใช่แค่หมอชัยแต่เขาไม่ชอบถ้าริสาต้องไปอยู่ใกล้กับผู้ชายคนอื่นด้วย
วันนี้ที่เขาหายไปเพราะเขาต้องการหนีหน้าริสา เพราะตลอดเวลาที่ริสาเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้เขาพยายามไม่เข้าใกล้ริสา พยายามหนีหน้าเพราะเขากลัวว่าถ้าเขาเข้าใกล้เธอแล้วสิ่งที่เขาพยายามเก็บไว้ตลอดมันจะระเบิดออกมา หลังจากที่พี่ชายริสาเสียเขาก็เฝ้าคอยแอบดูเธออยู่ตลอด 5 ปีที่ผ่านมา แต่ตอนนี้ริสามาอยู่ใกล้เขาแล้วเขากลับไม่กล้าเข้าใกล้ เขากลัวว่าจะเผลอทำร้ายความบริสุทธิ์ ความไร้เดียงสาของเธอด้วยมือของเขาเอง
เขาพยายามคิดว่าริสาคือ เด็กในอุปการะเท่านั้น เมื่อริสาเรียนจบ แล้วมองเห็นเมื่อไหร่เขาจะให้เงินเธอสักก้อนเพื่อไปดำเนินชีวิตต่อไป แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกอยากเก็บเธอไว้ อยากให้เธออยู่ใกล้ๆไปแบบนี้ตลอด ไม่อยากปล่อยเธอไปแล้วแต่เขาก็กลัวว่าถ้าวันหนึ่งริสารู้ความจริง เธอจะทิ้งเขาไปถึงตอนนั้นเขาคงเสียใจมากที่สุด ซึ่งถ้าถึงวันนั้นจริงเขาควรจะทำยังไงดี
- Writer
