When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
#บ้านพักค่ายมวยเสมบดี พรึ่บ~ ร่างบางทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ม้าหินอ่อนหน้าบ้านพักของไคโรแฟนหนุ่มของเธอ พร้อมกับถอนหายใจแรงออกมา "พี่บอกแล้วไง ว่าถ้ามันมาพี่จะบอก" สองพูดพร้อมกับนั่งลงข้าง ๆ เธอ พูดปลอบใจเธอ ที่จริงอยากจะทำมากกว่านี้ด้วยซ้ำ แต่ก็ทำไม่ได้ "แต่ฉันอยากมาดูเอง" แตงกวาพูดเสียงแผ่ว "แต่มากี่ครั้งก็ไม่เจอ" "....." เป็นประโยคที่เหมือนจะแทงใจดำจนเธอนั้นไม่รู้จะพูดอะไรต่อ มันก็จริงแหละ มากี่ครั้งก็ไม่เคยเจอ ทุกอย่างเหมือนเดิม เคยคิดว่าเขาอาจจะแอบกลับมาไม่ให้ใครเจอ แต่ก็ไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย "ทำใจไว้บ้างก็ดีนะ" สองพูดปลอบ เขาหวังดีเพราะไม่อยากให้เธอคิดมาก ไม่อยากให้เธอต้องทรมานเพื่อรอคอยอะไรที่มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย แต่ทว่ากลับถูกเธอหันมองตาแข็งพร้อมกับพูดตวาดใส่ "พูดอะไรแบบนั้น พี่ไคเขายังไม่ตายสักหน่อย!" "พี่รู้เราคิดยังไง พี่แค่อยากให้เราทำใจ" ถึงจะทะเลาะกันบ่