‘เธอตัดสินใจถูกแล้ว’
มิรินเป่าปากเบา ๆ หลังเห็นข้อความแวบหนึ่งบนจอมอนิเตอร์
“รินคิดดีแล้วค่ะ รินต้องกลับไป รบกวนด้วยนะคะคุณเพอร์ซี่” ไม่นานนักบอดีการ์ดพาเธอออกจากคฤหาสน์ไปหาเพอร์ซี่ยืนรออยู่กลางทาง
“หมาป่ารออยู่ข้างนอก ตามมาเดี๋ยวผมไปส่ง”
“รินมาทำให้คุณเดือดร้อนหรือเปล่าคะ” ตัวเธอไม่นึกว่าการตัดสินใจชั่ววูบจะบานปลายถึงเพียงนี้
“ไม่หรอกมารีญา ตระกูลผมกับหมาป่ามีเรื่องบาดหมางกันอยู่ก่อนแล้วล่ะ” พอใกล้ถึงทางออกร่างสูงโบกมือต่ำ ๆ ให้มิรินมาหลบข้างหลังตน
“อุ๊ป!”
ร่างบางใจวูบไปอยู่ตาตุ่มเพราะปืนนับสิบกระบอกเล็งมาที่เพอร์ซี่ ถ้าเหนี่ยวไกพร้อมกันคงจินตนาการสภาพร่างไม่ถูกเลยทีเดียว
หมาป่าคลั่งสูบซิกก้ารออยู่แผ่รังสีอำมหิตมายังลูกแกะที่เอาแต่หลบตาและสั่นด้วยความกลัว อดคิดไม่ได้ว่ากลับไปจะโดนคาดโทษอะไรบ้าง
“คุณทำให้เธอกลัว บอกคนของคุณลดปืนลงด้วย”
ดันเต้ยักหน้าให้บอดีการ์ดแล้วตะโกนใส่เ
