“ขอบคุณนะคะที่พาพวกเรามาเลี้ยง”
“ครับ ยินดีเสมอ ถ้าอยากทานอะไรเป็นพิเศษก็บอกพี่ได้นะ พี่เลี้ยงไหว”
“อะไรกัน...เลี้ยงไปตลอดชีวิตเลยได้ไหมคะ อิอิอิ”
สตีฟได้แต่อมยิ้มพร้อมกับเบนสายตาไปมองโนเบล ที่เอาแต่นั่งกินเงียบๆ เมื่อหลังจากบรรยายเสร็จเขาก็พาสองสาวมาเลี้ยงขอบคุณที่ให้ความร่วมมือ
“ว่าแต่โนเบลไม่อยากทานอะไรเป็นพิเศษเหรอครับ?”
“คะ? เอ่อ แค่นี้ก็พอแล้วค่ะ โนเบลอิ่มแล้ว...”
โนเบลบอกขึ้น เมื่อตอนนี้เธออึดอัดจนแทบอยากกลับเข้าห้องเรียนแล้ว เพราะสายตาสื่อความหมายที่สตีฟส่งมาให้ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ เพราะหลังจากบรรยายเสร็จด้วยความสงสัยเกี่ยวกับนามสกุลของเขาที่เหมือนกับเซบาสเตียนเธอเลยถามสตีฟ และพอรู้ว่าสตีฟเป็นน้องชายของเซบาสเตียนเธอถึงกับทำตัวไม่ถูก ยิ่งพอได้เห็นสายตาสื่อความหมายนั้นเธอยิ่งอยากบอกลาเขาเสียให้รู้แล้วรู้รอด แต่ลูกแพร์ก็เอาแต่ระริกระรี้ ให้เขาพามาเลี้ยงนั่น ชวนคุยนี่ไม่หยุดอี
