ปาร์ตี้ยา
3000 Words
“เฮ้ออออ”
“อ่าว ไหนบอกไปเจอว่าที่ลูกสะใภ้มา ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ”
หลังจากทานอาหารเสร็จ คุณหญิงแสนศิริก็เขามาหาสามีที่บริษัท ก่อนจะเดินมานั่งถอนหายใจด้วยสีหน้าหนักอกจน คุณดวิน ผู้เป็นสามีอดถามขึ้นไม่ได้
“ก็...ดิฉันรู้สึกว่าเซบาสเตียนไม่เหมาะกับหนูโนเบลเท่าไหร่...หรืออาจเพราะว่าเธอยังเด็กเกินไป”
“ก็คุณเล่นเอาเด็กอายุ 23 มาจับคู่กับ หนุ่มอายุ 35 คนหนึ่งเรียนยังไม่จบ อีกคนมีหน้าที่การงานมั่นคงแล้ว ก็แตกต่างเป็นธรรมดาน่า”
“อายุไม่ใช่ปัญหาหรอกคะ ดิฉันกลัวว่านิสัยและการใช้ชีวิตที่ต่างกันนี่สิคะ จะเป็นปัญหา”
“งั้นก็ยกเลิกไปเลยสิ ไม่เห็นจะยาก”
“ไม่ได้ค่ะ ดิฉันอยากเกี่ยวดองกับตระกูลนี้”
และพอได้ยินแบบนั้น ผู้เป็นสามีก็กลับไปทำงานต่อ เพราะรู้ดีว่าถ้าเกิดได้หมายมั่นขนาดนี้ ภรรยาของเขาไม่มีทางยอมแพ้ง่ายๆอย่างแน่นอน
ส่วนทางด้านคุณหญิงโสภา ตอนนี้ก็กำลังคิดหนักไม่แพ้กัน เธอนั้นอยากได้เซบาสเตียนมาเป็นลูกเขย แต่ดูท่าจะยากเมื่อลูกสาวของเธอกับอีกฝ่ายช่างต่างกันเหลือเกิน คนหนึ่งมีหน้าที่การงามั่นคง มีคนนับหน้าถือตา แต่อีกคนเรียนจะจบรึเปล่าก็ไม่รู้ แถมยังเหลวไหลทำตัวเสเพลไปวันๆอีก เธอล่ะเสียดายเซบาสเตียนจริงๆ นี่ถ้าเกิดมีลูกสาวอีกสักคน เธอคงสบายใจกว่านี้ที่จะยกให้เป็นลูกสะใภ้บ้านโน้น
ตกดึก โนเบลก็แต่งตัวเพื่ออกไปงานปาร์ตี้ที่เพื่อนนัดเอาไว้ เธอพยายามโทรหานุ่มนิ่มเท่าไหร่ก็โทรไม่ติด เลยตัดสินใจที่จะไปคนเดียว เพราะคนอื่นไม่ว่างกันหมด อย่างน้อยก็เพื่อแก้เหงาดีกว่าต้องนอนอยู่คนเดียวที่บ้าน เพราะมารดาของเธอชอบออกไปงานสังสรรค์เมียทหารตำรวจ ส่วนบิดาแทบเรียกได้ว่านอนเฝ้าค่ายทหารเลยก็ว่าได้
“คุณหนูจะให้มารับ...”
“ไม่ต้อง เดี๋ยวโนเบลขึ้นรถกลับเอง ลุงชัยอย่าฟ้องคุณแม่นะคะ ไม่อย่างนั้นโนเบลจะฟ้องป้าแจ๋วว่าลุงชัยแอบดื่มเหล้า”
“โธ่ คุณหนูครับ บอกอย่างนั้นเมียลุงก็เอาลุงตายพอดี”
“งั้นแลกกัน ห้ามบอกคุณแม่ว่าโนเบลหนีเที่ยว โนเบลก็จะไม่บอกฟ้องป้าแจ๋วว่าลุงชัยดื่มเหล้า โอเคไหม?”
“ครับ...”
พอตกลงกันได้ รถยนต์คันหรูก็เคลื่อนตัวออกไป โนเบลที่กำลังก้มอ่านข้อมูลห้องของเพื่อนหนุ่ม ก่อนจะพบว่าเขาอยู่ชั้น 10 เธอเดินเข้าไปแจ้งพนักงานต้อนรับก่อนจะขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นที่ต้องการ
“นายนี่รวยพอตัวเลยนะเนี่ย...อยู่คอนโดซะหรูเลย”
พอได้เห็นความใหญ่โตหรูหราของที่นี่ โนเบลก็อดคิดไม่ได้ ขนาดเธอพยายามอ้อนวอนขอยังไงบิดาของเธอยังไม่เคยซื้อให้เธอเลย
“ห้องไหนล่ะทีนี้...”
พอมาถึงชั้น 10 โนเบลก็หันมองซ้าย มองขวา เมื่อมันมีสองฝั่งให้เดินไป แต่ละฝั่งมีห้องพักเพียง 2 ห้องเท่านั้น เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเพื่อน ไม่นานเจ้าของงานปาร์ตี้ก็วิ่งหน้าตั้งออกมารับเธอ
“โนเบล!!! มาจริงๆด้วย”
วินซี่ เพื่อนร่วมห้องเรียนชายแท้ของโนเบลพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น เมื่อพวกเขากำลังพนันกันอยู่เลยว่าเธอจะมาจริงๆหรือแค่พูดไปอย่างนั้น แต่ตอนนี้เธอยืนอยู่หน้าห้องของพวกเขาแล้ว งานคืนนี้มีสีสันขึ้นเยอะแน่นอนเมื่อมีเธอด้วย
และพอโนเบลเดินเข้าไปในห้อง เสียงเพลงและควันบุหรี่ก็ลอยฟุ้งกระจายจนแทบมองไม่เห็นคน ทุกคนต่างโห่ร้องต้อนรับการมาร่วมวงของเธอ ทำเอาโนเบลที่ไม่คิดว่ามันจะเป็นงานใหญ่ขนาดนี้ถึงกับตื่นเต้น
“นี่ๆๆๆๆ น้ำแสนรัก ต้อนรับโนเบลสุดที่รักของพวกเรา!”
พวกเพื่อนๆผู้ชายต่างพากันเดินเข้ามาทักทายพร้อมกับยกน้ำเหล้าสีใสให้โนเบลดื่ม ซึ่งเธอก็ดื่มมันอย่างไม่มีปฏิเสธพร้อมกับเริ่มโยกย้ายส่ายสะโพกอันใหญ่โตไปกับเสียงเพลงโดยมีหนุ่มๆเข้ามาเต้นคลอเคลียไม่ห่าง
“นี่ๆ ยัยโนเบลมาจริงๆด้วย”
มีสาวๆอีกกลุ่มพากันนั่งดื่มอยู่อีกฝั่งของห้อง โดยมีหลินหลินคู่อริของโนเบลนั่งรวมอยู่ด้วย วันนี้เธอพาแฟนหนุ่มมาอวดเพื่อนๆซึ่งเป็นนายแบบหน้าใหม่ แต่พอรู้ว่าโนเบลจะมาร่วมงานด้วยเธอแทบอยากเปลี่ยนใจพาเขากลับ แต่พวกเพื่อนๆก็รั้งเอาไว้เลยต้องมานั่งระแวงอยู่ตรงนี้แทน
“ไม่น่าเชื่อว่าจะมา ไหนว่าชวนกี่รอบๆก็ไม่มา หรือว่าที่มาเพราะรู้ว่าแกพาแฟนมายัยหลินหลิน”
เพื่อนสาวที่นั่งดื่มด้วยกันหันไปพูดกับหลินหลิน ที่นั่งหน้าเครียดอยู่
“ทอมกับฉันเรารักกัน ไม่มีทางที่ยัยนั่นจะมาแย่งทอมไปจากฉันได้อีกหรอก”
หลินหลินบอกออกมาอย่างมั่นใจ แต่ภายในใจกลับกำลังหวาดกลัวที่จะเสียแฟนหนุ่มไปเหมือนทุกครั้ง ซึ่งเธอนั้นรักทอมมากอย่างที่ไม่เคยรักใครมาก่อน
“ผมก็รักคุณนะครับที่รัก จุ๊บ!”
ส่วน ทอม แฟนหนุ่มคนล่าสุดของหลินๆก็เอาแต่หยอดคำหวานพร้อมกับเริ่มจูบปากอวบเพื่อบอกว่าเขานั้นทั้งรักทั้งหลงเธอมากขนาดไหนจนพวกเพื่อนๆต้องเบือนหน้าหนี เมื่อสองคนนี้เอาแต่แสดงความรักกันออกมา อีกไม่นานน่าจะลากกันเข้าไปในห้องนอนที่อยู่ไม่ไกลเป็นแน่
“มาคนเดียวเหรอ? ไปนั่งกับพวกเราไหมโนเบล”
“หือ? ฉันยังอยากเต้นอยู่ ขอระบายอารมณ์แปปนึง เดี๋ยวตามไป”
หนุ่มหล่อเดินเข้ามาเพื่อเชิญชวนโนเบลให้ไปร่วมวงกับพวกเขา เมื่อกำลังจะเปิดตี้ก***าและเหล้าผสมยาอีก็เริ่มถูกเอามาเสิร์ฟให้คนที่มาร่วมงาน ซึ่งทุกคนต่างก็รู้กันหมดยกเว้นโนเบล เธอมาร่วมงานเพื่ออยากสนุกและปลดปล่อยอารมณ์แต่ไม่คิดว่าเธอนั้นมาผิดงานเสียแล้ว
อยู่ไหนนะ...ยัยหลินหลิน...
ขณะเต้น โนเบลก็อดที่จะมองหาหลินหลินไม่ได้ ซึ่งหลินหลินนั้นเคยเป็นเพื่อนสนิทของเธอมาตั้งแต่เรียนมัธยมด้วยกัน แต่ความโดดเด่นดันมาตกอยู่ที่โนเบล หนุ่มๆในโรงเรียนต่างพากันชื่นชมและหมายปองโนเบลแต่เลือกมองข้ามหลินหลินที่ยืนอยู่ข้างโนเบลแทบจะตลอดเวลา จนกระทั่งพวกเธอเรียนอยู่มัธยมปีสุดท้าย หลินหลินก็ตัดสินใจทำเรื่องที่ไม่น่าให้อภัย นั่นคือเอาชื่อโนเบลออกจากการทำงานกลุ่มทุกอย่าง ทำให้โนเบลไม่มีสิทธิ์เรียนจบพร้อมเพื่อนๆคนอื่นๆ และตอนนี้ความเป็นเพื่อนก็จบลง และโชคยังดีที่บิดาของโนเบลนั้นมีทั้งอำนาจและเงินทอง เธอถึงรอดมาได้อย่างหวุดหวิด จากนั้นโนเบลก็ให้บิดาใช้เส้นสายเพื่อเข้ามาเรียนที่เดียวกับอดีตเพื่อนสนิท และเธอก็แย่งผู้ชายทุกคนที่หลินหลินคบด้วย เพื่อเป็นการแก้แค้น
หึหึห เจอแล้ว...เพื่อนรัก...
และโนเบลก็เจอหลินหลินที่นั่งคลอเคลียอยู่กับแฟนหนุ่ม เธอสะบัดผมไปด้านหลังเพื่อเผยให้เห็นร่างกายอันน่าหลงใหลอย่างเต็มตา ก่อนจะเดินนวยนาดเข้าไปหากลุ่มของหลินหลิน
“อ่าว มาด้วยเหรอ?...ขอนั่งด้วยคนสิ”
โนเบลเดินเข้าไปหาพร้อมกับทักทายขึ้นแต่สายตากลับเอาแต่จ้องไปที่แฟนหนุ่มคนใหม่ของอดีตเพื่อนสนิท จนหลินหลินแทบอยากลุกหนี
“ไม่ต้อนรับ ไปนั่งกับพวกอื่นสิ!”
หลินหลินบอกออกมาพร้อมกับกำมือของแฟนหนุ่มแน่น ในใจเริ่มหวั่นใจเมื่อตอนนี้แฟนหนุ่มของเธอกำลงมองไปที่โนเบลอย่างไม่ละสายตา
ส่วนโนเบลก็แสบสันต์ ที่นั่งมีเยอะแยะแต่เธอดันเลือกที่จะมานั่งข้างแฟนหนุ่มของหลินหลินเสียอย่างนั้น จนพวกที่นั่งอยู่ด้วยกันพากันยิ้มเหยียดเพราะรู้กันดีว่าโนเบลต้องการจะทำอะไร
“อะไรกัน เธอใจร้ายแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่...เราเป็นเพื่อนรักกันไม่ใช่เหรอ...”
โนเบลใช้คำพูดที่ดูเหมือนกำลังถูกกระทำ แต่กิริยาท่าทางกลับตรงกันข้าม เธอยกขาขึ้นนั่งไขว้กันอย่างจงใจให้แฟนหนุ่มของหลินหลินได้เห็นว่าเธอมีอะไรดีกว่าหลินหลินบ้าง
แค่ไม่ยกก็แทบจะทนไม่ไหวแล้ว...ทำยังไงดี...
แฟนหนุ่มของหลินหลินที่เอาแต่มองโนเบลตาไม่กระพริบเริ่มหาทางออก เมื่อเขาอยากเปลี่ยนแฟนแล้วในตอนนี้
“ออกไป!!! ออกไปจากพวกฉันเดี๋ยวนี้! ที่นี่ไม่ต้อนรับ! ออกไป!!”
และพอเห็นแล้วว่าแฟนหนุ่มเอาแต้จ้องอดีตเพื่อนสนิท หลินหลินก็ทนไม่ไหว ลุกขึ้นกรีดร้องบอกให้โนเบลออกไป ซึ่งโนเบลเองก็ไม่ได้อยากมีปัญหาวันนี้เมื่อเธอมาคนเดียว ถูกพวกนี้รุมตบคงไม่สวยเท่าไหร่ เธอค่อยๆลุกขึ้นและไม่วายแกล้งสะดุดจนไปนั่งทับตักของทอมเข้าให้
“อุ๊ย!! ขอโทษนะคะ”
“ไม่เป็นไร...ครับ”
เธอแกล้งยื่นหน้าเข้าไปกระซิบข้างหูของเขา จนทอมขนลุกแทบหาคำตอบไม่ได้ และอีกอย่างที่ลุกคือกลางกายชายของเขา ขนาดทั้งจูบทั้งลูบทั้งคลำกับหลินหลินมาร่วมชั่วโมงมันยังนอนนิ่งสงบ แต่เพียงแค่โนเบลนั่งทับแล้วกระซิบข้างหูแบบนี้มันกลับตื่นขึ้นมาเสียอย่างนั้น
“อ๊าย! ออกไปเลยนะ! ลุกขึ้นจากแฟนฉันเดี๋ยวนี้นะนังบ้า อ๊ายยยย!”
และหลินหลินก็เต้นเร่าเมื่อเห็นภาพตรงหน้า เธอผวาไปกระชากแฟนหนุ่มออกจากโนเบล ซึ่งโนเบลเองก็รีบลุกขึ้น แล้วเดินจากไป แต่ก็ไม่วายหันมาส่งยิ้มหวานและสายตาเชิญชวนไปให้ทอมอีกครั้ง ก่อนจะเดินจากไป
“ทอม!! จะมองมันไปถึงไหนห๊ะ!!”
“นี่มันอะไรกันหลินหลิน จะเสียงดังทำไม เธอแค่ล้ม จะอะไรกันนักหนา!”
“ทอม!! จะไปไหน กลับมานี่ก่อนนะ! ทอม!!”
หลินหลินได้แต่ตะโกนตามหลังทอมไป เมื่อตอนนี้เธอโกรธและเกลียดโนเบลจนแทบทนไม่ไหวอยู่แล้วจนพวกเพื่อนๆที่อยู่ด้วยกันอดมองอย่างรู้สึกสงสารไม่ได้ เมื่อแน่นอนแล้วว่าหลินหลินเสียแฟนหนุ่มคนล่าสุดไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เพราะที่ทอมเดินออกไปนั่นก็เพราะตามโนเบลไปอย่างแน่นอน
หมับ!!
“เดี๋ยวก่อนสิครับ ผมยังไม่ได้แนะนำตัวเลย”
และก็จริงอย่างที่พวกนั้นคิด เมื่อทอมเดินมาคว้าแขนของโนเบลเอาไว้ ส่วนโนเบลก็พอรู้ทัน ค่อยๆหันกลับมามองพร้อมกับยิ้มกว้างเหมือนดีใจที่เขาตามออกมา
“อะไรกันคะ ทิ้งแฟนมาเลยเหรอ?”
“อย่าเรียกแฟนเลยครับ เราพึ่งเจอกันเมื่อวันก่อนเอง...ผมทอม เป็นนายแบบ ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“ค่ะ โนเบล ยินดีเช่นกันค่ะ”
โนเบลยื่นมือไปให้เขาจับเป็นการทักทายอย่างเป็นทางการ และพอได้จับทอมกลับไม่อยากปล่อย สายคาคมกำลังส่งความนัยมาให้กับเธอ ซึ่งโนเบลเองก็พอรู้
“โนเบลไม่อยากยุ่งกับคนของเพื่อน...วันไหนเลิกกันแล้ว ค่อยมาคุยกันใหม่นะคะ...นี่เบอร์ของโนเบล...ว่างตลอด...”
โนเบลบอกขึ้นพร้อมกับหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าของเขาออกมาทำเอาทอมถึงกับยืนแข็งกัดกรามแน่น สายตาคมมองจ้องสัดส่วนของเธออย่างกระสัน ยิ่งเธอก้มลงไปเอาโทรศัพท์อกอวบใหญ่แทบทะลักออกมายิงทำให้เขาต้องการ จากนั้นโนเบลก็ยื่นโทรศัพท์คืนให้เขาเมื่อพิมพ์เบอร์ของเธอลงไปให้แล้ว
“ขอตัวก่อนนะคะ”
จากนั้นเธอก็เดินจากไป ปล่อยให้ทอมได้แต่ยืนมองอย่างเพ้อฝันว่าได้กระหน่ำรักกับร่างไร้เสื้อผ้าของเธออยู่
“หึหึหึ เหมือนกันหมด”
พอเดินออกมาโนเบลก็อดยิ้มหยันไม่ได้ เมื่อทุกคนที่เธอแย่งมาจากหลินหลินนั้นไม่มีใครจริงใจกับหลินหลินเลยสักคน แค่เธออ่อยนิดโปรยเสน่ห์หน่อยก็พากันพร้อมทิ้งหลินหลินมาหาเธอแทบจะทันทีเลยก็ว่าได้
“โนเบล หาจนทั่ว ไปร่วมวงกับพวกเรานะ ตอนนี้กำลังสนุกเลย”
และก็มีหนุ่มหล่อเดินเข้ามาชวนไปร่วมวงด้วย โนเบลที่มาคนเดียวเลยตัดสินใจเดินตามเขาไป ซึ่งก็เป็นกลุ่มเพื่อนห้องเดียวกันเกือบทั้งหมดพร้อมหญิงสาวที่กำลังคลุกวงในกันอย่างสนุกสนาน
“เฮ้ย! มาแล้วๆๆๆ นั่งนี่เลยๆๆๆๆ เอามาๆๆ จัดเต็มเลยนะเว้ย”
พอเห็นโนเบลเดินเข้าไป พวกหนุ่มๆก็รีบต้อนรับกันอย่างแข็งขัน เมื่อรู้ดีว่าคืนนี้จะได้เชยชมหญิงสาวที่เป็นที่หมายปองของชายทั้งมหาวิทยาลัย เมื่อใครๆก็บอกว่าเธอน่าจะง่ายแต่เอาเข้าจริงกลับไม่มีใครเคยได้เธอเลยนี่สิที่ทำให้พวกเขารู้สึกท้าทาย เพราะถ้าเกิดคืนนี้เธอเป็นของพวกเขา นั่นแสดงว่าพวกผู้ชายคนอื่นๆต้องพากันอิจฉาอย่างแน่นอน
ส่วนโนเบลนั้นไม่ได้รู้เลยว่ากำลังถูกจัดฉากให้ลิ้มลองในสิ่งที่เธอเลี่ยงมาโดยตลอด ถึงแม้จะชอบเที่ยวเสเพล แต่มีอย่างเดียวที่เธอไม่เคยคิดแตะต้องหรือทดลองนั่นคือสิ่งเสพติด เพราะบิดาของเธอนั้นเป็นถึงนายทหารยศใหญ่ เธอไม่อยากให้เสียชื่อเสียงไปกับเรื่องไม่ดีแบบนี้
อื้อ...ทำไมมึนๆ...
และพอดื่มไปได้สักพัก เธอก็เริ่มมึนหัว โลกทั้งใบเริ่มวนไปมาแต่กลับรู้สึกโล่งอย่างบอกไม่ถูกเมื่อไม่รู้ตัวว่าควันที่ลอยฟุ้งเต็มห้องนั้นคือควันจากก***านั่นเอง
“เฮ้ยๆๆๆ รปภ. ด้านล่างแจ้งมาว่าตำรวจมาเว้ยยยยยย! หนีเร็ววววว”
แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรไปมากกว่านั้น เสียงหนึ่งในคนที่อยู่ในงานก็ตะโกนขึ้นมาว่าตอนนี้ตำรวจกำลังขึ้นมาเพื่อที่จะจับพวกตน จากนั้นทั้งห้องก็เริ่มวุ่นวาย ด้วยไม่คิดว่าจะถูกจับเพราะคอนโดนี้ค่อนข้างหรูหราและความปลอดภัยดีเยี่ยม ซึ่งมันก็ดีเกินกว่าจะหาที่หนีกันได้เมื่อทางเดียวที่จะหนีได้คือบันไดหนีไฟและลิฟต์ซึ่งรับรองว่าตำรวจขึ้นมาเต็มลิฟต์แน่นอน
“โนเบล!! เร็วตำรวจมาแล้ว!”
หนึ่งในเพื่อนของเธอตะโกนบอก เมื่อโนเบลเอาแต่นั่งเอนไปมา เธอค่อยๆปรือตาขึ้นดูความวุ่นวายตรงหน้าจากนั้นก็ลุกเดินตามคนอื่นออกไป
อื้อ...ไปไหนกัน...ทำไมหมุนไปมาอย่างนี้...
ด้วยไม่เคยลองของพวกนี้ทำให้โนเบลแทบคุมสติตัวเองไม่อยู่ แต่ก็เริ่มรู้ว่าทุกคนกำลังวิ่งหนี เธอเดินไปอีกฝั่งของอาคารแล้วเคาะประตูเรียกคนด้านในเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ก็ไม่มีคนมาเปิด ก่อนจะเดินไปอีกฝั่ง แล้วเคาะขึ้นอีกครั้ง
ปึง ปึง ปึง ปึง...
“ขอโทษนะคะ...ช่วยเปิดประตูหน่อย...”
ปึง ปึง ปึง...
“เปิดประตูหน่อย...”
ปึง ปึง ปึง...
โนเบลเอาแต่เคาะเรียกทั้งๆที่คนอื่นพากันวิ่งลงบันได้หนีไฟไปจนหมดแล้ว ก่อนที่ประตูห้องจะค่อยๆเปิดออก
เซบาสเตียนมองคนตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อว่าเธอจะรู้ที่อยู่ของเขา
“มาทำไม?”
เขาถามขึ้นอย่างแปลกใจพร้อมกับมองสำรวจหัวจรดเท้าและคิดว่าเธอเมาหนัก แล้วมาหาเขาถูกได้ยังไงกัน
“หลีกไปก่อน...ขอเข้าไปก่อน...”
เสียงอันเมามายบอกขึ้นพร้อมกับพยายามจะเข้าไปในห้อง แต่เซบาสเตียนไม่ยอมกันเธอเอาไว้ จากนั้นเขาก็มองไปเห็นความวุ่นวายของอีกฟากอาคาร ตำรวจกรูกันออกมาจากลิฟต์ ส่วนพวกที่หนีลงไปที่บันได้หนีไฟก็พากันวิ่งกลับคืนมา
“อย่าบอกนะว่าเธอ...”
พลัก...
ร่างใหญ่ถูกผลักให้หลีกทาง ก่อนที่โนเบลจะเดินเข้าไป เซบาสเตียนได้แต่มองไปที่ความวุ่นวายนั่นอีกครั้ง เมื่อนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เป็นแบบนี้ เขารู้ได้ในทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนจะเดินกลับเข้าห้องพร้อมกับปิดประตู
“เธอออกมาจากห้องนั้นเหรอ?”
เขาเดินเข้ามาหาโนเบล ที่นอนยิ้มอยู่ที่โซฟารับแขกของเขา และพอเห็นแบบนั้นเขาก็รู้ว่าเธอเล่นยามาอย่างแน่นอน
“เฮ้อ ครอบครัวก็ดี พ่อก็เป็นทหาร แต่ดูลูกทำตัวแบบนี้ ไม่สงสารพ่อแม่เลยรึไง”
เขาบ่นขึ้นมาพร้อมกับมองจ้องร่างเล็กที่แทบจะเรียกได้ว่าเกือบเปลือยเมื่อเสื้อหลุดลุ่ยไม่เข้าทรงจนเขาที่มองต้องถอนหายใจออกมา เธอไปเล่นยากับพวกนั้นแล้วหนีมาเข้าห้องคนอื่นแบบนี้ แล้วถ้าเกิดเป็นห้องชายอื่นที่ไม่ใช่เขา เขาไม่อยากคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอในตอนนี้
- Writer
