วิกฤตรักมาเฟียร้าย

เข้าตาจน

“ฟราน~เซส~โก้…ไอ้ฟรานเซสโก้ ฟะ ฟราน เชส…อึ๊ก อ๊ากกก” มาเฟียหนุ่มกระซิบแหบซ้ำ ๆ ก่อนจะเบิกตาโพล่งพร้อมอาการปวดหัวรุนแรงจนลงไปดิ้นกับพื้น ภาพความทรงจำต่าง ๆ ไหลเข้ามาในหัวเหมือนสายน้ำเชี่ยว

แต่ที่ชัดเจนสุดเห็นจะเป็นวาระสุดท้ายของชีวิต

ดันเต้ถูกต้อนให้จนมุมที่จตุรัสใจกลางเมืองฟลอเรนซ์ ร่างกำยำชุ่มเลือดทรุดเข่าลงกับพื้น บาดแผลสาหัสในชนิดที่ว่าแค่หายใจก็เจ็บเหมือนถูกแทง แม้สภาพจะร่อแร่เต็มทีก็ยังส่งเสียงหัวเราะเยาะ พูดถากถางคู่ปรับที่เล็งปืนใส่ไม่หยุด

‘เอาสิ…ส่งฉันไปนรก…ฉันจะฟาดแม่แก เพอร์ซี่ เอาซี๊ ไอ้ลูก…!’ ทว่าไม่ทันขาดคำคมกระสุนก็เจาะทะลุร่างไป หมาป่าคลั่งสิ้นชื่อแล้ว

ใช่…ควรจะตายไปแล้วแต่นี่มันอะไรกัน

“ฉัน…กลับมามีชีวิตงั้นเหรอ…แล้วที่นี่คือ ที่ไหนวะ” ดันเต้หอบหายใจแรง กำมือชุ่มเหงื่อแน่น ก่อนจะนึกได้ว่าเคยหนีมาซ่อนตัวที่นี่ ถ้าจำไม่ผิดเจ้าของบ้านก็คิดสั้นลาโลกไปแล้ว

บ้านร้างดี ๆ นี่เอง

“หึ! ไอ้หมาลอบกัด พวกมันต้องตาย!” ระหว่างนึกถึงใบหน้าคนทรยศเหล่านั้นกับวิธีสำเร็จโทษพวกมัน แต่ต้องหยุดลงชั่วขณะ ทันทีที่ได้ยินเสียงไขกุญแจ

ดันเต้พยุงตัวลุกขึ้นย่องเงียบเร้นกายในเงาพร้อมปืนคู่ใจ ประตูบ้านเถูกปิดช้า ๆ บุคคลปริศนาแทรกตัวผ่านความมืดสลัวเข้ามา หมาป่าที่ซุ่มดูอยู่ก่อนแล้วฉวยโอกาสลงมือก่อน

กึ๊ก!

ผู้บุกรุกล้มไปกองกับพื้นหลังถูกฟาดด้วยด้ามปืน ดันเต้ใช้เท้าเขี่ยร่างนั้นเพื่อให้แน่ใจว่าหมดสติจริงพลางเผยยิ้มร้ายและประสานมือทำท่าขอบคุณสวรรค์

ช่างโชคดีเหลือเกิน จู่ ๆ ก็มีตัวประกันมาถึงหน้าบ้าน

“ขอบคุณนะครับปาป้าที่เมตตาส่งลูกแกะโง่ตัวนี้มา ฮ่า ๆ ๆ” แต่ความตื่นเต้นมันเกิดขึ้นภายหลังจากนี้ต่างหาก ทันทีที่ได้เห็นหน้าตาเหยื่อชัด ๆ ดันเต้ก็หน้าถอดสีไปในทันใด

หล่อนคือเจ้าของบ้านที่เวลานี้ควรจะลาโลกไปแล้ว

มันกลับมามีชีวิตได้อย่างไร

นอกเสียจาก…ได้มาเกิดใหม่แบบเดียวกัน