“เห้ย!”
ดันเต้ลุกพรวดพราดออกจากวงโป๊กเกอร์ทันทีหลังเห็นมิรินไปอยู่ในที่ที่ไม่ควรอยู่ ยิ่งไปกว่านั้นสัญญาณโทรศัพท์หายเหลือแต่เครื่องติดตามบนนาฬิกายิ่งผิดวิสัย
“ถอย ฉันขับเอง!”
พอรถเคลื่อนตัวไปได้ไม่นานฝนก็กระหน่ำเทลงมา ดันเต้ฝ่าไฟแดงแบบไม่สนสี่สนแปดเพราะลูกแกะของเขาใกล้หลังชนฝาเต็มทีแล้ว
“ช่วยด้วย ช่วยด้วยใครก็ได้!” มิรินวิ่งเตลิดไปจนมุมในซอยตันจึงตัดสินใจโยนกระเป๋าสตางค์ให้พวกมัน
“ฉันมีเงินนะ เอาเงินไปแล้วปล่อยฉันเถอะ”
“พวกเราจะเอาทั้งเงินและเอาทั้งตัวแก” พวกนั้นหัวเราะชอบใจกันใหญ่
ยิ่งเห็นเหยื่อความเศษไม้ผุ ๆ มาป้องกันตัว ยิ่งอยากแหย่ให้แรงขึ้น
มีคนวิ่งไปล็อคร่างบางจากด้านหลังแล้วพยายามจะไซ้ซอกคอ พอดิ้นขัดขืนเข้ามันก็ชกท้องน้อยซ้ำ ๆ จนเหยื่อนอนตัวงอกับพื้น
“อีนี่ตัวเล็กแต่ใช่ย่อยเว้ยเห้ย” ร่างอ่อนปวกเปียกกำลังถูกลากเข้ามุมเพื่อย่ำยี
“ขอกูก่อนที่เหลือไปรอข้างนอก แต่ถ้าใคร
