มิรินมาถึงที่หมายได้ไม่นานดันเต้ก็ปรากฏตัวขึ้น
“วันนี้เหนื่อยมั้ยคะดอน ทานอะไรหรือยังคะ” ต่อให้ไม่ตอบดวงตาสีเทาคู่นั้นฟ้องว่าเหนื่อยเหลือเกิน
“ตามฉันมา”
ร่างบางเดินต้อย ๆ ตามเจ้านายหนุ่ม พอนึกถึงสิ่งที่พูดไปเมื่อไม่นานนี้ก็อดเขินไม่ได้ ยิ่งได้อยู่กับเจ้าของจูบแรกในบรรยากาศยามดึกริมแม่น้ำสุดแสนจะโรแมนติกแบบนี้
มันยิ่งเขินจนเก็บความแดงบนพวงแก้มไว้ไม่อยู่จนลืมว่าเขาคือหัวหน้าแก๊งมาเฟีย
“เป็นไรของแก”
“อารมณ์มันค้างน่ะค่ะ…” มิรินจะบอกว่าที่วันนี้กลับดึกเพราะนั่งฟังดนตรีสดจนลืมเวลา แต่พูดยังไม่จบเขาก็หันขวับมาถลึงตาใส่
“อารมณ์ค้าง!” ทั้งที่เพิ่งรอดจากคู่ปรับมาหมาด ๆ แล้วมาบอกยังมีอารมณ์แบบนี้ต้องจัดการอย่างไรจะลากเข้าโรงแรมหรูใกล้กันหรือกลับไปกินแบบจุก ๆ ที่ห้องเชือดดี
“อยากเหรอ?” เขาเบิกตาโพล่ง จับแขนเธอสองข้างดึงเข้าหาตัว
“เอ่อ…รินไม่เข้าใจค่ะว่าดอนถามอะไร”
“อารมณ์ค้าง…อยากเอา”
