ตอนที่ 6 ลักพาตัว
795 Words
อามันลุกยืน สาวเท้าออกนอกห้อง เขาหันมามองคนด้านใน แล้วปิดประตูลงตามเดิม โซฟียาทรุดกายลงกองกับพื้น แววตาหม่นเศร้า มันต้องไม่จบตรงนี้สิ ทำอะไรได้บ้าง ทำไมต้องยอมถูกกระทำฝ่ายเดียวด้วย ในเมื่อมันเป็นเช่นนี้ เธอสาบานเลยว่า จะทำให้เขาต้องทนทุกข์ทรมานเช่นเดียวกันบ้าง ในฐานะภรรยาถูกต้องตามกฎหมาย เธอจะทำให้เขาต้องปวดหัว แล้วรีบหย่าโดยเร็วที่สุดเลยทีเดียว
ประตูเปิดอีกครั้ง เซร์คิโอ่สาวเท้าเข้ามาด้านใน เผชิญหน้ากับคนในห้อง ที่กำลังจ้องมองมาแววตาแดงก่ำ ชายหนุ่มยืนกอดอกระบายลมหายใจ
“เสียใจมากเลยเหรอ ฉันเนี่ยมีแต่สาว ๆ อยากได้เป็นสามีกันทั้งนั้น เธอจะหาที่ไหนได้ คนที่หล่อแล้วก็รวยขนาดนี้” เขาแสร้งเย้า ทำเอาคนฟังชักสีหน้าไม่พอใจ
“นายก็ควรรู้ไว้เหมือนกัน ว่าผู้หญิงอย่างฉันจะหาที่ไหนได้ ทั้งสวย ทั้งรวย แถมเก่งอีกต่างหาก!”
“ก็ใช่ไง ฉันถึงอยากได้เธอเรอา”
คำย้อนเล่นเอาคนฟังสะอึก ริมฝีปากกัดแน่น
“นายคิดแค่ผลประโยชน์ของตัวเองอย่างเดียว นายเคยคิดถึงคาร่าบ้างหรือเปล่า!” เธอย้อนถามเสียงแข็ง ทำเอาสีหน้าคนถูกถามเครียดขึ้น
“นั้นมันเรื่องของฉัน เธอไม่ต้องมายุ่ง!”
“ฉันไม่ยุ่งไม่ได้หรอก ถ้าแฟนนายกลับมา แล้วโทษว่าฉันแย่งนายไป ฉันจะทำยังไง!”
“ฉันจะไม่ให้เรื่องนี้มารบกวนเธอหรอกเรอา”
“นายพูดง่ายไปไหม นายมีคนรักแล้ว แต่กลับมาแต่งงานกับคนอื่นเนี่ยนะ!” คนตัวเล็กเสียงเริ่มสั่น
“ที่เธอพูดกับฉันแบบนี้ ไม่ใช่เธอเหรอที่มีคนรักอยู่แล้ว”
“ฉันไม่มีใครทั้งนั้น!” โซฟียาตะโกนเสียงลั่น ลมหายใจหอบหนัก “แต่ฉันไม่ชอบแย่งแฟนใคร ไม่อยากถูกคนอื่นมองไม่ดี ถูกนินทาว่าร้าย!”
“เธอจะแย่งได้ยังไง ฉันจดทะเบียนกับเธอนะเรอา อย่าลืมสิ!”
มือข้างตัวกำแน่น ไม่เข้าใจหรือไง ไม่ว่าจะจดทะเบียนให้เกียรติกันแค่ไหน อย่างไรเสีย เธอก็เป็นแค่คนมาทีหลัง เราสองคนไม่เคยคบหากัน ทุกคนต้องรู้อยู่แล้ว ว่าทุกอย่างไม่ใช่ความรัก เป็นแค่ผลประโยชน์เท่านั้น
“นายมันใจร้ายใจดำ ทำร้ายคนที่ตัวเองรักเพื่อผลประโยชน์ได้ลงคอ!” คนตัวเล็กตะโกนลั่น แววตาวาวโรจน์
ชายหนุ่มกอดอก “แล้วยังไง ในเมื่อคนที่สำคัญกับฉันที่สุด ไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว ในเมื่อไม่มีใครใจดีกับฉัน ทำไมฉันจะใจร้ายเพื่อตัวเองไม่ได้!” เขาย้อนเสียงแข็ง
คนฟังถึงกับจุกพูดไม่ออก เมื่อสีหน้าแววตาอีกฝ่ายเปลี่ยนไป ดูท่าแล้วอุบัติเหตุของพ่อแม่เขา คงกลายเป็นความมืดในหัวใจ ถึงได้ทำเหมือนตัวเองเป็นศูนย์กลาง อยากได้อะไรต้องได้เช่นนี้ คนสวยกล้ำกลืนน้ำตาเอาไว้ เสียใจไป หมอนี่คงไม่เห็นหรอก พูดอะไรก็เท่านั้น ในเมื่อเห็นตัวเองเป็นใหญ่ เธอคงทำได้แค่หาทางทำให้เขาหย่าโดยเร็วที่สุด
“สองปี ฉันขอเวลาเธอแค่สองปี”
“หมายถึงอะไร?”
“หย่า ฉันจะหย่าให้” เขาบอก แล้วสบตา แววตาจริงจัง
“ทำไมต้องสองปี”
“เพราะฉันมีเรื่องต้องทำ ซึ่งบอกเธอไม่ได้”
พูดดักคอพอดีกำลังต้องการถาม ว่าหมอนี่ต้องการอะไรกันแน่ เธอสบตาเห็นความแน่วแน่ในนั้น
“ก็ได้! นายอย่าลืมที่พูดก็แล้วกัน!”
“ฉันไม่ลืมหรอก”
โซฟียากัดริมฝีปาก ครุ่นคิดหนัก ถูกลักพาตัวมาเกือบสองอาทิตย์ ทางพ่อเองจะคิดเช่นไร
“เมื่อไหร่นายจะปล่อยฉัน” เธอถามเสียงเครียด
“พรุ่งนี้ ฉันจะพาเธอไปส่งที่บ้าน”
“นายพูดจริงเหรอ!” คนฟังสีหน้ายินดี รอยยิ้มระบายออกมา
คนมองชะงัก รีบกลบเกลื่อนความรู้สึก บางอย่างตีตื้นขึ้นมา ไม่อยากนึกถึงเรื่องอดีตอีกแล้ว เรอาเป็นเหมือนความทรงจำ ที่ไม่อาจหวลกลับไปได้อีกแล้ว ตอนนี้เขาควรมองว่าเธอ คือผลประโยชน์แสนสำคัญ
“จริงสิ”
หญิงสาวสบตาคนพูดอีกครั้ง ก่อนเมินหน้าหนี รู้สึกผ่าวร้อนที่ใบหน้าขึ้นมา พรุ่งนี้เธอคงกลับไปเผชิญกับปัญหาอีกมาก หวังแค่เพียงว่า เรื่องราวเลวร้ายคงไม่เกิดขึ้น งานแต่งถูกยกเลิก พ่อต้องเสียหน้ามากแค่ไหน กระนั้นพ่อก็คงหาทางจัดการได้ เพราะอย่างไร พ่อก็มองเธอเป็นเพียงแค่เครื่องมือ ทางธุรกิจ ไม่ต่างจากนีเอลเลยแม้แต่น้อย
- Writer
